Haast

Inmiddels hebben wij haast, onderdeel gemaakt van ons gezin.

Met haast stappen we uit bed, maken we ons klaar, wekken we de kinderen, maken we de kinderen klaar voor de peuterschool en met dezelfde haast gaan we ook naar logopedie, of boodschappen doen bij de supermarkt. 

Schijnbaar, hebben we zelfs haast bij een uitje... 

De Apenheul, koste ons 2 jaar geleden, met 2 kinderen, een paar uurtjes. Daar vlogen we zo doorheen. 

Kom jongens, we lopen even door. Schiet nou eens op, zo zien we de gorilla's nooit optijd. Ga maar even in de buggy zitten, dit duurt te lang. 

Nee we gaan hier nu niet spelen, we zijn hier voor de aapjes. 

De apenheul met 3 kinderen, was deze keer een dag vol. We gingen vroeg weg (ja met haast) en we besloten dat we geen haast hadden, toen we in het park waren. Niemand hoefde door te lopen, harder te lopen, op te schieten of in de buggy. Spelen mocht waar ze wilden spelen. 

Om 16:00 zei de middelste, "Mama, ik ben moe, ik wil naar huis en ik ben klaar met spelen". 

Met verbazing kijk ik hem aan. Het kind, dat altijd maar doorgaat, niet naar huis wil, over de schouder gegooid moet worden, zegt nu zelf dat het genoeg is.

Zou dit nou onthaasten zijn? 

De oudste komt erbij zitten. "Je broertje wil graag naar huis, hij is klaar met spelen" benoem ik. 

Ze kijkt eens naar haar broertje, "Tatjes eten?" waarbij ze alvast knikt om de ja te ontlokken. 

Samen in de tweelingbuggy, bespreken ze nog even uitgebreid de dag en vallen ze op de terugreis in slaap (dit doen we niet weer, hij heeft tot 23:30 niet kunnen slapen en bleef liedjes zingen op bed). 

Het heeft deze ene dag, een enorme impact gemaakt. Zonder haast, had ik minder last van prikkels. Ik voelde me even de moeder, die ik altijd zo benijd met haar rust en kalmte. 

Zelf ben ik ook opgevoed in een gezin met haast. Mijn moeder liep altijd zo hard, dat ik moest rennen om haar bij te houden. Kwam door haar baan in de zorg, zei ze dan, daar moest je nou eenmaal met tempo lopen. Letterlijk heb ik geleerd dat je moet rennen om iemand bij te houden. 

Ik heb geen idee of ik dit eenmalig was. Of  het ongehaaste leven iets is wat je zou kunnen leren. Ik denk dat het Nederlandse haast je - cultuur zeker voor de nodige weerstand zal zorgen, of het zelfs niet haalbaar gaat maken. Maar voor mezelf, hoop ik vol te kunnen houden, om stil te blijven staan bij het onthaasten. 

Ik besef me, dat we 2 jaar geleden in deze zelfde haast, ook door disneyland zijn gerend. We hebben de 2 parken, in 1 dag, helemaal bekeken. Lopende in de buggy een broodje eten, alleen stoppen voor een plaspauze. 

Ik denk, dat ik daarom de helft al weer vergeten ben, zoveel haast om alles te zien. 

Mijn volgende 'haast je nietje' wordt denk ik een minnie mouse spaarpot, zodat we kunnen sparen voor een nieuw disneyland Parijs uitje, waarbij we in plaats van 1 dag, in alle rust, beide parken kunnen bekijken...

Haastje.     Niet.... 

Lees ook: Haast deel 1