Reden van retour; baby overleden.

Het heeft iets langer geduurd voordat ik weer de energie had om een blogpost te schrijven. Op de een of de andere manier ben ik de laatste weken enorm moe en bleek ik ook nog een sluimerende blaasontsteking te hebben gehad. Al is die vermoeidheid is natuurlijk niet heel raar na alles wat gebeurd is, maar frustrerend is het wel.

Lezers die mijn vorige blogposts hebben gelezen weten dat het even heeft geduurd voordat ik doorgaand zwanger was. Maar helaas is ook die zwangerschap afgebroken. Met 25 weken is ons zoontje Neil geboren en met 26 weken helaas overleden. Je kunt dit allemaal teruglezen in mijn eerdere blogposts.

Ik had jullie beloofd in dit bericht iets te vertellen over wat er allemaal goed maar ook fout ging na het overlijden van Neil. Veel leesplezier 😃

Sta ik op straat?

Eigenlijk begon het al voordat Neil was overleden. 2 dagen na de geboorte werd ik ontslagen uit het ziekenhuis. Aangezien ik een keizersnede had gehad en ons zoontje ver van huis op de neonatologie lag werd ik overgedragen aan het geboortecentrum. Dit is eigenlijk een soort hotel met kraamverpleegsters en roomservice. Dit is niet van het ziekenhuis maar zit wel in het Erasmus. Hier mocht ik 4 dagen blijven. Normaal mag je 5 dagen blijven maar het Zilverenkruis is blijkbaar de enige verzekering die maar 4 dagen betaalt. En toen begon het gedonder. Ik werd op vrijdagavond door het ziekenhuis overgedragen aan het geboortecentrum en de gehele vrijdag telt dan al als dag 1. Zaterdag 2, zondag 3 en maandag 4. En dan moest ik op maandag al om 9u vertrekken. Het waren dus eerder 2,5 dagen ipv 4 dagen. Op zaterdag kreeg mijn man echter hoofdpijn en een lichte kriebel in de keel. Niet raar want hij moest elke dag vanuit vanuit Haarlem naar Rotterdam rijden en soms ook midden in de nacht. Daar zou iedereen moe van worden en hoofdpijn van krijgen. En hij heeft ook nog eens last van airco's in auto's, daar kwam die kriebel dus vandaan. Maar goed vanwege Corona mochten er begrijpelijkerwijs geen risico’s genomen worden en hij mocht dus niet meer langskomen. Pas op maandag kon hij getest worden. Dat betekende dat ik op maandag, wanneer ik uit het geboortecentrum weg moest, niet naar huis kon. Het was 6 dagen na de bevalling en ik zou op straat komen te staan. Er werd een kamer in het Ronald mc Donald (RmcD) voor me geregeld. Maar hoe moest ik dat in vredesnaam gaan doen? Ik was 6 dagen geleden bevalen met een keizersnede, ik kon nog niet ver lopen en je mocht vanwege corona geen andere familieleden treffen. Hoe zou ik voor mezelf moeten zorgen? Hoe kon ik koken, naar de neo lopen, enz.? En toen kwamen de kraamtranen. Een baby op de neo, een keizersnede met al die pijn, een man die niet meer mocht komen en ik zou voor mezelf moeten zorgen in het RmcD. Hoe dan?

Gelukkig vertelde iemand me dat je helemaal niet binnen 8 dagen na een bevalling alleen in het RmcD mocht verblijven. Ik belde ze en dit bleek te kloppen. Op basis hiervan heeft het geboortecentrum een noodverordening aangevraagd bij het Zilverenkruis en mocht ik tot de 8e dag na de bevalling in het geboortecentrum blijven. Dat was ook de dag van de Corona uitslag dus hopelijk was die negatief en mocht ik dan naar huis. Uiteindelijk is Neil op dag 7 overleden en kon ik dus sowieso naar huis maar jeeh wat was dit een eenzame en stressvolle periode.Ontploffende borsten

De dag van zijn overlijden. Het was 23:30 ‘s nachts en door alle hectiek rondom de operatie en het overlijden van Neil had ik vrijwel de gehele dag nog niet gekolfd. Ik vroeg op de neonatologie hoe ik hier nu mee om moest gaan. Zij raadde mij aan om het af te bouwen en elke dag een kolfsessie minder te doen. Toen ik die echter terug kwam op het geboortecentrum vertelde de kraamhulp me dat afkolven een enorm slecht idee was. Ik zou de borstvoeding dan juist op gang brengen. Beter was het om met coolpacks te koelen en niet meer te kolven. Oké dacht ik, een kraamhulp weet het vast beter dan de verpleegsters op de neonatologie dus dan doen we dat. Die nacht reden we van Rotterdam naar huis in Haarlem. Ik liet mijn gehuurde kolf achter in het geboortecentrum.

