een tweede erbij, "dat zal wel zwaar worden"dacht ik.

En dan ben je zwanger van een tweede. Gepland, dat zeker en heel erg gewenst aangezien mijn vriend in eerste instantie geen tweede wilde. Het begin van mijn zwangerschap verloopt vrij goed. Mijn zoontje (Quinn, 2 jaar) snapt nog niet dat er een broertje of zusje bij komt, maar ach dat komt nog wel. Dan begint mijn lichaam tegen te strubbelen en komen daarmee ook de twijfels naar boven (na een depressie na de eerste zwangerschap). Halverwege begint het zo erg te worden dat ik steeds minder alleen met Quinn kan gaan doen. Schuldgevoelens beginnen op te spelen en ik begin me steeds meer af te vragen of ik wel voor 2 kinderen kan zorgen na mijn zwangerschap. 

Mijn verlof is aangebroken; ik kan vrijwel alleen nog maar op de bank liggen omdat alles pijn doet.Quinn speelt veel alleen want hij weet dat mama niet veel kan omdat de buik pijn doet. Doordat ik steeds minder kan worden de twijfels over mijn kunnen steeds groter en groter... 

Dan is het eindelijk zover.. Ik zal worden ingeleid en Quinn gaat alvast een nachtje bij opa en oma slapen (wat doet me dat pijn zeg, maar hem bij de geboorte hebben is nu ook geen optie).
Daar ligt ze: na 5 uurtjes heb ik onze mooie dochter Emma in mijn armen. Genieten is dat, maar meteen denk ik: 'hoe gaat Quinn hier op reageren?' en 'hoe zal het gaan als ik er alleen voor sta?' 

De kraamweek ging snel voorbij en in die week veel gepraat met de kraamhulp. Nog steeds had ik die spanning in mij rondspoken... 'maandag moet ik het alleen doen'... 
Maandagochtend: korte nacht gehad met onze nieuwe aanwinst en Quinn dacht voor de verandering ook om 5 uur al wakker te worden. 'Ok, ik kan dit! We gaan ervoor'...
ik had nooit verwacht dat het me zo makkelijk zou vergaan eigenlijk. Emma de fles, Quinn daarna aangekleed, eten gegeven en we konden gaan spelen. Quinn begrijpt goed dat wanneer ik met Emma bezig ben dat ik dan niet mee naar de aanbouw kan om met hem te spelen dus brengt hij een puzzel naar de bank zodat ik die samen met hem kan gaan doen. Natuurlijk heeft hij ook af en toe zijn nukken, maar over het algemeen lukt het me allemaal zonder stress!
Stiekem ben ik best trots op mezelf omdat het me lukt... nu in de 4e week na de bevalling en ik geniet elke dag meer van mijn 2 lieverds! Dit gaat helemaal goedkomen!