Het fertiliteitstraject

Iets anders wat inmiddels in gang gezet was waren de fertiliteitsonderzoeken. Beide gingen we de medische molen in. Voor David was het snel klaar; helemaal gezond. Mijn cyclus werd gemonitord, er werden bloedafnames gedaan op verschillende momenten in mijn cyclus. Hoewel dit nog maar het voorstadia is van een vruchtbaarheidsbehandeling gaf het een beeld van hoe intensief dat zou zijn. Ik besloot me de komende maanden te richten op werk en na vijf maanden was ik toe aan het volgende onderzoek, een HSG. Daarbij word er contravloeistof in de baarmoeder en eileiders gespoten, en word er op de radiologie een scan gemaakt om te zien of de baarmoeder en eileiders doorgankelijk zijn. Omdat de vloeistof de weg van de minste weerstand kiest, moest het onderzoek afgebroken worden, het ging namelijk in mijn bloedvaten. Er was geen gynaecoloog bij en ik wist niet hoe ik dit moest interpreteren. Omdat ik samen met David op vakantie ging liet de afspraak met de gynaecoloog even op zich wachten, maar het lukte goed om dit volledig te parkeren. Ik was inmiddels veel minder met mijn kinderwens bezig. David en ik hadden het goed samen, ik sliep nog altijd niet zoals voorheen en was weer druk met mijn werk. Sociale activiteiten waren nog altijd eerder een verplichting, waar ik inmiddels prima nee tegen kon zeggen. Alleen de dingen die ik echt leuk vond, afspraken met vriendinnen, uit eten gaan deed ik met plezier maar verjaardagen sla ik nog altijd graag over. Ik begon me steeds meer af te vragen of ik wel op een zwangerschap zat te wachten. Mijn vriendin, ervaringsdeskundig op dit gebied, glimlachte erom. Zij noemde het ‘ontkenning’, iets wat ze helemaal herkende. En dat klopte wel, want hoewel ik niet meer huilde bij elke menstruatie, was er altijd teleurstelling en het gevoel van falen. Mijn cyclus deed rare dingen met me en ik was er al een aantal keer van overtuigd geweest dat ik zwanger was. Maar toen ik op een dag nog altijd niet ongesteld was geworden, bedacht dat ik mogelijk bijna 5 weken zwanger was, besloot ik een test te doen. Deze was positief, en direct wist ik ‘ik wil dit nog altijd super graag’, dit is nog altijd mijn grootste wens’. Het hele idealiseren van een kinderloos leven was een beschermingsmechanisme. Wel was ik verbaasd dat de streep niet zeer donker was. De twee vorige keren deed ik de test ook toen ik bijna een week over tijd was en die waren altijd dik en donker. Ik had het nodig om het even voor mijzelf te verwerken. Tegen de middag zei ik tegen David dat we misschien een filmpje op konden nemen voor mijn jarige zus. De recorder stond aan en op het moment dat David wilde gaan zingen vertelde ik hem het prachtige nieuws. Het filmpje vind ik nog altijd hilarisch, zoveel emoties tegelijkertijd. Maar alsof ik al een voorgevoel had deed ik twee dagen later opnieuw een test. De andere keren had ik dit niet gedaan, maar ik merkte dat ik me niet zwanger voelde. En mijn voorgevoel klopte, de streep was nauwelijks meer zichtbaar. Een biochemische zwangerschap noemde de gynaecoloog het later. Ik vond het jammer, was teleurgesteld , maar meer ook niet. Ik was ook blij dat ik wist dat ik toch echt nog altijd een kinderwens had.

De dag voordat we bij de gynaecoloog zaten voor concrete stappen in de fertiliteit benoemd ik naar David dat ik nog niet klaar voor was voor een traject. Ik was opgekrabbeld uit een diep dal, voelde me eindelijk weer ‘normaal’, mijn onvervulde kinderwens had me eindelijk niet meer in de greep en het leven lachte ons toe. We waren verhuist, deden veel leuke dingen en ik gunde mezelf deze tijd. Want waar moest ik de tijd vandaan halen voor zoveel ziekenhuisafspraken maandelijks, en, een sterker argument, door er weer helemaal mee bezig te zijn zou de teleurstelling maandelijks ook weer groter worden. Daarnaast had ik weer hernieuwd vertrouwen in mijn eigen lichaam, ik kon zwanger worden, we zien wel wat er gebeurt. David zijn kinderwens was sterk, maar hij heeft er ook altijd vertrouwen in gehad. Waar ik het juist aan het loslaten was, greep het David meer aan. Maar gelukkig steunde David me in deze beslissing. Dus toen de gynaecoloog de volgende dag het ‘plan van aanpak’ vertelde, gaf ik aan dat ik het, voorlopig in ieder geval, niet wilde. Vertelde dat we gelukkig zijn samen en voor nu genoeg hebben aan elkaar. Maar omdat mijn leeftijd, de grootste vijand op dit gebied gewoon vorderde besloten we toch een afspraak te maken wanneer we dan wel zouden beginnen.

