Moeten we dan een baby kopen!?

Weer een negatieve test. Ook de tiende terugplaatsing is mislukt. Hoewel het eigenlijk als de tweede of derde echte kans voelt. Dit was de derde terugplaatsing na het verwijderen van de 7 cm grote vleesboom. En eigenlijk voelt het als de tweede, want bij de eerste van de drie had ik zo’n nare terugplaatsing, met zoveel bloedverlies, dat ik die eigenlijk niet mee tel.

Maar goed, daar staan we dan opeens met lege handen. Alle embryo’s en alle vergoedingen zijn op. Ik heb één keer IVF gehad, zonder bevruchtingen en vervolgens drie keer ICSI, waar tien terugplaatsingen uit voortvloeiden. Het voelt heel oneerlijk dat de vergoedingen nu stop gezet zijn. Ik snap dat je ergens een grens moet trekken, maar er zou ergens toch ook naar de persoon gekeken moeten worden. Onze kansen zien er nog zo hoopvol uit. De eerste IVF poging leverde geen embryo’s op en hierbij kwamen ze erachter dat ik waarschijnlijk een te harde eischil heb. Ik zie dit meer als een onderzoek, dan als een poging, maar het telt wel mee als poging. Toch is de eerste poging dan al verbruikt. Ook heb ik veel embryo’s “verspild” aan de tijd dat ik nog een vleesboom had. Waarschijnlijk was de vleesboom het probleem dat het innestelen niet lukte. Ik denk (en de artsen denken) echt dat wij nog een kans maken, maar toch vindt de overheid dat ik het zelf maar uit mag zoeken. Ik vind het krijgen van een kind ook zoiets groots: dat kun je niet van iemand afpakken. Wij hebben gelukkig de middelen om een extra poging te bekostigen, maar heeft iemand die dat niet kan dan geen recht op een kind? Is iemand die geen duizenden euro’s kan ophoesten een minder goede ouder? Of iemand die niet aan het standaard “hetero-stel”-plaatje voldoet? Dit zou niet zo mogen zijn en dit maakt mij zo ongelooflijk boos! Boos op onze situatie, boos op de hele wereld en boos op die *piep* Nederlandse wetgeving. In België krijg je 6 IVF/ICSI-pogingen vergoed en ik denk dat dat meer passend is. Het voelt nu alsof wij een baby gaan “kopen”. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? En dan nog maar te zwijgen over de vreselijke zorgverzekeraars, die ons aan alle kanten tegenwerken en zelfs vergoedingen waar we recht op hebben van ons proberen af te pakken. Ondertussen tonen ze empathie door opmerkingen te maken als: “U kiest er toch zelf voor om een nieuw traject te starten?”.

En toch gaan we er maar voor. Als we nu op zouden geven, zou ik me voor altijd afvragen of we er wel alles aan gedaan hebben. En toch ben ik steeds minder hoopvol. Qua hoop voel ik me weer net zo als vóór de operatie. Toen geloofde ik ook niet meer dat we ooit ouders zouden worden. Na de operatie is dit omgeslagen in vertrouwen, maar het voelt nu alsof ik weer van voor af aan begin. Ik begrijp het gewoon niet. Het bevruchtingsprobleem is opgelost door ICSI toe te passen en het innestelingsprobleem is opgelost door de vleesboom operatief te laten verwijderen. Toch? Waarom lukt het dan niet? Het frustreert me heel erg dat ik hier maar geen antwoord op krijg.