Een geheime stap naar kinderen

In mijn vorige blog vertelde ik al dat onze kinderwens op pauze gezet werd doordat ik ziek bleek te zijn. Na maanden onzekerheid kregen wij het advies om door te gaan met onze kinderwens, omdat de artsen niet konden uitsluiten dat mijn lichaam een eventuele zwangerschap zou aanvallen.

Onze omgeving weet dat wij ooit kinderen willen. Alleen weten zij nog niet dat wij echt bezig zijn met het proberen om zwanger te worden. Begrijp me niet verkeerd, we hebben hele lieve familie en vrienden, maar ze zijn ook erg nieuwsgierig. Als ze wisten dat we bezig waren, zouden we iedere paar weken wel de vraag krijgen “Is het al gelukt?”. Lief bedoeld natuurlijk, maar niet waar ik momenteel op zit te wachten. 

Daarnaast bestaat onze vriendengroep uit mensen die eigenlijk nog met hele andere dingen bezig zijn dan wij. Ze zijn allemaal onze leeftijd (rond de 26), maar nog single of hebben net een relatie gekregen. Sommige studeren nog en ze genieten allemaal van wekelijkse zuipavonden. Een kinderwens is echt nog niet waar ze mee bezig zijn, dat zeggen ze ook allemaal. Wij zijn ondertussen 7 jaar samen, getrouwd, hebben een huis gekocht en hebben een enorme kinderwens. Dit maakt ons ook de 'logische' keuze op de vraag wie er het eerst wilt starten met het stichten van een gezin. Wij zijn als het ware het mikpunt voor grapjes over kinderen.

Vanaf het begin dat de koorts bij mij begon, ben ik gestopt met het drinken van alcohol en eigenlijk heb ik sindsdien nog een enkele keer een glas wijn gedronken. In het begin was ik bang welk effect alcohol op mijn lijf zou hebben. Daarna miste ik de alcohol niet en besloot ik door te gaan met stoppen voor onze kinderwens. Ik ben nooit een grote drinker geweest. Al blijken onze vrienden daar een andere gedachten over te hebben. Bij ieder glas wijn dat ik weiger komen de grote ogen en de vraag “Ben je zwanger dan?!”. In hun gedachten ben ik een enorme grote drinker en is alcohol afslaan heel raar gedrag. In het begin kon ik de grapjes nog wel weglachen. Maar ondertussen beginnen ze mij steeds meer pijn te doen. Nee ik ben niet zwanger, dat is juist iets wat ik heel graag wil. Snappen jullie dat dan niet?

Ik kan het ze ook niet kwalijk nemen. Ze weten niet dat wij juist wel zwanger wíllen zijn. Voor hen is zwanger worden iets engs en iets wat ze nog niet op hun pad willen. Bij ons ligt dat anders. Ik heb wel eens uitgelegd aan een paar goede vrienden dat ik de grappen niet meer zo leuk vond. Dat de dokter gemeld had dat zwanger worden best lastig zou kunnen zijn bij ons. Daar volgde eerst een stilte op en vervolgens “Ach maar jullie zijn nog zo jong, dat komt dan vast wel goed”. Ook dat kan ik ze niet kwalijk nemen, want toen wij besloten te stoppen met de anticonceptie dacht ik er ook zo over. In mijn naïviteit dacht ik ook dat zwanger worden voor ons geen probleem zou zijn. Nu zijn we een paar maanden en ziekenhuisbezoeken verder en weet ik echt wel beter. Jong zijn is geen wondermiddel en zwanger worden is geen vanzelfsprekendheid.

Mijn beste vriendin is de enige die weet dat wij met onze kinderwens bezig zijn. Zij is net getrouwd en een paar jaar ouder dan ik. Wij vertellen elkaar echt alles. In het begin was ik nog wat terughoudend om het haar te vertellen. Maar na een tijdje merkte ik dat ik mijn verhaal kwijt moest. Ze reageerde heel lief en begripvol en ik kon me niet bedenken waarom ik het zo lang nog voor me gehouden had. We grappen wel eens dat we zo erg op elkaar lijken, maar tegelijkertijd het tegenovergestelde van elkaar zijn. Zelf heeft ze ook een grote kinderwens, maar zij hebben besloten om nog even te wachten met de stap tot het proberen te zetten. Uren hebben we gepraat over kinderen en hoe we dat voor ons zagen. Het is zo’n fijn gevoel om de aansluiting te voelen in dat soort gesprekken.

Mijn andere vriendengroep is ook heel leuk en ik zou ze niet willen missen. Maar soms ben ik toch bang dat we uit elkaar gaan groeien. Of dat het uit elkaar groeien niet al langzaam gestart is. Wat als ik straks wel zwanger ben. Wat als wij een kindje hebben en niet elk weekend naar de kroeg willen. Natuurlijk zijn dit allemaal gedachten waar ik mezelf gek mee maak. Niemand weet wat de toekomst brengt en wie weet, misschien word ik wel verrast. De vraag “wat als” is eigenlijk een slechte vraag om jezelf te stellen. Mijn man noemt het dan ook de vraag die leidt tot een negatieve spiraal. Misschien wordt het toch eens tijd dat ik naar hem ga luisteren. Maar ik sta niet zonder reden bekend als een overdenker. Dit zal wel onderdeel zijn van mijn proces. 

Lees ook: "Wanneer je toekomstplannen stilstaan"