Een kleine operatie, maar grote trauma

Nadat we dus bij de kno geweest waren voor Kyano, zag ze gelijk dat z'n oren niet goed waren, veel vocht en z'n buisjes waren eruit dus op de lijst voor nieuwe buisjes, ook wilde ze een scopie doen, dit ook omdat Kyano snachts geen goede ademhaling heeft, ze kon wel zien dat z'n amandelen er goed uitzagen, maar ze zou graag weten waar de ademhaling vandaan kwam en ze wilde het liefst er wat aan doen.
Diezelfde week al gebeld en een week later was hij al aan de beurt.
2 dagen voor de operatie werden we nog gebeld door de kno ze hadden een overleg gehad met meerdere artsen en daaruit bleek dat bij kyano nooit z'n amandelen eruit zou kunnen halen, dit doordat kyano 1 long heeft die het niet goed doet, er zou dus bloed kunnen lopen in z'n longen en dit zou hij niet zelf kunnen schoonmaken, levensgevaarlijk dus... ze ging wel de scopie doen en z'n oortjes.
Donderdag was het zover, ik ben alleen met Kyano samen gegaan, papa moest werken. Om 6.15 uur de wekker want kwart voor 7 moesten we al in de auto zitten, ik zag er echt tegen op, de zoveelste narcose en ik zie er steeds meer tegenop. Kyano snapt steeds meer en wilde zelf ook niet naar het ziekenhuis. Hij gaat nooit fijn in de narcose (veel schreeuwen en huilen) je merkt echt dat hij hiervoor een soort trauma heeft opgebouwd en komt er nog veel slechter uit hij is vaak in paniek en wat benauwd en begint dan steeds te kokhalzen en overgeven , vooral de tube in z'n keel doet hem geen goed. Dus was een beetje bang wat er zou gaan komen en hoelang het dit x ging duren zonder antibiotica.

Om kwart over 8 liepen we naar de operatie kamer, Kyano begon al erg te huilen, hij wilde dit echt niet. Zo ontzettend te doen met hem. Hij ging dus net als anders heel erg overstuur de narcose in, ik mocht m'n pak uitdoen en ik ging wachten tot ik werd geroepen naar de uitslaapkamer, maar ineens stond daar Kyanos KNO arts onder de operatie 😱, ze riep me mee en ik schrok me dood, want waarom word je tijdens een operatie geroepen? M'n hart sloeg echt even over, ze zag dus dat z'n neuspoliep/amandelen mega groot waren, en deze moesten er echt uit anders zou hij volgende week weer onder narcose moeten, of ze deze dus eruit mocht halen op dit moment want dat ze eruit moesten stond vast.. uiteraard gezegd dat dit nu mocht want echt niet weer die narcose over een week, en ze ging weer verder. Na een tijdje werd ik naar de uitslaapkamer geroepen, Kyano was alweer erg aan het huilen, alles onder het bloed, en hij bleef maar kokhalzen (dit is idd bekend bij hem evenals het overgeven) maar het ziet er echt naar uit. Je kan veel minder voor hem doen dan je zou willen. Hij schreeuwde het uit van de pijn daarbij aan zn keel, hij geeft weer erg z'n keelpijn van de tube aan die tijdens de narcose word ingebracht..
Hij heeft ruim een uur lang gehuild en geschreeuwd en toen viel hij even in slaap. Hij werd iets rustiger wakker, wel pieperig maar niet meer schreeuwen. De regenboogboom kwam nog een mooie kristal brengen (voor onze collectie, inmiddels op elke kamer in huis hangt er 1)
Kyano wilde niks eten. We hebben nog even gezeten en toen zijn we de medicijnen gaan ophalen en daarna naar huis gegaan.
Thuis begon Kyano weer erg veel pijn aan te geven en te huilen, even op mijn bed gaan liggen met hem, hij viel in slaap maar werd elke x schreeuwend wakker, zo zielig. Na het slapen had Kyano ook nog koorts, dus snel weer opnieuw een zetpil erin, hij wilde ook niks alleen maar bij mama in de buurt.
Hopelijk snel weer de oude, gelukkig is dit achter de rug voor nu.
Maandag mogen we met Liam naar de KNO die heeft ook heel veel last en druk aan z'n oren, ben benieuwd..