Ik werd de volgende ochtend wakker en mijn borsten stonden op ontploffen. Dan heb je al een keizersnede gehad waarvan de wond pijn doet, je hebt net je kindje verloren en dan kan je partner je niet eens een troostende knuffel geven -die ochtend hadden we de negatieve Coronatest uitslag ontvangen- aangezien ook nog mijn borsten enorm zeer deden. Ik belde mijn eigen verloskundige en zij raadde me aan om het bij gebrek aan beter onder de douche met de hand af te kolven. Dit lukte me echter niet. Uiteindelijk belde ik de lactatiedeskundige van de neonatologie afd. in Rotterdam. We moesten die dag sowieso nog wat dingen regelen in het ziekenhuis en ze vroeg me bij haar langs te komen. Hier heeft ze gelijk de kolf erop gezet en alles afgekolfd. Ze vertelde me dat het advies van de kraamhulp uit het geboortecentrum alleen werkt als je borstvoeding nog niet op gang gekomen is. Aangezien dat bij mij wel al goed werkte was afbouwen een veel beter idee en de kans op ontstekingen zou dan ook veel kleiner zijn. Wat was dit een opluchting. Ik heb de kolf mee naar huis genomen en na een week was ik er vanaf. Wel zonde van al die borstvoeding.

Uiteindelijk heeft deze situatie toch nog 2 voordelen opgeleverd.

- Aangezien ik al 24 uren niet gekolfd had kon ik versneld gaan afbouwen.

- De door de lactatiedeskundige afgekolfde melk kon ik doneren aangezien er een onderzoek liep naar de invloed van stress op moedermelk. En aangezien de afgelopen 24 uren zeer stressvol waren geweest konden ze de melk dus goed gebruiken.Gemeente

We moesten Neil nog inschrijven bij de gemeente. Aangezien mijn man dus thuis had gezeten met coronaverschijnselen mocht hij niet naar de gemeente komen voor de aangifte. Echter vanwege Corona was ook het gemeenteloket in het ziekenhuis gesloten. Ik kon vanwege de keizersnede niet zelf naar het gemeentehuis lopen. De vliegende brigade van de gemeente zou bij mij in het ziekenhuis langskomen. Zij kwamen echter niet meer op tijd voor het overlijden. Inmiddels was de Coronatest van mijn man negatief en kon hij dus toch naar de gemeente. Hier moest hij op 1 dag de geboorte van ons zoontje aangeven en gelijk ook het overlijden doorgeven. De systemen zijn natuurlijk niet op elkaar afgestemd en we wilden ook niet tweemaal naar Rotterdam komen hiervoor. Het hele proces duurde lang en was voor mijn man ook best wel confronterend.

GGD

De volgende dag ging ‘s ochtends de deurbel. Manlief springt uit bed en doet de deur open. Wie staat daar? De GGD. Ze kwamen om de hielprik af te nemen. Ze hadden dus wel van de gemeente de geboorte maar niet het overlijden doorgekregen. Dit moet toch beter kunnen? Ik sta vanwege de 22weken prik bij de GGD in het systeem. Ze hadden toch kunnen zien dat ik veel te vroeg bevallen ben en ze hadden toch ook van de gemeente het overlijden door kunnen krijgen?

Maar daar hield het niet mee op. Eind juli ontving ik een mail van de GGD. Hoe het ging met de laatste loodjes van de zwangerschap en of ze nog ergens bij konden helpen. Super attent in een andere situatie maar .... serieus? Staat het nou nog steeds niet bij hen in het systeem? Dat moeten ze echt kunnen verbeteren.Hulp van de medische instanties

Wat een hulp en begeleiding kreeg ik vanuit de medische instanties. 2 Dagen na het overlijden belde de huisarts mij. Ze zei; ‘dit gun je niemand maar zeker niet jouw. We zeiden in de praktijk nog tegen elkaar; niet zij.’ Wat lief, het ontroert me nog.

Ook mijn ‘Asherman’arts uit het ziekenhuis in Haarlem belde me die dag. Zowel de huisarts als zij hadden vanuit Rotterdam doorgekregen wat er was gebeurd. Dit was dan weer super goed geregeld vond ik. Ik was zo blij dat ze me belde. Ik zat namelijk in een driedubbel rouwproces.

