Imperfectie maakt het moederschap perfect.

Het is echt, het ouderschap is een heuse rollercoaster. Voor je aan boord stapt, denk je te weten wat er gaat komen. Je zag immers al zoveel mensen voor gaan. Maar dan is het zover, het is jouw beurt en plots lijkt het alsof je nog nooit eerder op een rollercoaster zat. Je hebt werkelijk géén idee van wat er komen zal. Iedere looping neem je voor de eerste keer en verdorie, het is spannend!

Ondertussen staan er hier drie maanden op mijn teller als mama. Ik blik heel graag terug op dingen, reflecteer graag over mijn leven en uiteraard doe ik dit dan ook over deze nieuwe fase van mijn leven. Het moederschap. Iedere (nieuwe) mama kan het vast bevestigen, het is niet niets. Het laat je alles voelen. 

De eerste weken gingen hier als een soort roes voorbij. Ik heb een goede zwangerschap gehad en over mijn bevalling mag ik ook zeker niet klagen maar ik vond het wel iets heftigs. Ik dacht wel te weten wat er die dag zou gebeuren maar dat bleek totaal niet het geval te zijn. Een korte, maar krachtige bevalling. Eentje die was afgelopen nog voor ik besefte dat deze goed en wel begonnen was. Dat gevolgd met een manuele placenta verwijdering in het operatiekwartier. Het was wat traumatisch omdat het allemaal pas later binnenkwam. Ik weet ook wel dat een vele langere bevalling (al dan niet met complicaties) me wellicht ook ontzettend was bij gebleven en ik daar ook van zou moeten bekomen. Ik ben nu eenmaal niet zo gemaakt voor veranderingen, bereidt me graag voor op wat komen gaat en laat dat in dit hoofdstuk van het leven (mama worden) nu net niet gaan.

Die eerste weken met een baby... Het was een gigantische uitdaging. Mijn perfectionisme loerde overal achter de hoek en maakte het niet makkelijk om meteen stevig in mijn moeder-schoenen te staan. Ik gaf mijn lichaam geen tijd om te helen en vond dat ik meteen die volmaakte moeder moest zijn. Het was namelijk mijn grootste droom die uit was gekomen. Ik moest toch weten waarom mijn kindje huilde? Naast perfectionisme was slaap ook een hele grote boosdoener. Ik kon mezelf hier precies niet aan overgeven. Als een leeuwin over haar jong waakte ik over mijn kleine baby en piekerde ik over mijn lichaam en het moederschap. Was ik hier wel klaar voor geweest? Voor deze chaos, voor deze verantwoordelijkheid? 

Uiteraard weet ik nu dat die onzekerheid en de paniek die mij overviel heel normaal waren. Het is nu eenmaal niet niets om jezelf opnieuw te "moeten" ontdekken, jezelf in een nieuwe rol te duwen. Want naast vrouw en mens ben je plots een ouder, een moeder. Het is een pittig parcours van vallen en opstaan, van onzekerheid en twijfels maar ook zeker van geluk en verwondering.

Communiceren is zo ontzettend belangrijk, door over mijn bevalling te praten en de gevoelens die ik de eerste weken heb ervaren, lukte het om dit te plaatsen. Ik kon het parkeren en mijn baby beter ontdekken. Begrijp me niet verkeerd, al van de eerste moment genoot ik van hem, maar ik was zo bezig met alles (mezelf, de verantwoordelijkheid,...) tegelijkertijd..De moment dat ik besefte dat ik perfect normaal was en mijn best goed genoeg was, kleurde de wolk boven mij roze. Het moederschap is gewoon iets dat je op jezelf moet laten afkomen. Je onzekerheden overboord gooien en beseffen dat imperfectie het moederschap net perfect maakt. Zeg nu zelf, hoe mooi is het om samen met je baby de dingen voor de eerste keer te beleven? Je hoeft niet alles op te zoeken op het internet, je hoeft het niet allemaal al te weten. Just go with the flow. Kinderen vinden een hobbelige weg vele fijner dan een perfect vlakke baan.De perfectionist in mij zal nog vaak aankloppen maar ik heb besloten hem dan voor de deur te laten staan. Je gevoel en je hart volgen, dat klopt nu éénmaal altijd. 

___

Ook dit is weer een blogje over van alles en eigenlijk ook niets, gewoon hersenspinsels over het moederschap neergepend. Over het feit dat je niet meteen op een roze wolk hoeft te springen, de eerste weken zijn nu eenmaal een zoektocht door je eigen grote oerwoud waar nog geen enkel padje voor je is vrijgemaakt. Het is pittig maar probeer er toch ook maar van te genieten. Tijd vliegt en je kleintje is nooit meer zo klein als nu. 

Liefs.