Van roze wolk naar grijze wolk

De wachtweken zijn een hel. Ik ben zo extreem moe, misselijk, emotioneel en heb gigantisch heftige buikkrampen. Ik weet dat dit waarschijnlijk komt door de dubbele progesteron die ik gebruik, maar ergens kan ik me ook niet voorstellen dat het alleen de progesteron is, die dit allemaal veroorzaakt. Ik denk dat ik me in deze wachtweken het meest zwanger heb gevoeld van alle terugplaatsingen. Ik voel me ook zo hoopvol, omdat de vleesboom er nu uit is. Toch hangt de angst dat het weer mislukt als een donkere wolk boven me. Wat als het nu weer niet lukt? Is het dan voorbij? Ik besef me dat ik nu alles heb gedaan wat ik kon. Als het nu niet lukt, zou het nooit lukken. Natuurlijk is er elke terugplaatsing maar iets van 30% kans, maar toch heb ik het gevoel dat het bij mij iets hoger ligt, omdat die stomme vleesboom er uit is. De nacht voordat ik wil testen, droom ik dat ik een zwangerschapstest doe en er twee streepjes verschijnen. Als mijn wekker gaat, hoop ik dat deze droom ook uit komt. Na de ellendige vijf minuten wachten, bestuderen mijn man en ik de zwangerschapstest: één streepje: niet zwanger. De tranen blijven uit deze keer. Ik wil het gewoon niet accepteren. Ik kijk al meer dan een half jaar uit naar dé terugplaatsing na de operatie. Op dit moment weet ik echt niet meer waar ik de moed nog vandaan moet halen om dit nog een keer te doen. Het is vreselijk hoe ik er een half jaar over heb gedaan om mezelf weer een beetje terug te vinden en dan in één maand weer terug bij af ben. Ik kan deze vreselijke, onzekere wachtweken gewoon niet nog een keer aan. Ik heb me zo vreselijk ellendig gevoeld. Ik wil dit gewoon niet meer. Nooit meer. Maar ik wil ook echt geen leven zonder kinderen. Het voelt alsof ik klem zit. Pas uren later komen de tranen. Het is een groter verdriet dan ik ooit heb gevoeld. Het is alsof ik me besef dat ik nooit moeder mag worden. Dat dit de laatste kans was. Wanneer een vriendin dit tegen mij zou zeggen, zou ik zeggen ‘geef niet op, je hebt nog steeds kansen!’, maar bij mij voelt dit nu gewoon niet zo. Ik heb in dit traject veel keuzes gemaakt met mijn gevoel en dit voelt niet goed.  

Een aantal dagen later raap ik de moed weer bij elkaar. Ik mail de Nederlandse patiëntenservice en vraag of ik een controleafspraak in kan plannen voor de volgende terugplaatsing. Dit kan, maar in de week dat mijn terugplaatsing dan gepland zou worden, is mijn eigen arts afwezig. Ik overweeg een maand over te slaan, maar als ik een maand wacht valt mijn volgende terugplaatsing in het weekend en zou mijn eigen arts er waarschijnlijk ook niet zijn. Dit is dus ook geen optie. Ook heb ik in deze maand tijdens de wachtweken vakantie, wat ik ook wel een lekker idee vind. Ik mail daarom terug dat ik deze maand toch een terugplaatsing wil. De controle is weer goed. Ik vertel mijn arts over de vreselijke laatste terugplaatsing. De arts vertelt dat het de baarmoeder veel irritatie en stress geeft als een terugplaatsing zo moeizaam gaat en dit het innestelen belemmert. Hij raadt daarom een terugplaatsing onder narcose aan, zodat het lichaam geen weerstand kan bieden en het allemaal relaxter gaat. Het overvalt me allemaal een beetje, maar hoe langer ik er over na denk, hoe aannemelijker dit klinkt.