“Wanneer beginnen jullie nou eens aan kinderen”

“Wanneer beginnen jullie nou eens aan kinderen?” Een vraag waar ik eerst niet gek van opkeek, begint me ondertussen steeds meer te irriteren. Toen wij nog niet bezig waren met onze kinderwens kreeg ik deze vraag al een enkele keer gesteld. Ik vatte de vraag op als interesse in mijn leven. Ondertussen voelt het meer als een verwachting van mensen. Alsof ik op een punt in mijn leven sta waarvan iedereen vindt dat ik kinderen hoor te hebben of te willen.

Mijn directe omgeving weet dat ik dol ben op kinderen en dat het dan ook zeker mijn wens is om ooit een gezinnetje te stichten. Ik vind het ook niet erg als mensen aan mij vragen of ik een kinderwens heb. Daar ben ik vrij open in. Het gaat mij meer om de manier waarop mensen het brengen. Vaak wordt de vraag ingeleid met het bekende intro: “Jullie zijn al even getrouwd en hebben een huis gekocht”. Regelmatig komt daar de vraag achteraan: “Hebben jullie wel een kamer voor een baby vrijgehouden?” 

Waarschijnlijk bedoelen ze er niks verkeerds mee, maar het begint wel te irriteren. Wat nou als ik geen kinderwens had? Of zoals bij ons het geval is, we willen het heel graag maar het lukt niet. Nu weet onze omgeving dat we een kinderwens hebben, maar de vraag wordt ook geregeld gesteld door kennissen of onbekenden die we toevallig tegenkomen op bijvoorbeeld een feestje.

Het lijkt tegenwoordig wel alsof er een lijstje van punten is dat afgetikt moet worden en daarmee is besloten wat de volgende stap in het leven is. Zo zijn wij getrouwd, hebben wij een huis gekocht en is de logische stap daarna het krijgen van kinderen. Maar zo vanzelfsprekend is dat niet. Wij zijn nog relatief jong (25 en 26), het zou niet gek zijn als wij eerst nog carrière willen maken of bijvoorbeeld willen reizen voor wij aan kinderen zouden beginnen. Maar vaak denken mensen niet na wanneer ze de vraag zo stellen. Het lijkt bijna normaal om deze vraag aan koppels te stellen. Het is bijna wat de maatschappij van je verwacht.

In het begin reageerde ik vaak dat we nog even met z’n tweeën wilden genieten en nog niet dachten aan een gezinsuitbreiding. Daarop volgde vaak de reactie: “Wacht maar tot je in dat lege huis zit, dan denk je daar snel anders over”. Een reactie die ik heel gek vind en waar ik ook nooit zo goed op kon reageren. Ja, we willen ooit kinderen, maar hoezo moet dat zo snel als je een huis hebt? Is het zo gek dat wij bewust nadenken over de stappen in ons leven? 

Tegenwoordig reageer ik wat recalcitranter op de vraag wanneer wij eens aan kinderen gaan beginnen en vraag ik: "Hoezo?”. Dit levert vaak een verraste uitdrukking op. Gevolgd door de uitleg dat wij al lang samen zijn, getrouwd en een huis hebben. Alsof ik dat niet weet. Vaak reageer ik dan met: “We beginnen pas als wij er klaar voor zijn”. Niet de reactie die ze verwacht hadden, maar het is wel de waarheid. Het is niet aan anderen om te beslissen wanneer wij klaar zijn om aan kinderen te beginnen. Het is iets tussen mijn man en mij.

Soms lijkt het makkelijker om aan onze omgeving te vertellen dat we proberen om zwanger te worden, maar het niet zo makkelijk gaat. Dan stoppen de vragen van een aantal mensen vast. Maar van binnen weet ik dat ik daar nog niet klaar voor ben. Ik wil het nog even voor onszelf houden. Eigenlijk ook gek dat ik iets persoonlijks moet delen, zodat mensen mij niet vragen wanneer de kinderen komen. Dat gaat toch eigenlijk niemand iets aan?

Lees ook: "Een geheime stap naar kinderen: onze vrienden weten van niks"