Wanneer je toekomstplannen stilstaan

Heel mijn leven ben ik al erg goed in het binnenvetten van mijn gevoelens en gedachten. Tover een glimlach op je gezicht en los je problemen zelf op. Na menige zenuwinzinking en vele frustraties heb ik toch besloten om wat meer van mij af te schrijven. 

Al vrij snel wist ik dat ik jong moeder wilde worden. In dit plaatje wilde ik wel eerst getrouwd zijn en een huis hebben. Het liefst was ik meteen voor een baby gegaan toe wij getrouwd waren. Alleen zag ik het nog niet zitten om in een klein appartementje aan een gezin te starten. Mijn man en ik hebben verschillende gesprekken gehad over het krijgen van kinderen. We hebben toen de beslissing gemaakt dat ik vanaf januari zou stoppen met de pil. Na het stoppen met de pil ging mijn cyclus verder alsof er niks veranderd was. De bloedingen waren wat heviger dan met de pil en ik had iets meer krampen, maar het viel mij allemaal mee. Manlief kreeg het “babyvirus” en kon niet wachten om aan dit nieuwe avontuur te starten. Tot we aankwamen in februari…

In februari begon ik last te krijgen van onverklaarbare koorts en vermoeidheid. De huisarts wilde het even aankijken, omdat ik verder geen duidelijke klachten had. Na een maand van wisselend doorwerken en rusten was ik compleet uitgeblust. De koortsaanvallen bleven en stegen soms tot 39,5 graden. De huisarts wist het ook niet meer en heeft mij doorverwezen naar het ziekenhuis. Na vele onderzoeken en opnames was de conclusie dat mijn lichaam te weinig witte bloedcellen aanmaakt. Hierdoor ben ik vatbaarder voor ontstekingen. Daarnaast heb ik aanleg voor ontstekingsreuma. Dit is momenteel niet actief in mijn lichaam, maar ooit gaat dit tot uiting komen. De aanstichter van al deze ellende is het cytomegalovirus. Dit virus in combinatie met mijn immuunsysteem, dat blijkbaar niet voor 100% werkt, heeft gezorgd dat ik meerdere virussen tegelijk opgelopen heb. Uitrusten en langzaam opbouwen met werken was het plan. Ze hadden geen medicatie die ik kon nemen. Ik heb me werkelijk nog nooit zo verslagen en uitgeput gevoeld. Als ik een klein stukje gewandeld had moest ik gaan zitten om bij te komen. Alsof ik ineens van 25 jaar naar 85 jaar gegaan was. Langzaamaan zag ik verbetering en zo ging ik door, stapje voor stapje.

Door dit alles kwam het plan om kinderen te krijgen tot stilstand. Ondertussen was het bijna juni, 5 maanden was ik al gestopt met de pil. Ik werkte nog niet volledig, maar het ging de goede kant op. De babykriebels kwamen bij mij weer opzetten. Mijn man was spontaan genezen van zijn babyvirus de afgelopen maanden. Mijn man die liever eerst doet en daarna denkt, wiens lijfspreuk “het komt vast wel goed is”, was gaan overdenken. Hij was bang dat mijn lichaam een zwangerschap niet zou aankunnen. Dat ik er aan onderdoor zou gaan en dat was iets wat hij echt niet wilde. Tuurlijk wilde hij heel graag kinderen, maar de angst was hard ingeslagen. Na veel overleg had ik afgesproken om de arts te bellen voor advies.

Dit gesprek heeft een hele andere wending genomen dan ik had kunnen verwachten. De arts gaf aan dat we beter eerder dan later konden starten met het proberen voor kinderen. Uit mijn onderzoeken kwam naar voren dat ik een verhoogde kans op miskramen heb. Naast dat mijn lichaam te weinig cellen aanmaakt, breekt het ook nog gezonde cellen af. De kans is dus groot dat mijn lichaam een bevruchte cel zou afbreken, waardoor zwanger blijven lastig is. Wanneer je ouder word verhoogd de kans op een miskraam ook, dus mij werd geadviseerd om niet nog een paar jaar te wachten. Daarbij had het geen zin om te wachten tot mijn witte bloedcellen op orde waren, deze zouden altijd onder de ondergrens van de maatstaven zitten. Dit was iets waar ik heel mijn leven mee rond zou lopen. Dit hoefde overigens geen grootse problemen te betekenen. Ik ben vatbaarder voor virussen, maar tot dusver heeft mijn lichaam zich aardig kunnen verzetten. Mijn man gooit dit op mijn enorme koppigheid en wilskracht. Naast dat ik vaak 2 keer per jaar een keelontsteking heb, ben ik eigenlijk nooit ziek. Misschien wat sneller vermoeid dan mijn leeftijdsgenoten, maar dat heeft mij nooit belemmerd.

Dit alles was voor mij het teken om voor een baby te gaan. Mijn man was nog wat twijfelachtig in het begin, maar stond wel achter het besluit om vanaf juli toch weer te gaan starten. Zo gezegd zo gedaan. Na al die spanningen van de afgelopen maanden bracht dit idee ons dichter bij elkaar. Het was ons kleine geheimpje dat we deze stap gingen nemen. Onze vrienden waren al gestart met het maken van grappen over kinderen vanaf het moment dat wij getrouwd waren. Nu wij 1 jaar getrouwd zijn worden deze grappen steeds frequenter. Met een stalen gezicht blijven we ontkennen dat wij hier mee bezig zijn. Eerst moet ons huis klaar zijn, dat is pas in oktober. Dit blijkt een erg overtuigend argument. Niemand denkt dat wij er echt mee bezig zijn.

Het is bijzonder hoe veel klachten en symptomen je jezelf kan aanpraten. Is dat toch misselijkheid dat ik voel? Zijn mijn borsten nu gegroeid? Jeetje die geuren komen hard aan. Allemaal met die achterliggende gedachten “zal ik dan toch zwanger zijn?”. Maar helaas, alle symptomen die ik dacht te hebben, hebben niks met een eventuele zwangerschap te maken. Ongesteld worden is al geen pretje, maar als je zwanger probeert te worden is het een dubbele pech. Koppie omhoog en we gaan door naar de volgende ronde.