Het verwerken van een miskraam

Een week na mijn derde miskraam (bij 8 weken) belt de verloskundigenpraktijk mij op, of ik behoefte heb aan sessies met de miskraamcoach. Ze bieden dit gratis aan als service van de verloskundigenpraktijk. Mijn eerste gedachte was: nee. Ik loop al bij een psycholoog en voor mij is het verdriet van het fertiliteitstraject groter dan het verdriet om het ongeboren kindje. Eigenlijk bizar dat er in mijn hoofd geen ruimte is om hierom te rouwen. Toch wil ik het een kans geven, omdat ik alles aan wil grijpen om mij beter te voelen. Ik plan de twee sessies van drie uur in, die ze mij aanraden. In de eerste sessie is het fijn om even van mij af te praten. Gewoon even mijn hart luchten. In het gesprek praat ik vooral over het vreselijke fertiliteitstraject. De miskraam is slechts een heel klein deel van mijn verdriet. Tijdens de sessie gaat het vooral over welke plek mijn drie miskramen in ons gezin hebben. Door mijn hele fertiliteitsgeschiedenis zie ik het heel zwart-wit: de miskramen zijn geweest en zijn dus geen deel van ons gezin. Als ik ooit een gezond, levend kindje zou mogen krijgen, zou ik mezelf ook zien als moeder van één en niet als moeder van vier. Ik begrijp dat dit voor anderen heel anders kan zijn en vooral voor deze vrouwen zou de miskraamcoach heel zinvol kunnen zijn. Ik denk dat het misschien ook anders zou zijn als wij al zouden weten of de ongeboren kindjes jongetjes of meisjes zouden zijn. Dan zouden we het misschien ook al een naam geven, maar nu is het allemaal nog te pril. 

Omdat bij mij het verdriet vooral bij de ongewenste kinderloosheid ligt en niet bij de miskraam, rond ik de sessies bij de miskraamcoach na één sessie af. Eigenlijk is dit ook bizar. Een miskraam is zoiets heftigs en zoiets groots, maar in vergelijking met al het andere verdriet dat ik meemaak door het fertiliteitstraject, lijkt het opeens iets kleins. Dit laat me weer beseffen dat het echt niet normaal is wat wij voor verdriet en tegenslagen moeten doorstaan. Ondanks dat de sessie met de miskraamcoach voor mij niet helemaal passend was, merk ik de volgende dag wel een verandering in mijn gedrag. Ik merk dat ik het onderwerp ‘miskramen’ afsluit en weer kracht voel om me op een nieuwe terugplaatsing te focussen. Drie dagen na de sessie met de miskraamcoach ga ik met mijn man naar een monument voor sterrenkindjes. Dit monument is speciaal voor miskramen jonger dan 24 weken. Aan het monument hangen we een slotje voor de miskraam in 2022, 2023 en 2024. Het voelt als het afsluiten van een periode. Het voelt alsof we het hoofdstuk ‘miskramen’ definitief afsluiten. Ik voel een rust over mij heen, alsof dit nooit meer gaat gebeuren. Ergens voel ik het vertrouwen dat een volgende zwangerschap wél tot een gezond, levend kindje mag leiden. Ik wil graag weer door, maar ik merk dat mijn lichaam nog niet zo ver is. Drie weken na de miskraam heb ik nog steeds af en toe bloedverlies en is er nog geen teken van een eisprong. Het voelt alsof mijn lichaam me tegenhoudt in mijn verwerkingsproces. Uiteindelijk breekt na bijna 6 weken (41 dagen) mijn menstruatie weer aan. Dat is ruim twee weken later dan normaal, maar voelde als twee maanden later dan normaal. We kunnen eindelijk weer door.