Jullie zijn nog jong

“Jullie zijn nog jong, probeer het nog maar een jaartje. Een jaar proberen is nog helemaal niet zo lang. Jullie willen gewoon te snel, geef het wat tijd”. Hoe vaak ik deze zinnen wel niet heb moeten aanhoren bij de huisarts. We waren al zeker een jaar aan het proberen voor een kindje, maar helaas zonder resultaat. Bij mij knaagde al een gevoel dat het niet goed zat, maar braaf bleven wij proberen met maand na maand teleurstelling. Toen we een jaar verder waren hebben we aan de bel getrokken bij de huisarts, maar dit werd al vrij snel weggewuifd. We waren nog jong en wilde het te graag, we moesten gewoon een beetje geduld hebben. Want blijkbaar kan je niet jong zijn en vruchtbaarheidsproblemen hebben.

Even wat meer informatie over onszelf. Zelf ben ik 26 jaar en mijn man is 25 jaar. We proberen gezond te leven, met gevarieerd eten, beweging en een gering alcohol gebruik. Zelf drink ik al ruim anderhalf jaar geen alcohol meer. Dit voor onze kinderwens, maar daarnaast ben ik nooit een grote drinker geweest. Mijn man is erg sportief, hij voetbalt 1 tot 2 keer per week en doet daarnaast ook nog wekelijks aan boulderen. Op papier ziet het er prima uit om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Maar toch lukt dit niet. Je begint aan dit avontuur met volle moed. Het is spannend en leuk, een geheimpje wat je met z’n tweeën deelt. Vaak het bed in duiken en hopen dat er een baby uitkomt. De maanden verstrijken en nog geen positieve test in handen. De moed zakt een beetje in je schoenen wanneer de “1 jaar proberen grens” in zicht komt. Iedere maand weer dat verdriet bij een negatieve test en de menstruatie die op gang komt. De verlorenheid en de machteloosheid die je voelt. We doen alles toch goed? Waarom lukt dit nou niet?

Zelf houd ik erg van controle. Het liefst stippel ik alles uit en maak ik weloverwogen keuzes. Mijn man is hier wat losser in. Zijn levensmotto is dan ook “het komt wel goed”. Een heerlijke combinatie die af en toe wat frictie oplevert, maar vooral voor balans zorgt. Alhoewel de rust van mijn man op het moment weinig invloed meer heeft op mij als het gaat om onze kinderwens. Toen we de jaargrens over waren en de dokter ons niet serieus nam ben ik maar op onderzoek uitgegaan. Wat kon ons helpen om onze kansen te vergroten. Bepaalde diëten, posities, hulpmiddelen, ik stond overal voor open. Op een gegeven moment ben ik zelfs langs een alternatieve therapeut geweest voor energetische therapie. En ja, misschien ben ik er te veel mee bezig en ja, overal staat “je moet het los laten, het komt vanzelf”. Maar als je zo lang iets wilt, dan kan je dat niet loslaten. Zeker niet als je onderbuik zegt dat er iets niet klopt en je niet gehoord wordt. Dat je leeftijd in de weg staat om verder onderzoek te kunnen doen.

Op een gegeven moment was ik er zo klaar mee, dat ik meerdere keren om onderzoeken gevraagd heb. Het kon toch niet dat overal staat dat je na 1 jaar proberen voor onderzoek in aanmerking komt en wij geweigerd worden “omdat we nog jong zijn”. Telkens bleef de dokter dit maar herhalen, ik kon wel gillen. Ik weet dat ik wat ongeduldig kan zijn en misschien heeft de dokter ook wel gelijk dat een jaar geen gekke tijd is om te proberen. Maar iets in mij schreeuwde dat het niet klopte. Ik voelde me echt hulpeloos. Na een half jaar “zeuren” mocht mijn man eindelijk naar de arts voor onderzoek. Het kwam een beetje over als “dan stop je met zeuren”, maar ik was allang blij dat er eindelijk iets ging gebeuren. Er was een wachttijd van anderhalve maand, maar de eerste stap was gezet. In mijn achterhoofd heb ik al die tijd het idee gehad dat er een probleem bij mij was. Een stemmetje in mijn hoofd zei dit. Hoezo konden ze mij niet eerst onderzoeken? Vruchtbaarheidsproblemen zitten in mijn familie, maar niet in de directe kring, het kwam bij driekwart van mijn tantes voor. Ik dacht dat het niet bij mijn man zou zitten, zo’n gezonde en sportieve jongen, maar toen kwam de uitslag… 

Gespannen wachtte wij op de uitslag. Beide hadden we een beetje het idee dat deze wel goed zou zitten. Dat gesprek zal ik nooit meer vergeten, het hoofd van de huisarts zei al genoeg. “Oligoteratozoospermie” oftewel een te lage concentratie zaadcellen en een afwijkende morfologie. Dit kwam hard aan. We dachten al dat er iets was, maar om het dan ook echt te horen is toch anders. De dokter zat er een beetje schuldig bij, hij had niet gedacht dat er een negatieve uitslag zou komen. Er was een kans om natuurlijk zwanger te worden, maar deze was vrij laag. Als hij een van beide afwijkingen had gehad, was het minder ernstig geweest, de combinatie van de twee maakte het lastig. Daar zaten we dan, een “te jong” stel dat een doorverwijzing naar een fertiliteitsarts krijgt. 

Nu is het afwachten wat onze opties zijn. Het is fijn dat we nu geholpen kunnen worden, dat we gehoord worden. Het blijft lastig dat er iets mis is, dat een kindje krijgen op de natuurlijke manier er hoogstwaarschijnlijk niet in zit. Maar we houden hoop en nemen deze route stap voor stap. Het is jammer dat het zo veel moeite gekost heeft om hier te komen. Dat we er bijna om hebben moeten smeken. Als ik nog langer had moeten horen dat we te jong waren, was ik denk ik gek geworden. Te jong om niet zwanger te kunnen worden, ik denk dat de zaadcellen van mijn man deze memo niet gekregen hebben.