Van kloppend hartje tot de derde miskraam

Na de positieve zwangerschapstest zit ik opeens op het “verlengde wachtbankje”. Ik had altijd het gevoel dat dit bankje beter zou zijn dan het “normale” wachtbankje, maar niets is minder waar. De tijd na een positieve test… wat een vreselijk slopende tijd is dat! Eigenlijk gaat het wachtbankje bij mij vloeiend over in het verlengde wachtbankje. Ik besluit deze keer namelijk om de HCG van de triggershot uit mijn lichaam te testen met zwangerschapstesten. Vanaf 4 dagen na de terugplaatsing is er nog een heel licht streepje te zien en dit blijft een aantal dagen hetzelfde lichte streepje. Op dag 7 na de terugplaatsing lijkt de test heel iets toe te nemen. Ik besluit bloed te prikken en de HCG-waarden verdubbelen om de dag steeds keurig. Bij ongeveer 5 weken is de urinetest ook echt een knaltest. Pas nu begin ik wat vertrouwen te krijgen. Ik geniet ook zo van het doen van extra zwangerschapstesten, omdat ze binnen een paar seconden al veranderen in echte knaltesten. Wat een heerlijk gevoel! Hier heb ik al jaren over gefantaseerd. Een aantal dagen voel ik me heel goed en gerust. Zo ver in een zwangerschap ben ik nog nooit geweest! Ik begin voorzichtig wat vertrouwen te krijgen. Ik heb echter nog niet de behoefte om het met veel mensen te delen, hoewel ik had verwacht dat ik het van de daken af had willen schreeuwen. De zorgen komen weer als ik na 6 weken nog steeds geen enkel zwangerschapssymptoom heb, behalve de extreme moeheid. Ook waren mijn borsten wat gevoelig, maar dit neemt deze week alleen maar af, in plaats van toe. Ik heb een slecht onderbuikgevoel. Met 6+2 weken mag ik daarom een echo laten maken. Op een groot scherm kunnen we meekijken. Daar verschijnt een heel klein schattig mini-mensje met een knipperend lichtje. Het hartje klopt! En mijn hart smelt… Zou het nu dan echt gaan gebeuren? Toch lijk ik op de echo korter zwanger. De verloskundige schat me op ongeveer 5,5e week. Dit baart me wel wat zorgen, omdat ik door de ICSI-behandeling natuurlijk precies weet hoe lang ik zwanger ben. Meteen donder ik weer van de roze wolk af. Met 7 weken krijg ik een echo in de fertiliteitskliniek in Düsseldorf. Met lood in mijn schoenen stap ik de kliniek binnen. Hier is het embryo 5,2 mm. Mijn arts zegt dat de grootte prima is voor nu, maar ik voel me nog niet gerust. Ik voel me zo leeg en ik voel aan alles dat het niet goed gaat aflopen. Als de arts het kloppende hartje heeft gevonden, aait de patiëntenbegeleidster me over mijn knie. “Gefeliciteerd”, zegt ze. Iedereen kijkt me glimlachend aan. Met veel moeite pers ik er een glimlach uit. Waarom voelt niemand dat dit niet goed af gaat lopen? Wat voel ik me ontzettend alleen tussen al die blije mensen. Iedereen in mijn omgeving probeert me moed in te spreken, maar mijn slechte onderbuikgevoel blijft. Met 8 weken hebben we de intake bij de verloskundigenpraktijk. De echoscopist heeft veel tijd nodig om het vruchtje te vinden en zegt al snel dat het er niet goed uit ziet voor een zwangerschap van 7 tot 8 weken. Ze maakt daarom ook een inwendige echo en daar zie ik al snel dat de hele baarmoeder grijs kleurt. De vorige keer lichtte er een embryootje op en knipperde er vrolijk een hartje, maar nu lijkt alles grijs. Even later komen de bevestigende woorden dat het hartje niet meer klopt en het vruchtje nog 5 mm is. Waarschijnlijk is het dus meteen na de echo in Düsseldorf overleden. Een aantal minuten staar ik naar het grote scherm met mijn grauwe baarmoeder. Ik denk heel lang niks. De eerste gedachte die door mijn hoofd schiet is: kak, nu moet ik het hele traject weer in. Bij die gedachte beginnen de tranen te stromen. Ik wil dit niet meer. Ik kan dit niet meer. Twee volle dagen kunnen we alleen maar huilen. We voelen ons zo boos, verdrietig en vooral ontzettend machteloos. Het idee dat er nog een steeds een overleden kindje in mijn buik zit, maakt me onrustig. Ik bel de gynaecoloog voor medicatie om de miskraam op te wekken. Ik wil dit zo snel mogelijk afsluiten. ’s Avonds neem ik 1 pil in, die de progesteron blokkeert en 36 uur later moet ik 4 tabletten inbrengen. Na ongeveer 2 uur begin ik te vloeien. Een uur later komt er in één keer een hele brei aan bloed en weefsel uit me. Het is een heel gek gevoel, alsof er een stuk darm in rap tempo uit je valt. Een paar seconden later komt er een tweede lading met weefsel uit. Het gaat met zo’n kracht, dat het niet tegen te houden is. Ik vang het op in mijn handen en mijn twee handen zitten vol met een bloederige kikkerdril. Bij het zien van dit alles schiet ik toch weer vol. Het stukje moeder dat ik even was, is net letterlijk uit me gevallen. Wat een leegte… Een aantal minuten zit ik op de wc, met in mijn handen het bloederige weefsel, waar ongetwijfeld ook het vruchtje tussen zou zitten. Het bloed druipt van mijn handen af op de vloer, maar het maakt me niks uit. De wc en badkamer zien er uit als een slachtveld met al dat bloed. Ik roep mijn man en ook hij schrikt van dit bloederige aanzicht. Lichamelijk gezien valt het me heel erg mee, maar emotioneel heb ik het onderschat. Ik heb nog even wat krampen, maar al met al is het binnen 4 uur wel klaar en gaat het over in een redelijk normale menstruatie. Ik voel me alleen zo ontzettend leeg. En ondanks dat al mijn lieve vrienden en familie er voor mij zijn en lieve berichtjes sturen, voel ik me zo ontzettend eenzaam. In de weken die volgen voel ik veel verdriet en vooral weer veel angst. Het verdriet is niet zozeer voor dat wij een kindje hebben verloren, maar dat ons hele toekomstplaatje weer in duigen valt. Wéér is het onzeker of wij ooit ouders mogen worden. Het hoeft van mij allemaal even niet meer. Het hele klote traject niet. Het hele oneerlijke leven niet. Als het zo moet, dan maar liever niet. Waar hebben we dit in hemelsnaam aan verdiend?