Zie ik nou echt een heel licht streepje?

Het is mei en deze maand voelt zo beladen. En vooral de 3e week voelt heel zwaar. Ik besluit om die week vrij te nemen. Op zondag is het moederdag. Mijn allereerste moederdag, want ik ben gewoon moeder, ook al is er geen kindje waar ik voor mag zorg. Ik ben een moeder van een overleden kind, wie had ooit kunnen bedenken dat wij in deze nachtmerrie zouden belanden. Na bijna een jaar was ik zwanger van Liam, maar helaas mochten we hem niet bij ons houden. En nu is het bijna moederdag. En daarna ben ik jarig en dan op 20 mei is daar de uitgerekende datum van Liam. Ik wil al deze dagen overslaan. 

Op 20 mei word ik ongesteld. Ja hoor, uitgerekend vandaag. We zitten buiten en ik voel me niet lekker. We zitten buiten, want het weer is heerlijk. We praten over Liam, terwijl er een ooievaar over vliegt. Mijn zwager zegt dat dat toch wel een teken moet zijn. Ik antwoord dat dat nog niet aan de orde is, ik ben juist net vandaag ongesteld geworden….

En dan ineens is het 15 juni en sta ik met een positieve test in mijn handen. De test is echt heel licht positief, maar ik zie het tweede streepje wel! Ik kan het niet geloven en bel mijn man. Samen zijn we door het dolle heen. En ineens moet ik de test op facetime laten zien, want ik begin enorm aan mezelf te twijfelen. Zie ik dit echt wel goed? Het is een heel licht streepje, zie jij dat ook? Dit is toch wel echt een streepje he? Ik voel me ineens zo onzeker en ook slaat de angst mij om het hart. Want ik wil niet nog een keer een kind verliezen. 

De eerste controle bij de gynaecoloog vind ik enorm spannend. Mijn man zit naast me. Ik voel alleen maar angst. Ik ben nu in de hoop dat alles goed is, maar wat nou als hij zo de echo maakt en er geen kloppend hartje is. De duur van de zwangerschap kan te kort zijn, daar ben ik me van bewust. Maar ik kan die spanning echt niet handelen nu volgens mij. Waarom voel ik me nu ineens zo angstig? Dit gevoel past niet bij me. Ik weet diep van binnen wel waardoor het komt. Ik ben zo verschrikkelijk bang om weer slecht nieuws te moeten verwerken. De laatste echo die ik kreeg toonde wel een baby maar geen hartslag meer. Alle beelden van toen flitsen aan me voorbij. Hoe ik hier zat met een dikke buik, maar zonder hartslag. Toen zag iedereen dat ik zwanger was, maar niet dat onze lieve Liam al was overleden. En nu kan niemand aan mij zien dat ik weer zwanger ben. 

De gynaecoloog handelt snel. Hij zegt alleen maar "Zullen we maar snel gaan kijken?" Wat is het toch een fijne gynaecoloog die adequaat handelt. Hij legt ondertussen uit dat de termijn misschien nog te kort is voor een kloppend hartje om mij voor bereiden. Maar nee hoor, de termijn is prima. En het hartje klopt!! Zien jullie het ook vraagt hij? Mijn man ziet het eerder dan ik, het hartje klopt echt! En wat nog wel het meest bijzondere is, ze stellen de termijn van de zwangerschap vast. De eerste dag van de laatste menstruatie is dag 1… en ineens bedenk ik me dat dit dus de uitgerekende datum van Liam was….