Moeder zijn en studeren

Toen ik nog werkzaam was als medisch pedicure wist ik stiekem al dat het niet mijn droombaan was. Ik heb dit werk dan ook geen seconde gemist sinds ik ermee gestopt ben. Ondanks dat ik het ook zeker leuk vond om te doen! Het werd alleen tijd voor andere stappen. Ons vooruitzicht was dat ik het eerste jaar na mijn bevalling thuis zou zijn. Zo had ik volledig de aandacht voor Noï. We vonden het een fijne gedachte dat we haar niet direct weg hoefden te brengen naar de opvang of iets dergelijks.

Een leerzaam jaar

Daarnaast speelden er nog wat andere factoren. Riny volgde immers al even een studie en daarnaast was er op psychisch gebied nog het een en ander te behalen. Doordat ik nu thuis was, ik geen druk voelde van mijn werk, de aandacht er dus volledig voor het gezin was, knapten wij allebei op. Er ontstond meer rust. Balans in de zorg voor onszelf en voor die van Noï. Het was vooral een leerzaam jaar en ik ben daarom dan ook erg dankbaar dat we deze stap konden maken.

Ook heb ik in dit jaar de tijd genomen om op zoek te gaan naar wat ik wilde. Wilde ik terug het vak in? Ging ik opzoek naar een andere baan waar ik dan dus geen opleiding voor had, of koos ik toch voor een studie? Dat laatste trok altijd al mijn aandacht maar leek lang onmogelijk. Studeren kost natuurlijk geld, en aangezien ik niet meer werkte bracht die stap ook een verandering in ons financiële plaatje met zich mee. We hielden het hoofd boven water maar veel ruimte voor dit soort uitgaven was er niet. Toch ben ik op zoek gegaan naar andere mogelijkheden. Ik was immers niet de enige op de wereld die op 'latere' leeftijd (weer) ging studeren, toch?

De interesse voor psychologie

Na wat research kwam ik uit bij de thuisstudie's van het NTI. Er zaten er een hoop bij die ik interessant vond maar wat was nou mijn uiteindelijk doel? Daar ben ik nog steeds niet helemaal achter. Wel wist ik, achteraf gezien, altijd al dat de psychologie mij erg trok. Die interesse is alleen maar meer aangewakkerd door mijn eigen traject van jaren geleden. Alleen, dit betekend wel een volledige HBO studie van 36 maanden. Hoe ging ik dat in hemels naam combineren met ons gezin? Voor even schoof ik het plan weer van me af. 'Dit ging hem niet worden. Het was vast te hoog gegrepen...'

Die hele week bleef het aan mij knagen. Het was inmiddels een jaar geleden dat Noï was geboren. Ik merkte meer rust in mijn hoofd en in mijn lichaam. Ik had ruimte voor nieuwe uitdagingen en toch vond ik dé stap heel lastig. Ondertussen had ik allerlei manieren gevonden om een studie te financieren dus ook dat was geen reden meer om het niet te doen. Het kwam vooral door de kritische stemmetjes in mijn eigen hoofd. 'Ga je dat wel redden? Wat als het tegen valt? Is het niet egoïstisch om zo'n lange tijd aan je zelf te besteden?' Allemaal stemmen waar je niets aan hebt.

Liever goed voorbereid

Ik ben van nature iemand die graag iets nieuws begint, mits ik oprecht het idee heb dat dat plan kans van slagen heeft. Als ik twijfel doe ik het niet. Ik ben dus geen ik-verkoop-mijn-huis-en-ga-een-jaar-op-reis-en-zie-daarna-wel type. Liever goed voorbereid iets niet doen dan halsoverkop een ondoordacht plan uitvoeren. Maar inmiddels merkte ik dat die instelling me niet verder ging brengen. Ik wist namelijk niet hoe ik het studeren zou ervaren. Of ik het niveau aan kon was ook nog maar de vraag. Ik kon dan wel de psyche van de mens interessant vinden maar dat wil niet direct zeggen dat ik dan een goede psycholoog zou kunnen worden.

Het werd dus tijd voor een schop onder mijn kont. Dit plan was immers niet ondoordacht. Ik had precies uitgezocht hoe het te financieren was. Ik wist hoe lang de studie zou studeren. Hoeveel jaar ik er eventueel over mocht doen en wat er zou kunnen gebeuren als toch bleek dat het te hoog gegrepen was. Er was dus echt geen reden om dit niet te gaan doen. Toen ik me dat realiseerde heb ik direct de knoop doorgehakt en mezelf aangemeld. Direct ging de eerste klap geld van mijn rekening, werd ik overspoelt met aanmeldingsmails en heel even bekroop het gevoel van paniek mij. Ik dwong mezelf terug in de positieve gedachten. 'Ik wil dit, ik kan dit en ik ga het doen!'

Mama en student

November 2021. Ruim een jaar na de geboorte van ons kleine meisje, inmiddels weer in verwachting, kon ik mezelf officieel weer een student noemen. Student toegepaste psychologie. Ik startte vol goede moed aan mijn eerste module. Die stof bleek mij wel te liggen. Met wat duwen en trekken haalde ik deze module uiteindelijk met een mooie 7. Het gezin draaide door. De studie van Riny net zo. Onze relatie leed er niet onder en ik merkte dat mijn zelfvertrouwen weer een boost kreeg. Aan alles voelde ik dat deze stap de juiste was.

Het advies aan het begin van de studie was: 'Maak een planning.' Hier ging ik gretig mee aan de slag. Ondertussen was ik natuurlijk ook in verwachting van ons tweede wonder maar dat stond mijn plan niet in de weg. Bij de gedachte dat ik zou moeten wachten totdat de kinderen het huis uit zijn kreeg ik een beetje kriebels. Deze studie volg ik vooral voor mezelf, maar ook voor mijn gezin. Mijn geluk heeft een directe weerslag op hen. Ik maakte dus een planning. Ik gaf mezelf in dat schema 4 maanden verlof. Dit zou betekenen een kleine studieachterstand maar dat was nou eenmaal de enige manier om te studeren in combinatie met een gezin. De drie geplande modules voor mijn verlof doorliep ik uiteindelijk allemaal zonder herexamens. Bij elk positieve cijfer voelde ik de bevestiging dat dit het goede was geweest. 

Go for it!

Nu, klaar met het eerste deel van mijn studie, hoogzwanger van onze zoon en moeder van een pre-peuter ben ik onwijs trots op wat ik bereik. Ik volg mijn dromen tegelijk. Ben moeder, partner en studeer wat ik leuk vind. Ik voel me gelukkiger. Voel dat ik de goede richting op ga en dat ik sterker in het leven sta. Ik ben blij dat ik dit eindelijk aan mezelf en de wereld bewijs. Dat het echt mogelijk is om moeder te zijn en te studeren.

Naast al deze fijne gevoelens ben ik bovenal blij dat ik die lastige stemmetjes aan de kant heb gezet. Ik zal altijd iemand blijven die eerst alles uitzoekt voor er een keuze word gemaakt maar nu heb ik ook geleerd dat je soms gewoon in het diepe moet springen. Jezelf die schop moet verkopen en de wereld aan moet gaan. Het heeft mij zoveel meer opgeleverd dan ik van te voren had gedacht. En hoe de komende jaren eruit gaan zien? We zien het wel. Voor nu is dit oké. Geniet ik met volle aandacht en leef ik heel erg hier en nu. Volgende jaar is je niet gegeven. Elke ochtend dat je je ogen open mag doen wel!