Afgekeurd en toch een huis vol

Is het wel verstandig… een uitkering door ziekte en toch voor vier kinderen gaan? 

‘Verstandig’ is voor elk individu anders en moet iedereen voor zichzelf inschatten. Het managen van een groot gezin vraagt veel van je multitasking vermogen, financieel inzicht en een knap staaltje ouderschap. Genoeg ouders die zich afvragen waar jij dit van doet met zo min mogelijk centen. Zelf zeg ik altijd; “Mindset is key’. Want om het nu even heel grotesk te zeggen.. liefde blijft belangrijker dan het grote geld. 

In je eigen kindertijd waren het ook niet de dure dingen waar jij blij van kon worden: zaken als een lekker ijsje, poppen, playmobil en je eigen ouders om je heen waren de ingrediënten voor geluk. - zo is het binnen ons gezin ook. Toch vinden veel mensen een groot gezin iets voor de welgestelde medemens. - je moet immers volgens het strenge publiek een groot huis hebben, liefst twee auto’s of een busje, elk kind moet op minstens twee sportclubs zitten en als het even kan dan ook nog minstens driemaal per jaar op vakantie. Enkel dan kunnen al je kinderen opgroeien tot een gelukkig wereldburger. Onpasselijk wordt ik ervan, ik vraag mij ook altijd af hoe hun kijk op de wereld zo krom is geworden. Wij gaan misschien wel nooit op vakantie, maar ik heb hier vier enorm gelukkige kinderen in huis. Fabeltje denk je? Ik neem je even mee..

Mijn zoon is enorm gek van vliegtuigen, en hoewel wij nooit kunnen vliegen weet hij al trots te vertellen dat dit later vanzelf goed komt. Sterker nog; ik mag zelfs mee! - zo lief vind hij zijn papa. Een auto hebben wij ook nooit gehad, ik door slechthorendheid en mijn vrouw heeft het simpelweg nooit interessant gevonden. “Weet je papa”, zegt mijn oudste dochter van zes. “Als ik later een auto hebt mag je wel met mij mee rijden”. - hoe trots word je dan als vader zijnde? Mijn kinderen hebben niet veel nodig om gelukkig te zijn. Waar de één zich pas een gelukkig kind voelt met een te gekke reis naar Barcelona of Parijs in de zomer, zijn onze kinderen al blij met één bolletje softijs bij de lokale ijsbrouwer. Tuurlijk, het raakt hun wel zodra zij terug in de schoolbanken horen waar iedereen geweest is. Dan zijn ze heel even alle leuke wandelingen, speelveldjes en bakmomentjes vergeten. Hier kan je ze onmogelijk voor behoeden. - maar wat hadden zij een te gekke vakantie. Ik zie je wenkbrauwen al fronsen; waarom dan toch vier kinderen?

We hadden het al niet breed bij ons eerste kindje. Ik ben met mijn uitkering zeker geen ‘handophoudertje’. Heb ruim twintig jaar fulltime gewerkt voor ik voorgoed afgekeurd ben geraakt. - Onze droom van een groot gezin viel direct in duigen. Echter, was het wel aan de buitenwereld om deze droom te mogen slopen? Moet je nou echt welgesteld zijn of gewoon een goede baan hebben voor zoveel kinderen. Natuurlijk niet! Het enige dat telt is de liefde in je hart en of je het in je hebt om de drukte van zo’n groot gezin aan te kunnen. Na elk kindje was het opnieuw een overwogen en bewust gemaakte keus om voor een volgende te gaan. Achteraf hebben wij er geen moment spijt van gehad. Ze zijn allemaal stapelgek op elkaar en als de één de ander nodig heeft staan ze direct voor elkander klaar. Gelukkig voor ons zijn er niet alleen de vele nare reacties. Er zijn er genoeg die juist bewondering voor ons hebben. Zelfs hard werkende mensen met twee goede banen krijgen er kracht van. “Want als zij het kunnen, kunnen wij het helemaal” denken ze dan. Dus besluit men toch nog voor een tweede te gaan. Wij zijn trots op onze mooie kinderen, en ik hoop dat jullie het leuk gaan vinden om ons te volgen.