1 jaar geleden
Opnieuw een stap achteruit...
Het lukt me niet meer om te werken
Dan gaf ik gisteren door aan het ziekenfonds dat de progressieve tewerkstelling stopgezet mag worden.
Sinds een goed jaar half als ik mij niet vergis was ik weer enkele uurtjes aan de slag. Dat deed me goed. Even niet denken aan ziek zijn en me proberen te concentreren op wat ik altijd al graag deed. Werken... Het klinkt zo banaal, niet meer kunnen werken. Maar ondertussen zit ik bijna 3 jaar thuis, met een uitkering. En ik moet er niet om liegen dat het financieel niet altijd even fijn is. We hebben zeker niets te kort. Verre van.. Alleen het sparen en de stapjes vooruit in ons leven, de opbouw van ons huis gaan tergend traag. Zo is de nieuwe slaapkamer van de meisjes nog niet af, is onze slaapkamer nog steeds niet een ruimte waar je wil ontsnappen of ontspannen. En ja, dat doet ergens wel pijn!
Nu opnieuw de confrontatie dat werken weer te zwaar aan het worden is. Cijfertjes die ronddansen, zinnen die je 10 keer moet lezen voor je begrijpt wat er staat. T'is verdorie oneerlijk om weer te moeten beseffen dat werken gewoon te zwaar aan het worden is.
Een stap achteruit betekend niet altijd opgeven, het betekent erkennen dat het nu even te moeilijk is
Ik had/heb 2 werkgevers.
De "hoofdwerkgever" ik zal hem zo noemen.. Het moment dat ik ziek werd, was 1 van de laatste keren dat ik hem/collega's heb gehoord. Dat was pas echt een eye-opener. En deed me beseffen dat er meer is in het leven dan werken. Dat hoofdstuk heb ik dus ook naast me neergelegd. Daar kreeg ik ook de boodschap dat progressief werken, niet nodig was. Ok dan...
Mijn andere "werkgever" ook gekend als mijn man :) die had begrip voor de situatie, logisch ook ;-) Dus ik had alle vrijheid om echt op mijn tempo terug aan de slag te gaan. Erkennen, dat dit nu weer niet meer kan.. Pff.
Ik hoop echt dat na de chemo en een herstelperiode - ik reken voor mezelf September - ik opnieuw aan de slag kan gaan. Elke dag thuis zitten is helemaal niets voor mij. Maar soms kan het gewoon niet anders. En ik zie er dan misschien niet ziek uit, ik ben het wel. Ik hoef geen verantwoording af te leggen aan de buitenwereld, alleen aan mezelf en mezelf zegt, dit is voor nu de juiste beslissing. Dat maakt het niet minder moeilijk uiteraard...
Dus we doen even terug een stapje achteruit, zodat de chemo zijn werk kan doen, zodat ik veel stapjes vooruit kan maken zodra het lukt met mijn lichaam en hoofd.
Liefs ik
