De mama die zich soms papa voelt

Mijn pubertijd beschrijf ik als een donkere periode waarin ik verkeerde keuzes maakte: opleidingen waar ik geen motivatie voor vond en dus ook niet af maakte en later sollicitaties waar het niet verder kwam dan een afwijzing. Totdat ik vrijwilligerswerk vond waar ik op mijn plek was, maar het leven gebeurde en ik raakte zwanger. Na de zwangerschapsverlof besloot ik om thuisblijfmoeder te worden. Ik vond dat ik dag en nacht voor mijn kinderen moest zorgen en er voor ze moest zijn. Het huishouden en de kinderen hadden ineens al mijn prioriteit.

Het leven gebeurde opnieuw en ik trouwde met mijn vrouw. Ik zeg wel eens ik heb een leven voor mijn vrouw en een leven na (en dus met) mijn vrouw. De balans zoals in een man-vrouw huishouden hebben wij natuurlijk niet. Ik ben opgevoed met een vader die altijd hard moest werken om zijn gezin het beste te kunnen geven. Al gauw kreeg ik daarom het gevoel dat ik nu deze rol op mij moest nemen. Ik wilde dat mijn kinderen naar mij opkijken, dat ik ze mee kan geven dat je je brood hoort te verdienen. 

Een stempel

In de bijstand heb je een bepaalde stempel, je krijgt van alles, maar je levert er heel veel voor in. Je privacy is weg: al je bankafschriften tot je marktplaats account worden doorgespit. Je moet je elke week bewijzen door je sollicitaties in te leveren en er zijn trajecten waar je licht productie werk moet gaan verrichten om terug te keren op de arbeidsmarkt. Ik vond dit erg denigrerend omdat ik voelde dat ik meer kon en mijn talenten niet werden benuttigd. 

Als twee moeders hebben we zelfs ervaren dat je niet een maar twee stempels krijgt, want waar in een gezin normaliter de man werkt, hebben wij geen man dus “klopt dat wel?” Ik moest in 1 kalenderjaar wel vier keer onze bankafschriften opsturen omdat ze niet geloofden dat we geen extra inkomen hadden.

Ik voelde mij niet serieus genomen en als je een “verdacht” tientje op je rekening krijgt gestort van oma, wordt je die vervolgens weer gekort op je uitkering. Ja, er bestaan heel veel potjes en regelingen die ervoor zorgen dat ook kinderen van minima gezinnen het goed hebben, maar voor elke regeling moet je alles weer opnieuw bewijzen. Niet dat wij iets te verbergen hebben, maar het voelt niet juist.

*Neemt niet weg dat ik echt heel blij ben dat er zoiets bestaat als een bijstandsuitkering, maar ik denk wel dat wanneer je daar eenmaal in zit met een mindset dat je 24/7 bij je kinderen moet zijn, het (financieel) niet snel loont en motiveert om uit de bijstand te komen en dat is voor mij ook een reden geweest dat ik er zo lang van heb geleefd.

Er moest iets veranderen

Ik vond dat er iets moest veranderen! Ik ben een getrouwde mama, maar kan mijn gezin niet van zelf verdient eten voorzien. Ik voelde me geen volwaardige moeder. 

Het roer moest om, maar waar moest ik beginnen? Ik had geen papieren behalve het MBO 1 diploma. Vanuit de gemeente zijn er verschillende re-integratie trajecten en potjes beschikbaar gesteld, mits je een goed plan kunt voorstellen. Na verschillende gesprekken en een DNI test kwam al gauw naar voren dat, naast dat het mij heel leuk leek en het bij mij paste, ik vrijwel zeker direct kon solliciteren zodra ik de papieren binnen zou hebben. Ik stelde een mooi plan op papier en de gemeente besloot mijn opleiding te bekostigen. Investeren in de toekomst noemden ze dat. Ze vertrouwden in mijn kunnen en dat gaf mij de energie om door te zetten. Naast mama was ik ineens weer student, ik haalde alle examens met gemak! Voor het eerst in mijn leven vond ik de motivatie en de discipline om deze studie te volgen en ik had datzelfde jaar nog mijn diploma op zak!

Alleen dat stukje papier, gaf mij al een waardig gevoel. Ik ben geen mama meer zonder diploma’s! Ik kan wat gaan maken van m’n leven en een voorbeeld zijn voor mijn kinderen. Met dat papiertje op zak ging ik rond solliciteren en al snel tekende ik een jaarcontract! Nog geen vaste uren, maar ik ben nog nooit zo ver gekomen dus elk begin is er 1!

Andere mindset
Inmiddels ben ik mama, maar werk ik ook buitenshuis. Ik heb nog geen één keer spijt gehad van mijn keuze om weer te gaan studeren om vervolgens te kunnen werken. Wel ben ik de tijd samen met mijn kinderen meer gaan waarderen. Door mijn onregelmatige werktijden is het soms lastig plannen dus de dagen dat ik vrij ben breng ik graag door met mijn gezin. Belangrijke afspraken voor de kinderen gaan altijd voor, dan ben ik gewoon niet beschikbaar voor werk, dat is wel een groot voordeel met een 0 uren contract. 

We hebben voor nu de keuze gemaakt dat mijn vrouw thuis blijft voor de kinderen, zolang de jongste nog niet naar de basisschool gaat. Zeker met mijn onregelmatige tijden is dit voor nu het beste. 

Afgelopen zomer heb ik niks anders gedaan dan werken, dit heeft mij soms het gevoel gegeven dat ik nu meer een soort papa ben voor de kinderen. We hebben afgesproken dat we in de toekomst met z'n tweeën part-time gaan werken om daarmee afwisselend voor de kinderen te kunnen zorgen.

Iets meer inkomen zal natuurlijk fijn zijn, maar geld is niet alles en daar heb ik het nooit om gedaan en daar zal ik het ook nooit om doen. De balans van thuis moeder zijn en buitenshuis ook moeder zijn, maar dan in een andere vorm maakt mij een gelukkiger mens.

Dat ik niet meer 24/7 thuis ben betekend niet dat ik niet 24/7 voor de kinderen zorg.