Het grote toekomst gesprek

In iedere relatie breekt dit punt aan. Het is vaak een teken dat de relatie serieuzer wordt, de vraag hoe je de toekomst voor je ziet. Heb je een kinderwens ja of nee? Naar mijn mening is dit een heel belangrijk punt in een relatie. Voor mij is het altijd heel duidelijk geweest, ik wil moeder worden. Voor mij was het dan ook ondenkbaar dat mijn partner deze wens niet zou hebben. Nu heb ik het geluk dat mijn, inmiddels man, ook een kinderwens had. Dit hebben we ook zeker besproken voor we gingen trouwen. Mijn man heeft wel eens als grapje gezegd “zou je anders bij mij weg gaan als ik geen kinderen wilde”. Hij schrok best toen ik aangaf dat die kans er zeker in zat.

Naar mijn mening kan er geen verschillend antwoord zijn op de vraag “heb je een kinderwens” als je een relatie hebt. Of je hebt allebei een kinderwens of allebei niet. Dit heeft overigens niet te maken met de tijd waarin je aan kinderen zou willen beginnen. Dit kan best van elkaar verschillen als je er maar over kan praten. Als de kern maar hetzelfde is, ja ik wil kinderen maar misschien nu nog niet. Als de een kinderen wilt en de ander niet dan gaat er ooit een punt komen waarin één van de twee toch misschien wel spijt krijgt. Het kan zijn dat je je kinderwens wegstopt omdat je partner geen kinderen wilt, maar blijft dat gemis dan niet knagen? Of je bent meegegaan in de kinderwens van je partner, maar wat als je toch altijd blijft denken “dit is niet wat ik gewild heb”. Als je kinderen hebt, dan heb je deze voor altijd. 

Nu weet ik dat ik heel makkelijk praten heb, mijn man heeft ook een kinderwens dus is uit elkaar gaan bij ons niet ter sprake geweest. Mocht dat anders geweest zijn kan ik nu leuk zeggen “dan ga ik bij je weg”, maar of dat zo makkelijk geweest zou zijn geloof ik ook niet. Wel denk ik dat dat de beste keuze geweest zou zijn. Het grote kinderwens gesprek hebben wij al vrij vlot gehad. Wat we eigenlijk nooit besproken hebben is, hoe ver ben je bereid om te gaan voor die kinderwens. Het is een onderwerp dat je liever niet bespreekt, maar wat als kinderen krijgen niet lukt. Helaas een onderwerp dat aangebroken is voor ons. Toen werd ik keihard op de feiten gedrukt, want mijn man kwam met de opmerking “ja zo’n traject, ik weet niet of ik daar aan wil beginnen”. Vol verbazing en woede keek ik hem aan. Zat ik daar, tranen in mijn ogen met een negatieve test, vol hormonen en een menstruatie die doorbrak. Hoezo wil je geen traject in? Je wilde ook graag kinderen toch? 

Op dat moment leek mijn wereld in te storten. Ik kon het echt niet begrijpen. Mijn man gaf aan zeker graag kinderen te willen, maar dat hij toch even moest nadenken of hij een traject wel zou willen. Ik stond daar heel anders in, mijn wens was zó groot. Ik zou er alles aan willen doen om een kindje te krijgen. Mijn man heeft hier een paar dagen over nagedacht, terwijl ik de tijd nam om te kalmeren. We hebben toen een open gesprek gehad over onze kinderwens. We zijn ondertussen al bijna 8 jaar samen en nu pas bespraken we hoe groot onze kinderwens echt was. Best een gek idee eigenlijk, want het is toch een belangrijk detail. Aan de andere kant ook logisch, want wie gaat er direct vanuit dat kinderen krijgen misschien wel niet gaat lukken (als hier verder geen aanleiding voor is en je beide jong en gezond bent) Tuurlijk heb ik altijd gezegd “we willen graag kinderen als ons dit gegund is”, in mijn familie zitten best wat vruchtbaarheidsproblemen. Maar de echte betekenis van die zin dringt nu pas door. Het is makkelijk praten als je niet in die situatie zit. 

In het gesprek gaf mijn man aan toch aan een traject te willen beginnen. Hij moest heel erg wennen aan het idee dat “natuurlijk zwanger worden” er waarschijnlijk niet in zat. Als hij voor onderzoek naar de arts zou gaan, dan zou er een negatieve uitslag uit kunnen komen. Dan kan je niet meer “zorgeloos” blijven proberen voor een spontane en natuurlijke zwangerschap. Als wij niet wisten dat er iets mis was, dan was er geen probleem. Zo stond hij er in. Daarentegen stond ik er heel anders in. De onzekerheid was voor mij echt heel zwaar. Elke maand dat ik ongesteld werd was een mes in mijn hart en kwamen er steeds meer vragen. Gaat het ons ooit lukken? Is er iets mis met mij? Of met mijn man? Waarom lukt dit nu gewoon niet?! Tuurlijk zou ik het erg vinden als we een negatieve uitslag zouden krijgen, maar dit zou wel duidelijkheid scheppen. Dan zouden we een plan kunnen maken, kijken naar de mogelijkheden. Helaas voor ons is de uitslag van mijn man niet goed. Te weinig zaadcellen en een te hoog aantal afwijkend. We staan nu op een wachtlijst voor een afspraak bij de fertiliteitsarts. Dit gaat nog zeker 2 maanden duren. We hopen dat er eerder een plekje vrij komt, maar hier durven we niet op te hopen. Voor de zekerheid worden de zaadcellen van mijn man nogmaals onderzocht, dit is volgende maand. De onderzoeken voor mij moeten wachten tot na de intake met de fertiliteitsarts. 

Mensen in mijn omgeving vragen zich af waarom ik zenuwachtig ben voor de onderzoeken naar mijn vruchtbaarheid. In hun hoofd is er een probleem bij mijn man geconstateerd, dus zal er bij mij wel niks zijn. Een hele gekke gedachten vind ik zelf. Alsof dat een vrijbrief voor mij is. Zijn lijf staat toch los van dat van mij? Misschien hebben we wel dubbel pech en is er iets mis met ons beide. Een donkere gedachten misschien, maar wel nuchter. Je kan maar beter niet te veel verwachtingen hebben, want dat kan alleen maar tegenvallen. Proberen alle voorspellingen uit te zetten en te kijken per stap. Anders maak ik mezelf helemaal gek en kom ik in een neerwaartse spiraal te zitten. Daar heeft uiteindelijk niemand iets aan.