Mama heeft kanker: wat mis ik de moeder die ik was

T’is lastig om het in je hoofd niet troebel te laten worden. Je wilt doorgaan en alles op alles zetten. 

Je voelt je niet ok, maar toch wel wat beter dan de vorige keren.. Doorgaan en doorbijten. Ik zit nog op 50% van de oorspronkelijke dosis en nog ziek zijn van chemo, je kan je wel voorstellen welk gif ze dan inspuiten! Kanker is echt een kutziekte! Ik haat het om iedereen rondom mij te zien afzien, is dat het juiste woord wel? Want zij zien af van mij te zien afzien.. 

Net zozeer dat het teder, lief en toch pijnlijk is als je dochter zegt, mama ik moet voor jou zorgen, nee schatje dat hoort niet zo.. mama moet voor jou zorgen. 

We zitten aan de helft, das al 1 meer dan toen ik de handdoek er had ingegooid maar ook weer had weggehaald. 

Mijn doel blijft nog steeds raken aan 4 of 5! 

Mijn lichaam krijgt dan wel een mindere dosis, de impact is enorm. Zo doen mijn littekens enorm veel pijn van de operatie tijdens de chemo. En moet ook mijn lichaam weer aansterken na die chemo’s. Spieren die weer weg zijn. 

Iedereen weer dat bewegen tijdens chemo goed is, das waar.. en man, wat wou ik dat ik er de energie voor had! 

Ik sta moe op, ben overdag moe en tegen de avond ben ik nog een grotere vod! 

Ik wil zoveel, echt zoveel, het emotionele neemt weer de overhand en da’s normaal heb ik gelezen want das ook die chemo.. 

Wat mis ik het om gezond te zijn. Om mee te doen met de rest. Wat mis ik mezelf.. de mama die alles kon, bewegen en lopen, cake bakken, opruimen…. 

Ik kan blijven klagen.. al ben ik niet echt een grotere klager, maar soms is het eens nodig! 

Geef me mijn gezondheid terug, de lichamelijke en de mentale zodat ik weer kan doen waar ik zo goed in was! Vrouw zijn, mama zijn, vriendin zijn,.. 

Liefs ik 

#baaldag

Leestip: De huisarts zei: "Dit gaat zo niet langer"