‘Augustus’ zei de gynaecoloog. ‘September’ zei ik. Dus werd het september en oh wat baalde ik daar later van! Want in een aantal maanden tijd kan er een hoop gebeuren, maar spontaan zwanger werd ik niet. En met in onze achterhoofd dat ik verhoogd vruchtbaar zou zijn tot 5 maanden na de HSG, hadden we daar toch op gehoopt. Met weemoed keek ik naar een foto die gemaakt was op vakantie. Ik had me heel de vakantie tegoed gedaan aan ijs en die ochtend liepen we na een goed ontbijt door Milaan. In de spiegeling van een etalage viel mijn ‘dikke’ buik me op en ik zei lachend tegen David dat ik wel zwanger leek. ‘Maak eens een foto, dan stuur ik die naar de lijnclub; ‘foodbaby, soon to deliver’. Terwijl David de foto maakte kwam er een koppel op ons af dat ons enthousiast feliciteerde en voorstelde om van ons samen een foto te maken. Van schrik en schaamte bedankte ik het stel en durfde mijn hand niet van mijn buik te halen. Daar stonden we dan, lachend en mijn hand liefdevol strelend over mijn volle blaas…

Ik besloot me in te schrijven voor een workshop Kintsugi, georganiseerd door Jorien, van Mijn leven is ok. Zij had me destijds met een aantal gesprekken weer op de baan gekregen. Ik keek er naar uit, en in de aanloop er naartoe bedacht ik me dat blijkbaar al deze vrouwen oppas hadden kunnen vinden voor de zaterdagmiddag. Om me direct te realiseren dat dit nou juist het punt was, niemand hoefde oppas te regelen, niemand van ons had (levende) kinderen. En iedereen had een ander verhaal. Soms voelde ik me niet op mijn plek, ik was spontaan zwanger geweest, had nog geen jarenlange trajecten achter de rug. Anderzijds voelde ik me er enorm thuis, hier kwamen zoveel andere facetten van het leven ter sprake dan alleen hoe het met de kinderen gaat. Na een fijne middag gingen we allemaal naar huis met een aardewerk dat we zorgvuldig aan elkaar gelijmd hadden met goudlijm. Nadat we dat aardewerk zelf aan stukken hadden geslagen, dat wel.

Toen de laatste cyclus voor onze start met IUI inging hoopten we extra dat het raak zou zijn. Alsof mijn lichaam me tartte bleef mijn menstruatie uit, waar mijn cyclus al een tijd stabiel was. Hoewel we afgesproken hadden dat we, net als de vorige keren, pas na een week zouden testen liep ik na twee dagen toch in alle vroegte naar de winkel. De dag ervoor was ik op mijn werk wel 10 keer naar het toilet geweest, steeds bang om wat ik aan zou treffen en nu wilde ik zekerheid.

De test was het enige wat ik kocht, ik bedankte het meisje achter de kassa voor het compliment over mijn jurk en gaf aan geen bon te hoeven. ´Ik breng ze niet terug´. Lopend naar huis bedacht ik dat dit eigenlijk wel leuk zou zijn, bij een negatieve test terug brengen met de bon en dat je dan iets uit mag kiezen.. Chocola of massageolie. Of een yogamat, om je inner self te ontdekken. Ik zou voor chocola gaan, mijn inner self en een yogamatje gaan niet zo lekker samen. Maar dan dacht ik aan mijn vriendinnen, waarvan de meeste blijer zouden worden van een negatieve zwangerschapstest. Zouden zij dan een troost cadeau mogen uitzoeken bij een positieve test? Oordopjes ofzo, of een rol behang, om ze achter te plakken?

Thuis werd ik ruw uit mijn mijmeringen gehaald; ik was ongesteld geworden. Ik stopte de test onder in de la en besloot mijn sportkleding aan te doen. Ik ging inmiddels trouw naar de sportschool, meestal met frisse tegenzin maar met als sterke motivatie dat mijn lichaam fit en gezond moest zijn om een zwangerschap te dragen. Nu zou ik mijn verdriet inzetten voor net die extra keer opdrukken.