De (zware) weg naar zwanger worden

Toen wij de keuze maakte om te starten aan onze kinderwens, waren we in de wolken. We bleven maar praten en dromen over hoe het zou gaan, de zwangerschap en hoe ons kleintje zou zijn. Zou hij meer op papa of op mama lijken, zou het een jongen of een meisje zijn en zou het temperament net zo sterk zijn als dat van mijn man of meer de rustige aard van mij. Deze droom werd op pauze gezet door mijn ziekte, maar een paar maanden later gingen wij er weer volledig voor. De wens was misschien nog wel groter geworden doordat wij een paar maanden hadden moeten wachten.

De eerste maanden gingen wij vol goede moed in. De eerste drie maanden dat het niet lukte konden we nog luchtig van ons afschudden. De kans dat je zo snel zwanger word was toch klein, daar hadden we ons al op voorbereid. Nog steeds in onze droom bubbel gingen we verder. Des te meer maanden vorderde zonder positieve test, des te zwaarder het aankwam. In je hoofd kan je redeneren dat het wel meer dan een jaar kan duren voor je zwanger bent, maar je gevoel zegt wat anders. Op een gegeven moment begin je aan jezelf te twijfelen, wat eigenlijk heel gek is. We zijn nog jong, zou het niet wat sneller moeten lukken? Zou er dan toch iets mis met mij zijn? Misschien is er wel iets mis met mijn man. Wat zou het toch kunnen zijn? In zowel de familie van mijn man als in mijn familie zitten problemen rondom het krijgen van kinderen. Bij de helft heeft het lang geduurd en zijn er meerdere operaties nodig geweest om een zwangerschap te verwezenlijken. Daarnaast hebben wij beide twee tantes waarbij het nooit gelukt is om kinderen te krijgen. Dit hoeft niks te betekenen voor ons, maar toch is er een naar stemmetje in je achterhoofd die dit feit maar blijft herhalen. Het zijn allemaal gedachten waar je niks mee kunt, want we waren nog net geen jaar bezig. Onze tijd kwam vast nog wel.

In je hoofd maak je een droombeeld van de weg naar kinderen. Als je de beslissing genomen hebt om te starten aan je kinderwens ben je dol enthousiast. Dat waren wij ook zeker. Maar eigenlijk is het proberen om kinderen te krijgen helemaal niet leuk. Misschien is het anders als je direct zwanger word, maar vaak is dat niet het geval in de praktijk. Iedere maand dat ik weer ongesteld werd of een negatieve test in handen had, des te somberder ik werd. Waar we in het begin nog bijna giechelend het bed in doken in mijn vruchtbare week, werd het nu “een moetje”. De weken na mijn eisprong ging ik op een gegeven moment heel erg opletten wat ik at en dronk. Misschien kon ik daardoor zorgen dat ik deze keer wel zwanger werd. Grote onzin en dat wist ik ook wel, maar het zwanger worden werd bijna een obsessie.

Wanneer je probeert zwanger te worden lijkt het wel alsof iedereen om je heen zwanger word. Heel Facebook stond vol met zwangerschapsaankondigingen, alle bekende mensen werden zwanger en ook allemaal personages uit mijn series leken ineens te maken te krijgen met een zwangerschap. Waarschijnlijk ging mijn aandacht gewoon sneller naar dit soort nieuws, maar op dat moment dacht ik echt dat ik gek werd. Hoe kan iedereen zwanger zijn en ik nog niet. Op een gegeven moment keek ik maar wat minder op Facebook, bang dat de aankondigingen me weer om de oren zouden vliegen. Begrijp me niet verkeerd, ik gunde het iedereen en ik was ook echt blij voor ze. Maar ik merkte aan mezelf dat het toch zwaar viel. Je eigen wens is zo groot en je wilt zo graag wat zij ook hebben. Je begint een muur op te bouwen om alle emoties binnen te houden. Laat niet zien dat je verdriet hebt, koppie op en door.

In onze relatie begonnen de spanningen te groeien. Waar ik echt wel verdrietig kon zijn van het feit dat het de maand weer niet gelukt was, kon mijn man heel nuchter zijn. Volgende keer beter dacht hij dan. Het heeft geen zin om verdrietig te zijn, dan maak je het alleen maar zwaarder. Hij had natuurlijk een punt, maar ik kon daar zo boos van worden. Boeide het hem überhaupt wel, wilde hij wel kinderen, hoe kon het hem niks doen. Hier hebben we dan ook een paar flinke ruzies om gehad. Van beide kanten was wat te zeggen. Uiteindelijk hebben we een lang en open gesprek met elkaar gehad. Dit gaf enorm veel duidelijkheid en begrip, want we gingen beide anders om met de situatie. Ik moest mijn gevoel kwijt, want het doet toch wat met je. Daarin kon ik dan wel blijven hangen en dat was ook niet wat ik wilde. Mijn man was bang dat de teleurstellingen uiteindelijk te veel zouden worden. Door nuchter te blijven beschermde hij zichzelf en probeerde hij ook mij te beschermen. “Als je niks verwacht, kan het ook niet tegenvallen” zei hij dan.

Nog steeds gaan wij op onze eigen manier om met het proberen om zwanger te worden, maar we praten er wel open over. Het is iets waar je samen mee bezig bent, iets wat je samen doormaakt. We houden goede hoop en gaan weer door. Dat is uiteindelijk het enige wat je kunt doen.