- Ik had mijn zoontje verloren

- Ik verloor een toekomst waarop ik me had voorbereid samen met een kleintje

- En ik was  bang nooit meer zwanger te kunnen worden.

Ik had namelijk al een risico zwangerschap vanwege het littekenweefsel in de baarmoeder van de Asherman en met de keizersnedewond erbij is mijn baarmoeder nog meer aangetast.

Gelukkig vertelde mijn arts dat dit een volgende zwangerschap niet in de weg hoefde te zitten. Ja ik moet minimaal 6 maanden wachten met weer zwanger worden en ja er zijn nu meer kansen op complicaties maar het is niet onmogelijk. Na een eerste menstruatie zouden ze d.m.v. een hysteroscopie kijken of de verklevingen zijn terug gekomen of dat ze zijn weggebleven. Dit was echt een opluchting. Het betekende dat ik me nu volledig kon focussen op het rouwproces en dat ik de toekomst even voor me uit kon schuiven tot na de hysteroscopie. Deze hysteroscopie is inmiddels geweest en alles zag er goed uit. Nu nog wat maanden wachten en alles laten helen en dan hopen dat we ooit nog een kans krijgen.

De maatschappelijk werker van het Erasmus heeft me ook na het overlijden nog 3 keren gebeld. Al sinds de geboorte van Neil hadden we contact. Wat een ontzettend aardige man. Ook hij gaf aan dat het overlijden hem zo geraakt had en dat hij dat niet verwacht had. Dat vond ik zo aardig. We hebben vanwege Corona alleen telefonisch contact gehad en blijkbaar kun je dan toch zo’n band opbouwen. De gesprekken met hem hebben me zeker geholpen. Hij was overigens degene die me vertelde mijn verhaal op te schijven. Dit leek me eerst niks maar ik ben nu heel blij dat ik mijn verhaal hier op Mamaplaats kan delen. Hulde aan Bob de Raadt.

Een week na het overlijden ontvingen we een informatiemap van het ziekenhuis. Hierin staan tips over wat te doen na het overlijden van je kind. Zo staat erin wat je moet regelen voor de uitvaart en hoe je de borstvoeding moet afbouwen. Super handig maar voor ons helaas een week te laat en dus volledig zinloos.

Retourneren babyspullen

We hebben gelijk besloten om alles wat nieuw gekocht was en geretourneerd kon worden terug te sturen. We hebben er ook niet te lang mee gewacht want we zaten nu midden in de rouw en dan kon dit er nog wel gelijk bij. Beter dat dan daar later nog eens doorheen te moeten. Aangezien ik wist dat ik een kans op complicaties tijdens de zwanger had, heb ik bij de aanschaf van de kinderwagen goed opgelet dat ze de ‘teleurstellende zwangerschap’ regeling hadden. Veel babyzaken hebben dat. Mocht je zwangerschap helaas uitmonden in het overlijden van je kindje kun je gratis de spullen terugsturen. De kinderwagen had ik besteld bij Babyhuys. Ik mailde ze en kreeg gelijk een reactie met een retourbon. Zonder problemen of extra kosten kon ik de kinderwagen terugsturen. Wat fijn was dat, even iets zonder complicaties. Wel was even slikken om hem te retourneren want ik had me zo verheugd om daar trots achter te kunnen lopen.

Het ledikantje hadden we via marktplaats en had ik zelf opgeknapt. Deze hebben we wel bewaard. Het matrasje was van de Ikea en kun je binnen 365 dagen terugbrengen. En daar sta je dan bij de Ikea en dan vraagt de klantenservicemedewerker ‘wat is de reden van retourneren?’ Wat zeg je dan? Zeg je de waarheid of iets anders? Sommige mensen zeggen dat het beter is iets anders te verzinnen zodat je de ander niet laat schrikken. Maar ga je dan de geboorte en het overlijden van je kindje doodzwijgen? Wat doen jullie, andere ouders van sterretjes, in zo'n geval? We hebben eerlijk gezegd dat ons kindje is overleden. Even schrikken voor de ander maar het is niet anders.

