Wanneer het fertiliteitstraject echt wordt

In mijn laatste blog schreef ik dat wij eindelijk, na wat pushen bij de huisarts, doorverwezen werden naar het ziekenhuis. We waren zo opgelucht dat we eindelijk gehoord werden. Toen we de brief kregen met de datum van ons eerste gesprek, spatte dat uiteen. We moesten 3 en een halve maand wachten. Op dat moment ging er van alles door mij heen. Natuurlijk had ik mij voorbereid dat er een wachttijd zou zijn, dat las ik overal al. Ook kon ik mij inleven wat de reden van een lange wachtlijst was, dat er nog veel meer mensen in hetzelfde schuitje zaten. Nog meer stellen met een kinderwens wat helaas niet vanzelf gaat. Maar dat kleine, toch wel egoïstische, stemmetje in mijn hoofd kon alleen maar gefrustreerd zijn dat we weer moesten wachten. Nog steeds de vraag, zit bij mij alles goed, is er überhaupt een kans dat wij ooit een kindje mogen krijgen. Wij wisten dat mijn man te weinig zaadcellen had, wat een zwangerschap moeilijker maakt maar niet onmogelijk. 

Tijdens het gesprek bij de fertiliteitsarts werden verschillende vragen gesteld. Hoe was de leefstijl? Bepaalde ziekten waar je last van hebt? Ziekten in de familie? En ga zo maar door. Er werd een echo bij mij gemaakt en alles zag er goed uit. Mijn baarmoeder lag netjes en mijn eierstokken zagen er jong uit. Dat was een enorme last die van mij afviel. Dit maakte onze kansen een stuk beter. Op papier zaten twee gezonde en jonge mensen, dat wisten we ondertussen al. Het geen dat onze kinderwens in de weg stond waren de zaadcellen van mijn man, die er te weinig had. De oorzaak hiervan gaan wij nooit vinden. De dokter heeft een vermoeden dat het komt doordat mijn man, toen hij een jaar of 11 was, in kritieke toestand in het ziekenhuis gelegen heeft. Voor 4 maanden lang heeft hij medicatie na medicatie gehad en een aantal operaties. Ondanks de wat mindere uitslag van mijn man, hadden we zeker een kans om een kindje te krijgen. De dokter grapte nog dat wij “goed voor de statistieken zijn”. 

Het plan was dat mijn man weer zijn zaadcellen moest inleveren. Mijn eerste gedachten, dit heeft hij al twee keer gedaan wat maakt die derde keer voor verschil. De arts gaf aan dat de eerste twee onderzoeken net te dicht op elkaar herhaald waren. Dit gaf geen betrouwbaar beeld, want er moest minstens 3 maanden tussen zitten. Ze kon niet begrijpen dat de huisarts dit op deze manier gedaan had. Tevens zouden ze bij dit onderzoek een bepaalde vloeistof spuiten om beter te kunnen kijken hoe de zaadcellen zwemmen als ze in de baarmoeder waren. Dit om te kijken of IUI überhaupt effect zou hebben. De vraag die ik al de hele tijd wilde stellen: naar welk traject kijken we? Het antwoord was nogal vaag. Als ze moest kijken naar de huidige uitslagen, dan werd het IVF. Maar als de uitslag net iets beter was, dan zou het IUI worden. Mochten we helemaal geluk hebben en de uitslag heel veel beter zijn, dan moesten we het nog maar een half jaar proberen en was geen hulp nodig. Dat laatste vond ik een beetje een gekke opmerking. Ondertussen gaan we naar de twee jaar proberen om zwanger te worden, zonder succes. Daarnaast zijn er uit twee onderzoeken nogal slechte uitslagen gekomen, dus er is zeker iets aan de hand. Maar fijn, ik zou wel iets te gevoelig zijn als het over dit onderwerp gaat. We maakte een nieuwe afspraak voor het onderzoek van mijn man en meteen een vervolgafspraak om de resultaten te bespreken en een plan van aanpak.

Na twee maanden wachten was daar het plan, de enige route die ik niet bedacht had. We gaan beginnen aan ons ICSI traject