Even rust tot de operatie, of toch niet...

In de periode dat ik nog chemos kreeg hebben we vele gesprekken gevoerd met de oncoloog, chirurgische oncoloog en de plastische chirurg. Welke operatie we zouden willen, hoe dat verloopt, welke toekomstige operatie we willen/er nog aan komen etc. Veel informatie en moeilijke keuzes. Maar we hebben uiteindelijk naar ons gevoel, goede keuzes gemaakt. 

Vlak voor die laatste chemo hebben we ook nog een scan gemaakt. Die zag er erg goed en veel belovende uit. Ze konden de tumor in mijn borst bijna niet meer zien en ook mijn klieren lijken schoon.

En zo zijn de eerste drie/vier weken vrij rustig. We gaan lekker daagjes weg met t gezin of met de familie. Dat is wel lekker, het voelt bijna gewoon. Met drie weken moeten we even een keertje naar het ziekenhuis voor een bloedonderzoek. Ze willen weten hoe het zich allemaal herstelt voor de operatie. Mijn bloed herstelt zich goed, krijgen we te horen. Dat is mooi. De operatie kan dus nog steeds over een week of 2 ingepland worden.

Maar dan krijg ik plotseling erg last van mijn linker SI gewricht (heup/bekken). De fysio voelt niks geks, en de huisartsen zijn niet van plan hier iets mee te doen. Slik maar pijnstillers. Na een week helpt paracetemol niet meer voldoende en krijg ik ibuprofen erbij. Ondertussen voel ik ook weer iets in mijn rechterborst. Dus ik besluit toch oncologie te bellen overal zowel mijn heup als mijn borst: 'kijk het nog maar een week aan". Na een week bel ik weer, ik mag de volgende dag even langskomen. Wel bij een andere oncoloog, de mijne is net met vakantie. Ze is heel vriendelijk maar doet alles af als zijnde 'je bent net 6 maanden terug bevallen'. Mijn borst wordt niet eens onderzocht, want ze weet toch niet hoe t eerst voelde. Wel weet ze te vertellen dat mijn bloedonderzoek hartstikke goed was, zo goed zelfs dat ik toen eigenlijk al geopereerd had kunnen worden. Zij zou bij de chirurg aangeven dat ze vond dat mijn operatie sneller moest. Maar ik moest er zelf ook even achteraan. 

Dus een dag later bel ik met knikkende knieën over het vervroegen van de operatie. Ik krijg uiteraard een enorme preek over hoe druk het wel niet is en al helemaal nu in de zomervakantie. Maar ze zou het bij de chirurg voorleggen.

Na het weekend vertrouw ik het echt niet meer. Mijn borst heeft ondertussen weer een sinaasappelhuid. Ik besluit mijn contactpersoon te whatsappen. Zij onderneemt direct actie. Diezelfde dag mag ik nog bij mijn eigen verpleegkundige specialist (VS) terecht en zij heeft ook gelijk een afspraak met de oncologisch chirurg gemaakt. Aangezien de operatie voor komende vrijdag gepland staat.

Mijn VS is het met mij eens dat mijn borst er niet goed uitziet en dat we het zouden moeten uitzoeken en behandelen als dus danig. Maar de chirurg die vlak daarna binnenkomt vindt het allemaal niet nodig. Het beïnvloed de operatie van vrijdag niet. En eerder is niet nodig en niet mogelijk. Ik moet er maar niet wakker van liggen, hij gaat er vrijdag toch af. Mijn heup wordt kort besproken maar ook nu is het niet significant. Er is tenslotte nog steeds een mooie recente scan.

De volgende dag krijg ik eind van de middag echter zo'n pijn in mijn heup. Ik kan niet zitten, liggen of lopen. Ik weet niet waar ik het zoeken moet. Via de huisarts krijg ik uiteindelijk naproxen ipv ibuprofen. Maar het helpt niet. s a vonds via de huisartsenpost moet ik eerst de dosis verhogen. Als dat nog niet helpt krijg ik uiteindelijk wat oxicodon (morfine) ook dit helpt niet gelijk en weer mag ik de dosis verhogen. Eindelijk kan iedereen slapen.