Relativi-tijd

Sander kreeg twee weken terug een belletje dat hij weer plasma mocht doneren. Volgens de regels van Sanquin mag dat 30 dagen na een bezoek aan de verenigde staten. Iets wat voor ons al als veel langer geleden voelde. Doordat er zo ontzettend veel in zo’n korte tijd gebeurde, hadden wij ons even verkeken op het feit dat we pas een klein maandje “echt bezig” zijn.

Natuurlijk zijn we al een aantal jaar bezig. Over twee maanden hebben we zelfs ons vijfjarig jubileum. Iets waar we toen we net echt begonnen over tegen elkaar hadden gezegd, dat dat ons echt niet zo lang zou duren. Ook al waren er destijds al stellen die ons vertelde dat het voor hen ook echt wel al een aantal jaar wachten en zoeken zijn.

Hoe lang die jaren waren en hoe nog langer ze voelen, in zo’n sneltreinvaart lijken de afgelopen weken te gaan. Het is hier en daar even wennen, want we leren Sandy nu pas echt kennen, terwijl zij nu al weer een stap verder is en als alles goed gaat aankomende week met de IVF arts kan gaan praten. We hadden natuurlijk al een goed gevoel bij haar toen we haar leerde kennen en dit wordt de afgelopen weken alleen maar bevestigd.

Doordat alle afspraken, onderzoeken en uitslagen elkaar zo snel opvolgen, vergeet je ook al snel dat er best wel even een weekje niets kan gebeuren. Iets waardoor die super snelle weken plots weer enorm lang kunnen voelen. Het is de relativiteit van tijd waar we weer even aan moeten wennen. Iets wat er ook voor kan zorgen dat we dus niet net als de afgelopen weken elke twee weken weer groots nieuws hebben.