Mijn grootste angst: een postnatale depressie

Ondanks dat mijn zwangerschap fantastisch verliep, ik had nagenoeg geen kwaaltjes en voelde me lichamelijk echt top, hing er toch een grijze wolk boven mijn hoofd. Wat nou als het mij overkomt en ik niet kan genieten van ons kindje waar ik al zo lang naar uitkijk? Die angst overschaduwde het geluk zo, dat ik in een soort vicieuze cirkel terechtkwam. Ik had het gevoel er niet van te kunnen genieten, maar er werd wel steeds geroepen “geniet er maar van”. Daar kon ik me dan ook weer zo druk over maken. Vanwege dat gedoe met die cystes (zie eerdere blogs) is t ook maar de vraag of een tweede zwangerschap er wel in zit. En als ik dan nu niet van mijn zwangerschap geniet en niet nog eens zwanger kan worden, krijg ik er dan geen spijt van dat ik niet genoeg heb genoten? Zo kon ik urenlang mezelf helemaal gek lopen maken.

Ik besprak dit met mijn man, moeder en vriendinnen en uiteraard ook met de verloskundige. Zij verwees mij door naar de POP-poli in het ziekenhuis, opgericht door de poli’s gynaecologie, verloskunde en psychiatrie om zwangere vrouwen te ondersteunen. Stap 1 was een kennismakingsgesprek met de psychiater. Dat klinkt in mijn oren al meteen zo heftig, veel heftiger dan een psycholoog, alsof ik echt helemaal ontspoord ben. Het gesprek was gelukkig erg prettig en ze begreep goed waar mijn zorgen vandaan kwamen. Het plan werd voor mij gemaakt, periodieke ondersteuning en meedoen met een ronde van de ‘zwangerenpraatgroep’ met andere dames die gelijksoortige problemen hadden. Helaas kwam op dat moment net de uitbraak van Corona en kreeg dat een andere vorm dan normaal. Via beeldbellen sprak ik wekelijks met mijn begeleider totdat de groep begon. Ook dat ging via de laptop, we zagen elkaar op kleine schermpjes en behandelde elke week een onderdeel uit een module die we eveneens online als ‘huiswerk’ konden volgen. Samen met mijn begeleider schreven we een ‘handleiding’ voor alle zorgverleners, waarin we opnamen wat voor mij de angsten waren, wat signalen waren als t niet goed ging en welke aanpak voor mij prettig is.

Of dat het traject echt iets heeft geholpen, durf ik niet met zekerheid te zeggen. Door Corona moest ik thuis gaan werken en kreeg ik meer rust en tijd voor mezelf. Mijn man kon helemaal niet werken en kon hij een deel van het huishouden op zich nemen. Elke dag als ik mijn werklaptop afsloot, gingen we samen met de hond nog op pad voor een goede wandeling. Dat alles bij elkaar maakte die donkere wolk een heel stuk lichter. 

De bevalling was voor mij geen angst, daar maakte ik me niet zo druk om. Het was iets wat moest gebeuren, waar ik naar mijn idee toch niet veel invloed op had. Mijn bevalplan was minimaal, de baby moet er hoe dan ook uit en het maakt me niet uit hoe en met wie, als mijn man er maar is. Medisch was ik toch al en toen bleek dat een vaginale bevalling er voor mij niet inzat, had ik daar vrede mee.

De keizersnede verliep prima, zoals ik al eerder schreef, en ook in het ziekenhuis ging het goed met mij. Moe uiteraard van alle indrukken en de gebroken en korte nachten, maar we werden prettig ondersteund door de verpleegsters. Toen we op dag 3 thuiskwamen, vond ik het vooral heel spannend. Overdag krijgen we natuurlijk hulp van de kraamverzorgster, maar ’s avonds en ’s nachts moeten we het nu helemaal zelf gaan doen. Ik kreeg het al zwaar toen onze kraamverzorgster de voordeur achter zich dichttrok die dag. Die nacht was pittig en ik was om half 9 zo enorm opgelucht toen ik de voordeur open hoorde gaan en ze onze slaapkamer binnenliep. 

Ik heb mijn hele kraamweek zo enorm onzeker gevoeld. Kan ik dit wel, gaat het wel goed met ons zoontje? Groeit hij wel goed, drinkt hij wel goed? De kraamtranen kwamen en gingen, om elke poep en scheet zat ik alweer te janken. Als mijn kind aan het huilen was en ik hem niet getroost kreeg, was ik nog harder aan het huilen dan dat hij deed. Normaal ben ik ook wel een snelle huiler, dus mijn man was wel wat van me gewend en hij haalde elke keer zijn schouders maar weer op en sloeg een arm om me heen. “Het komt wel goed hoor schatje.” De kraamverzorgster deed haar best om mij gerust te stellen, dat het er allemaal bij hoort en dat zowel ik als mijn zoon het hartstikke goed doen. Het was niet alleen maar kommer en kwel, want de helft van de tijd stond ik ook te janken als ik keek hoe vredig hij lag te slapen of hoe lief en voorzichtig mijn man was met ons kind. Dan was voelde ik me zó gelukkig, dat niets anders kon dan heel hard staan huilen. De laatste dag met onze kraamverzorgster vond ik zo moeilijk. Ik wou haar echt nog niet kwijt, het was zo fijn om haar om me heen te hebben. Het was toch echt tijd om het zelf te gaan doen. Mijn man was gelukkig nog een paar weken vrij, dus helemaal alleen was ik niet. Gek genoeg waren daarna de kraamtranen al gauw weer over. Ik huilde nog wel eens, maar niet meer zo gek vaak en onverwacht. 

Langzaam maar zeker groeide bij mij het vertrouwen, dit lukt ons wel. Onze kleine man groeit als kool, wat bevestigd werd bij de weegmomenten op het CB. Hij is relaxed, huilt weinig en slaapt goed. De gebroken nachten wennen en ik probeerde zoveel mogelijk te rusten als hij ook sliep. We hadden weinig kraambezoek (max. 4 bezoekjes per week) en hielden het kort, na een uur verzochten we iedereen vriendelijk om weer naar huis te gaan. Want ondanks dat ik het heel gezellig vond en ik niet meer deed dan op de bank zitten, kletsen en mijn baby vasthouden en voeden, was ik na het kraambezoek bekaf en blij dat we weer met z’n drietjes konden zijn. Mijn herstel ging ook vlot en we konden rustig aan steeds wat vaker en langer buiten de deur op pad. Met een maand of 2 had ik eindelijk het gevoel dat ik op die roze wolk zat en kon ik er echt volop van genieten.

Onze kleine man is nu 3 maanden en ik durf voorzichtig te zeggen dat mijn zorgen voor niets waren. Aan de andere kant realiseer ik me dat het misschien wel goed is geweest. Ik ben me bewust geweest van de ‘risico’s’ en heb op tijd preventief aan de bel getrokken en ondersteuning gekregen. Niemand die weet hoe t gelopen had als ik dat niet had gedaan. 

Mijn goedbedoelde, ongevraagde advies aan alle iedereen die zwanger wil worden, zwanger is of net is bevallen is dan ook om je zorgen te uiten. Praat erover met anderen en vraag op tijd hulp. Voorkomen is altijd beter dan genezen en misschien ontspring je niet geheel de dans, maar is het minder erg of minder lang dan zonder de hulp en support van je naasten en zorgverleners.