De dualiteit van het leven

Ik lig in bed en voel me leeg. Een prachtig feest vierden we. Bijna al onze liefste mensen waren erbij. Zowel 5 jaar geleden als afgelopen weekend. We vierden de liefde. Ons 5 jarige huwelijk en ons 20 jarig samenzijn. 🥰🤩

En toch voelt het leeg, gek. Incompleet. Ik zucht. Mijn allerliefste lief naast me. “Gaat het?” vraagt hij? Ik twijfel. Hoe kan ik hem vertellen wat ik voel, als ik net zelf maar amper begrijp. Ik doe een poging. Als iemand het zal (proberen) te begrijpen, is hij het. “Ik weet niet… iedereen was er, en toch merk ik bij mezelf op, dat ik steeds denk: waar zijn ze nou, waarom is er niemand? En dat voelt gek, bijna ondankbaar.” Want bijna iedereen was er. Met liefde en aandacht. “Het is dat alleengeboren tweelingstuk… ik herken dit van alle feestjes en bijzondere momenten. Altijd dat vage gevoel alsof ‘ze’ er niet bij willen zijn. Niet voor mij willen komen”.

Pas sinds een jaar ken ik de oorsprong van dit gevoel. Van dat knagende gevoel van afwijzing en alleen zijn. En dit weekend liet er zich weer een laagje zien en vielen er kwartjes, daar zo, in het donker in bed, naast mijn allerliefste lief. 💛

Een traan rolt over mijn wang. Ik zucht. Wat een impact kan zo’n vroeg, pril en ongezien verlies maken. Het blijft bizar en bijzonder tegelijk. 😢

Hij reageert lief. Zegt net niet te herkennen, maar leeft wel mee. Wat ben ik gezegend met een man zoals hij. 💛🙏🏼

Ik leer mezelf steeds weer een beetje beter begrijpen en kennen. Onbewust spelen er bij ons allemaal, in ons volwassen leven, patronen die hun oorsprong kennen in een tijd waaraan we geen actieve herinneringen hebben. Maar ons lijf Weet. Onze cellen Weten. En dat erkennen, herkennen en er mee zijn, maakt het net wat gemakkelijker, emoties te doorgronden en in het hier en nu, als de volwassen vrouw die je bent, te reageren op wat zich aandient. ☺️

Misschien herken je zo’n gevoel zelf ook wel? En misschien zie je het bij je kind(eren) terug.. soms gaat het generaties door, totdat het bewust/ gezien wordt. Het kan confronterend zijn, pijnlijk… een knagend en onbestemd gevoel van gemis. Ik zie jou 😘💛🙏🏼

Mocht je je geraakt voelen, iets herkennen, reik gerust naar me uit. Je hoeft het niet alleen te doen 💛