De realiteit van een papa met kanker

Op deze foto zijn wij (mama en Kyano) vliegtuigen aan het spotten, op het bankje voor dit grote ziekenhuis... Terwijl papa binnen alle onderzoeken ondergaat, Kyano wilde met het bloedprikken mee maar vond het toch ook wel spannend, eng en zielig voor papa dus daarna zijn we heel even samen naar buiten gelopen.We moesten al vroeg in de auto (7 uur) en vandaag besloten we om Kyano mee te nemen (doen we eigenlijk nooit) maar hij wilde zelf met papa en mama mee en niet naar iemand gebracht worden, en het geeft ook wel een fijne afleiding voor ons want pfff wat een stress en spanning en die hoop ik altijd zo min mogelijk op de kids over te brengen, al leven we elke dag wel in een bepaalde soort spanning is het op sommige dagen wel extra aanwezig. Tussen de onderzoeken en het gesprek met de oncoloog zit meestal zo'n 2 uur tijd, we hadden onze "hero"armbandjes mee, en die hebben we samen bij de gedachtenmuur geplaatst. En verder vermaakt Kyano zich goed.
Een ziekenhuis als dit waar alleen patiënten met kanker worden behandeld, en hier dus ook zijn papa word behandeld voor en na uitgezaaide kanker blijft iets naars en vooral heel onwerkelijk! 
En toch vind ik dit een mooie foto.... een lief, klein, onschuldig en nietswetend jongetje voor zo'n groot gebouw waar binnen zulke heftige en grote dingen gebeuren... chemo's, scans, bestralingen, slecht nieuws gesprekken, opnames, bezoeken van een geliefde, veel tranen en verdriet en soms ook een lach op een gezicht, maar vooral onderzoeken... heel veel onderzoeken zo ook bij zijn eigen papa... niets meer dan de realiteit ~ onze realiteit