Een terugplaatsing onder narcose en nog één…

Het is tijd voor de volgende terugplaatsing: terugplaatsing 9. Ik heb er na de helse terugplaatsing van de vorige keer toch voor gekozen deze onder narcose te doen, ook omdat dit door de arts werd aangeraden. Ik ben heel benieuwd hoe dit me gaat bevallen. Eigenlijk gaat alles hetzelfde als bij de puncties. Ik ga deze keer ook niet naar de ruimte van de terugplaatsing, maar naar de operatiekamer waar de puncties ook worden uitgevoerd. Voordat ik de ruimte in loop, vraagt de medewerker nog of ik het spannend vind om onder narcose te gaan. Ze moest eens weten… Ik behoor hier inmiddels al bijna tot het meubilair. Ik vertel dat ik hier al 5x eerder onder narcose ben geweest. Gelukkig reageer ik hier altijd goed op. Als ik wakker word, voel ik me in ieder geval heel relaxed. De arts komt me vertellen dat de terugplaatsing heel gemakkelijk was gegaan. Binnen 4 seconden had de katheter er in gezeten. Hij was ‘hineingerutscht’, zoals ze dat in het Duits zo mooi kunnen zeggen. Dit is wel even anders dan de vorige keren. Met een heel goed gevoel verlaat ik het gebouw. We blijven nog een aantal dagen in Duitsland met een van onze beste vriendenstel, die me de eerste dag in het huisje goed vertroetelen. We hebben het zo leuk, dat ik de terugplaatsing echt even kan vergeten. Zes dagen na de terugplaatsing krijg ik echter een zere rug, wat bij mij vaak betekent dat de menstruatie er aan komt. We besluiten de volgende dag daarom vast te testen (12 DPO). Negatief. Shit. Ik heb nu echt alles gedaan wat ik kon. Natuurlijk testen we ook nog een keer op de officiële testdatum, maar dat tweede streepje blijft uit. Twee dagen lang heb ik alleen maar kunnen huilen. Zelfs midden in de nacht schrik ik wakker en blijven de tranen maar stromen. Ik heb nog maar vier eendaagse bevruchte eicellen (pre-embryo’s). Dit kunnen nog vier terugplaatsingen worden, maar ook geen enkele meer. Er vallen er altijd wat af. Daarna zouden we zelf een poging moeten betalen en dat kost al gauw 10.000 euro. Het gaat om zoveel geld. Of is dit dan de grens? Is dit het moment waar het stopt? Ik heb zo het gevoel dat ik nog maar één keer zwanger hoef te raken en dat het dan echt lukt. Maarja, hoe lang duurt dat nog? En gebeurt het wel nog een keer? 

En daar gaan we dan maar weer, op naar de tiende terugplaatsing. Met volle moed vooruit. Of zoals ‘Lief Leven’ er een mooi tegeltje van heeft ‘met volle angst vooruit’. Ook deze terugplaatsing doe ik onder narcose. Bij de balie begint de medewerkster al voordat ik iets kan zeggen Engels tegen me te praten. Super lief dat ze me herkent, maar ergens ook confronterend. Ik kom hier dus blijkbaar zo vaak, dat ik al herkend word. Ook de anesthesist begint met ‘Hoi, liever Engels toch? Ja, we hebben elkaar al een aantal keren eerder ontmoet’. Ook de lieve knuffelbare verpleegster is er weer, die me ook direct herkent, hoewel ik haar 10 maanden geleden voor het laatst heb gezien. Het blijven allemaal fijne mensen hier in Düsseldorf. Voor deze terugplaatsing is eindelijk mijn eigen arts er weer. Ook hij geeft aan dat de terugplaatsing erg makkelijk ging onder narcose. Hij komt alleen ook met minder goed nieuws. Ze hebben alle vier de pre-embryo’s ontdooid en alleen het teruggeplaatste embryo heeft het overleefd. Dat betekent dat dit dus officieel de laatste vergoede terugplaatsing was. Mocht deze niet lukken, dan zullen we zelf duizenden euro’s moeten neerleggen of houdt het op… Fingers crossed voor deze laatste mooi embryo. Twee dagen na de terugplaatsing krijg ik echter alweer dé zere rug. Dit is het teken dat het mis is. Een week later bevestigd de negatieve zwangerschapstest dit ook. De grond zakt echt onder mijn voeten vandaan. Ik kan alleen maar huilen. Alle embryo’s zijn op, alle vergoedingen zijn op. Zit het er op?