Krijgen we dan eindelijk ons tweede kindje..

Na het bezoek aan de huisarts gebeurt er nog helemaal niets, tenminste niet het resultaat waar wij zo naar verlangen. Andere stellen krijgen hun tweede of misschien wel derde kindje inmiddels en bij ons blijft die test maar negatief en wordt ik iedere maand weer ongesteld.

Uiteindelijk krijgen we dan weer een verwijzing, maaaar wederom die wachtlijst in het ziekenhuis. Dus in juli 2018 mogen wij eindelijk weer heen. Weer gaan ze een kansberekening maken. Aangezien Djaxx op de natuurlijke manier gelukt is, is de kans nog steeds groter dat het weer zelf lukt en zal hulp door middel van een medisch traject volgens de artsen geen hogere slagingskans hebben.

Aangezien we nog 1 onderzoek niet hebben gedaan, vraag ik of ik deze dan wel alvast mag ondergaan. Vooral om mij gerust te stellen, ook al is mij duidelijk aangegeven dat het geen prettig onderzoek is. Dat is dan maar zo, maar wil echt alles uitsluiten en misschien geeft dat dan net dat zetje dat wij nog nodig hebben. Want ik heb ook gehoord dat het HSG onderzoek soms tot een positief resultaat leidt.

Het HSG onderzoek houdt in het kort in dat ze gaan onderzoeken of de eileiders en baarmoederholte toegankelijk zijn. Er wordt hierbij een vloeistof in de baarmoeder gespoten en middels een röntgenfoto kan de arts bepalen of er een of twee eileiders (deels) geblokkeerd zijn. Het onderzoek is inderdaad geen feestje, maar bevallen vond ik erger ;-)Gelukkig kon in mijn geval de arts meteen bevestigen dat alles er goed uit zag. Dat is alvast weer een geruststelling. Maar geeft ook weer een bepaalde vorm van onzekerheid. Er is dus niets medisch aan de hand, waarom lukt het dan toch iedere maand weer niet…

En wederom wordt er aangegeven dat we 6 maanden moeten ‘wachten’ en dan terug mogen komen.

Ik word die maand gewoon ongesteld, wel met wat meer klachten dan anders maar dat zal waarschijnlijk nog met het onderzoek te maken hebben gehad verwacht ik.

Maar dan….

Oktober 2018, weer een POSITIEVE zwangerschapstest. Mijn lichaam kan het dus wel en nu voel ik wel direct die intense blijdschap. Zal het doorspuiten van mijn eileiders dan nu het zetje hebben gegeven? Of is het weer geluk?

Ik voel me nu prima, heb geen kwaaltjes en vlieg die eerste weken door. Wat ontzettend fijn dat het ook zo kan en ik ben al lekker allemaal dingen aan het opzoeken en houdt rekening met de uitgerekende datum, juli 2019.

Djaxx zijn tweede verjaardag vieren we, wetende dat we er over een jaar nog een kindje bij hebben. Op dat moment is dit echt nog ons geheim wat het ook heel bijzonder maakt.

De eerste echo hebben we in het ziekenhuis, we zijn daar inmiddels toch vaste klant geworden en kunnen daar eerder terecht dan in het echocentrum, namelijk met 7 weken zwangerschap. Vol goede moed gaan we heen maar we donderen hier keihard van onze roze wolk. Er is geen hartslag te zien.

Het kan nog te vroeg zijn volgens de arts, dus mogen we een week later weer voor een echo. Ook nu nog steeds geen kloppend hartje.

En dus hebben we een heel ander gesprek met de arts. Wat wil ik? Afwachten, medicatie of curretage? Dat laatste in ieder geval niet, dat voelt voor mij niet goed. Ik durf dit niet omdat er ook een kans is dat er schade wordt aangericht en wat dan? Lukt het dan helemaal niet meer? Dat risico durf ik niet te lopen.

Afwachten dan?? Dit moet uit mijn lichaam, ik wil dit niet, maar toch ook wel. Wat een tweestrijd. Maar afwachten kan ik niet, er zit een kindje in mijn buik dat niet meer leeft. Dit is echt teveel om te verwerken. Hierom kies ik dus voor de medicatie. Op 8 december, in de avond, gaat het gebeuren en breng ik de pillen in. Op 9 december, midden in de nacht, verlies ik het vruchtje. Helaas is de nasleep hier heel lang en is mijn baarmoeder in februari pas weer schoon. Had ik misschien toch die tweede set pillen ook in moeten brengen? Wie zal het zeggen. Feit is wel dat mijn baarmoeder nog 2 maanden niet volledig schoon is. Gelukkig weet mijn lichaam dit zelf op te ruimen en in februari 2019 is alles er dan eindelijk uit en schoon.

Uiteraard stel ik op dat moment ook de vraag aan de arts of we al in aanmerking komen voor een behandeling. We zijn sinds het HSG onderzoek inmiddels 6 maanden verder dus zouden we doorpakken. Maar helaas, we hebben bewezen dat het weer is gelukt op de natuurlijke manier. Het maakt dan voor de medici niet uit of dit een voldragen zwangerschap is of niet. En aangezien dit mijn eerste (en helaas niet laatste) miskraam is wordt er verder geen onderzoek gedaan. Nu komt dan ook het bericht dat we niet nog eens 6 maanden, maar zelfs 12! maanden moeten wachten (zelf proberen dus) totdat ze ons willen gaan helpen. De moed zakt mij in de schoenen, weer een jaar aanmodderen of niet??