Mama in tijden van Corona (2)

Ik zit nu op het bankje in de speeltuin achter ons huis. De zon schijnt aangenaam, vogels fluiten vrolijk en onze kat struint nieuwsgierig door de struiken. Celine en Tristan vermaken zich. Ze rennen rond, voetballen wat, frisbeeën wat en genieten van het mooie weer. Kortom, dit klinkt als een perfecte dag. Als de reden dat we hier nu zitten niet zo verdrietig zou zijn, was het misschien wel een perfecte dag.

Maar dat is het niet. Er klopt iets niet. Het is rustig in de speeltuin. Wij zijn de enigen. Normaal zouden er met dit weer nog minstens zes buurtgenootjes in de speeltuin mee spelen. Voetballen, samen op de draaimolen, lachen. Soms verdwijnt er iemand naar binnen om even snel wat te drinken, maar nooit voor lang. 

Vandaag is er niets meer gewoon. Je merkt en voelt het overal. Alsof we opeens in een parallel universum zijn beland. In de supermarkt hangt een vreemde sfeer. Hele schappen zijn leeg. Bij de groentenconserven staan alleen nog maar potten minder populaire groenten als bruine bonen en tuinbonen. Scholen zijn dicht, de snackbar op de hoek is dicht, de judo ligt stil.  

Toch probeer ik voor de kinderen zo normaal mogelijk door te gaan. Zo lang als het kan en mag, halen we lekker een frisse neus en gaan we naar buiten. En stiekem maken we herinneringen. Oefenen we breuken met donuts, zingen 'Baby Shark' tijdens het handen wassen, bakken we een cake waarbij de kinderen alles mogen wegen, doen we rekensommen op de stoep met stoepkrijt. Het hele Coronagebeuren is al erg genoeg. We kunnen het op zijn minst iets draaglijker maken.

Uiteraard met in achtneming van alle adviezen, want gezondheid gaat nog altijd boven alles.