Daten is weten, Het vervolg!

Ik word meerdere keren wakker de nacht voor onze date. In totaal slaap ik de nacht ervoor slecht's een uur of 5/6. Hij zit zo in mijn gedachten, ik kan er niets aan doen. Ik vind hem zó leuk en daarom is dit ook zó ontzettend spannend allemaal.

De eerste uren van de ochtend breng ik door in bed, een beetje appen, mijn blog van de avond ervoor nogmaals doorlezen en mijn rug een beetje ontzien, maar vooral veel dromen.
Ik sta rond 10 uur op om te douchen. Ik heb de avond ervoor al besloten wat ik aan zal trekken. Lekker in het zwart. Een rokje, mijn nieuwe laarzen. Ik wil me fijn en vrouwelijk voelen. Ik gebruik niet dagelijks make up, maar voor deze gelegenheid gebruik ik een klein beetje oogschaduw en wat mascara. Ik besluit mijn haren niet nat te kammen zodat er wat slag in zit. Gek hoe ik zo met uiterlijk bezig ben terwijl hij me meermaals heeft gezegd dat het verder reikt dan dat.
We hebben afgesproken in een stad die centraal tussen onze woonplaatsen gelegen is. Via de NS planner zie ik dat we ongeveer tegelijkertijd aan zullen komen. Stiekem hoop ik dat ik wat eerder ben. Dat geeft me wat ruimte om te aarden en een beetje controle over de situatie(mezelf) te houden. Gedurende de reis appen we nauwelijks. Ik luister naar Adéle en word gevangen in een cocon met haar muziek. Heel fijn om even wat dicht bij mezelf te komen want ik stuiter inwendig alle kanten op!
Ik ben er als eerste en besluit buiten het station te wachten. Ik app hem waar ik sta en dan gaat het klokje lopen. Des te langer het duurt, des te zenuwachtiger ik word. Zijn trein is vertraagd. Ik hang semi relaxed tegen een muur aan, zijdelings zodat ik niet op de uitgang waar hij uitkomt sta te staren. Ik luister 4 keer naar Lovesong van Adéle. Als ik me omdraai zie ik hem aankomen lopen. Mijn adem stokt... Fuck wat is dit spannend! En wat is hij leuk!
Ik zoen hem op zijn wang, maar hij is te snel en ik te zenuwachtig om zijn geur in me op te kunnen nemen.
We besluiten de stad in te lopen. Hij heeft er eerder gewoond. Kent de weg en begint te praten. Fijn dat hij dat doet. Ik moet vooral even aarden.Het is namelijk best onwennig, iemand die al zoveel van mijn gedachten kent, en ik die van hem en dan opeens in levende lijve voor hem te staan.
We lopen en praten. Af en toe raak ik hem aan. We zijn beide best zenuwachtig en hebben ook duidelijk even tijd nodig aan elkaar te wennen. Mijn hart en gedachten maken sprongetjes. Als we na een tijdje op de kinderafdeling van een boekenwinkel staan kruizen zijn ogen de mijne. Op dat moment is het voor mij raak. Struck by lightning! Mijn hart wordt intens warm en ik heb het gevoel dat mijn adem even stopt. Ik weet niet hoe ik het anders zou moeten omschrijven. Het voelt alsof hij recht mijn ziel in kijkt en ziet wie ik ben. Ik word er verlegen van en laat hem dat blijken.
We lopen en praten verder en eindigen uiteindelijk in een grand-cafe. We nemen plaats in een hoekbank buiten. Ik hoop dat hij naast mij plaatsneemt, ik heb behoefte hem aan te raken, maar hij gaat op t andere deel zitten. Onze benen raken elkaar wel. Zo kan hij me goed aankijken zegt hij. Zucht, en daar word ik nu juist zo week van. We beginnen met thee en koffie en gaan al snel aan de wijn. Inwendig vraag ik hem meerdere keren mij te zoenen. Ik durf het niet hardop te zeggen. Te bang voor afwijzing.
Na een uurtje of zo verhuizen we naar een tafeltje binnen, achterin. Het is er druk.
Hij friemelt met zijn handen, en daarna met die van mij. We nemen nog een wijntje en het gesprek loopt vlotjes. Ik speel met zijn haar en heb zo de behoefte aan hem te zitten. Hem te voelen. Kleine aanrakingen. Opeens zoent hij me zachtjes.
Ik voel me 16 jaar oud, in een dromerige staat. Dit is zo heerlijk. Deze man is zo heerlijk. Op zoveel vlakken. Er is geen mogelijkheid al deze gevoelens te ontkennen. Ze zijn er.. en ik kan niet anders dan genieten.
Een paar uur later lopen we samen naar het station. Hij houdt mijn hand vast.
Ik vind hem zo ontzettend lief.
In een donkere steeg in het maanlicht neemt hij me in zijn armen en zoent me. Ik leg mijn handen op zijn wangen en zoen hem terug. Het voelt als een scene uit een romantische film. Ik wil nog niet niet naar huis, maar ik moet. Ik ben nog lang niet klaar met deze man, en wil dat ook niet zijn. Ik hunker naar meer. Zo veel meer. Het lot bepaald dat wij het langzaam aan moeten doen en eigenlijk is dat ook wel heel erg fijn. Het begint allemaal nét en het voelt heerlijk om dit stap voor stap nemen.
Na een paar intens lieve zoenen spring ik mijn trein in en laat me naar huis vervoeren.
Het voelt alsof ik zweef. Ik heb het flink te pakken.

To be continued....