Het zelfde had ik laatst toen ik bij de apotheek een crème ging ophalen. Deze mag je niet tijdens de zwangerschap gebruiken. Hierbij vroeg de apotheker; ‘oh u bent zwanger zie ik in het systeem?’ Waarop ik zei ‘Ik was inderdaad zwanger maar ons kindje is veel vroeger geboren, ik ben dus niet meer zwanger.' ‘Oh, hopelijk gaat alles goed.’ ‘Nee, hij is helaas overleden.’ Pfff wat een gesprekken maar daarover meer een andere keer.

Kinderdagverblijf en kraamzorg

Ik heb gelijk alle kinderdagverblijven waar we ingeschreven stonden gemaild om de kleine uit te schrijven. Ook de kraamzorg belde ik om ons uit te schrijven. Van een kinderdagverblijf kregen we een kaartje en van de kraamzorg kregen we zelfs bloemen. Super attent.

Bij een ander kinderdagverblijf had ik al een rondleiding gepland staan. Ze mailden me dat de uitschrijving en de rondleiding geannuleerd waren. Echter op de dag van de rondleiding werd ik gebeld met de vraag waar ik bleef. Weer zo’n pijnlijk moment. Voor mij maar ook voor de leidster. Zij schrok en zei ‘ik heb zelf kinderen en dit raakt me.’ Zo slordig van de planningsafdeling dat ze het niet door hadden gegeven.

Ziektekostenverzekering

Buiten het feit dat ik bij hen in principe korter op het geboortecentrum mocht blijven dan bij andere verzekeringen, ben ik heel tevreden. Zij hebben alles betaald. Natuurlijk moest ik het eigen risico betalen maar verder is alle zorg van mij en van Neil vergoed. Zelfs de reiskosten van mijn man naar het ziekenhuis werden vergoed en de huur van de kolf hebben ze ook op basis van coulance betaald. En alles bij elkaar was het duur dat kan ik je wel vertellen. De ambulance rit naar Rotterdam, 2 weken in ziekenhuis / geboortecentrum verblijven en de keizersnede. Ik ben blij niet in Amerika te wonen want dan was ik nu heel wat duizenden euro’s lichter. Ook de medewekers aan de telefoon waren super attent en er stond netjes geregistreerd wat er gebeurd was waardoor we niet steeds het verhaal hoefden te vertellen.

Kinderbijslag

En toen kwam de brief van het SVB of we de kinderbijslag wilden aanvragen. De brief ging gelijk de prullenbak in want tsja we hebben geen kind meer. Maar een paar weken later ontvingen we weer een brief met een herinnering. En toen dacht ik opeens ‘Tsja hij heeft een week geleefd wellicht hebben we hier wel recht op?’ Ik heb het opgezocht en veel is er niet over te vinden. Maar er staat op de site dat ze het zelf stopzetten zodra een kindje is overleden. ik heb het formulier dus maar ingevuld en waarschijnlijk krijgen we 1 termijn kinderbijslag. Eerst zien, dan geloven. Het zou de uitvaart een beetje kunnen dekken.

Familie, vrienden, collega’s

Wat hebben we veel kaarten en bloemen gekregen. Ons huis leek wel een bloemenwinkel. Wat fijn was dit, zo veel gevoel van medeleven. Wat ook heel fijn was is dat de collega’s van mijn man voor ons gekookt hadden. Andere mensen vroegen of ze moesten koken maar dan zeg je toch vaak nee. Je denkt dat je je zelf wel redt en je wilt anderen ook niet tot last zijn. Maar deze collega’s hadden het niet gevraagd maar gewoon gedaan. Wat was dat uiteindelijk heerlijk. Het eten was heerlijk maar ook de wetenschap dat je gewoon iets uit de vriezer kunt trekken. Ook de buurvrouw bakte een brood 😋. Dit is echt een tip: gebeurt er iets bij vrienden van je, niet vragen maar gewoon zeggen dat je iets hebt gekookt en het langs wilt komen brengen.

Zoals je ziet is het een lijstje geworden van zaken die goed gingen en minder goed. Het was een enorm bewogen tijd. Naast het rouwproces, mijn lichamelijke herstel en de uitvaart kregen we dus ook met dit soort zaken te maken. Sommige fijn maar sommige ook enorm confronterend. Misschien dat ik daarom nu ook wel zo moe ben en hoofdpijn heb. De rouwverwerking lijkt goed te gaan, daarover in een later bericht meer, maar ik denk dat mijn lichaam en mijn geest nog even bij moeten komen van al het bovenstaande.

In een volgend bericht wil ik ingaan op de verschillende facetten van het rouwproces. Hoe wij daarmee zijn omgaan en hoe lastig het soms ook is voor anderen.