Voor ons was zwanger worden niet vanzelfsprekend!

Lieve lezers,

In 2003 leerde ik mijn man kennen. Al snel woonde we samen en genoten volop van het leven. Natuurlijk hadden we gaande jaren het over onze kinderwens gehad. En in 2009 besloten we ervoor te gaan. Na meer dan een jaar 'proberen' hadden we nog altijd geen succes en werden wij verwezen naar het ziekenhuis. Een wereldje op zich de wereld van fertiliteit. Onderzoekje hier, onderzoekje daar. Kijkoperatie ondergaan om te zien of er geen verklevingen waren die een eventuele zwangerschap tegen hielden. Maar ondanks alles wat we ondergingen er kwam geen duidelijkheid. Menstruatie bleef uit. Ik was in een langere tijd vele kilo's afgevallen, wel een normaal bmi, maar had hiervoor een flinke overgewicht. Het afvallen hield vermoedelijk mijn menstruatie tegen. 

We zouden daarom hulp gaan krijgen. De show kon beginnen. Nu zullen we vast snel zwanger zijn, dachten we!  Eerst ovulatie inductie. Helaas bleek dit totaal niet te werken voor mij. Ik had nog altijd geen goede eisprong helaas. Dus na maar twee keer ovulatie inductie gehad te hebben gingen we ober naar IUI. Gek genoeg hadden we hier enorm veel zin in. Ging constant met volle goede moed keer op keer naar het ziekenhuis. Maar je raadt het al. Waar we naïef dachten nu zal het wel snel lukken bleek niet het geval. Het meerdere malen ziekenhuis in en uit voor echo's en behandelingen werden niet beloond. 

Naar IUI stond IVF voor de deur. Weer andere hormonen in mijn lijf. En nog meer mijn leven in teken van zwanger worden. Iets wat ik toen niet zo in zag, maar ondertussen weet ik beter. 

De aller eerste punctie, wat was deze mentaal zwaar zeg! Ik was voorbereid op het ergste, maar sloeg de plank behoorlijk mis (in onze ziekenhuis krijg je een pilletje om relax te worden, maar verder geen pijnbestrijding). Ik vond het heftig en heb daar wel een eerste grote klap van gehad. 

Maar het resultaat mocht er zijn. Vijf werkbare embryo's/cryo's. Terugplaatsing vier was ons succes. Ik bleek zwanger ❤. Alleen het onderbuik gevoel was niet best. Helaas had ik gelijk. Mijn kindjes moeten laten gaan. Een niet veel voorkomend iets overkwam mij. Een miskraam vam het ene kindje en de andere in mijn linkse eileider. Na het verlies van dit en een eileider heeft mij intens leeg laten voelen. Een gevoel wat ik mijn ergste vijand (mocht ik deze hebben) niet gun.

Intens verdrietig, maar strijdvaardiger dan voorheen ging ik door. Ik wist dat ik zwanger kon raken en wist niet van opgeven. Terugplaatsing vijf was helaas negatief. 

Punctie twee, wederom een mooie oogst met hetzelfde resultaat als punctie één.

Echter voelde ik bij de verse terugplaatsing (gisteren toevallig zeven jaar geleden) dit wordt een goede. Na een week testte ik ook positief. Zo bijzonder en mooi dat je iedere dag je test donkerder ziet worden. Bij de vroege echo op 5.2 weken wisten we dat deze zwangerschap op de juiste plek zat en bij 6.3 weken zagen we het hartje kloppen. Mijn geluk kon niet op. Na bijna vier jaar zijn we eindelijk zwanger en lijkt het goed te zitten. Ik heb weken op wolken geleefd, zo gelukkig was ik. Kon de hele wereld aan tot de combinatie test. Deze wilde we omdat we al zo lang bezig waren dat we wilde weten of alles goed was. Nu weet ik wel beter.

Uitslag combinatie test, verhoogde kans op het Down Syndroom en het Edwards Syndroom. Tsja en nu? Een vlokkentest, maar deze mislukte. Op naar België voor de Nipt test, €690,- lichter (werd toen nog niet vergoed). Deze test was goed en we zouden een meisje krijgen (wat was ik daar blij mee, want nu kon ik haar de naam geven die wij al vijf jaar voor ogen hadden). De 20 weken echo was weer spannend. Men dacht dat er iets mis was met haar hartje, maar dit bleek 24 uur later loos alarm. Nu kon het genieten echt beginnen na alle spannende momenten van de weken ervoor.

Ik genoot, ik maakte haar kamertje in orde en was daarmee klaar met 24 weken zwangerschap. Deed een 3d echo met me moeder en een zus erbij. Daar werd ze 975 gram geschat met 28 weken. Zo mooi om te zien. Toen brak 20 december aan, 30.3 weken zwanger. Voelde haar minder, maar rond deze tijd kunnen de kindjes logger bewegen waardoor je ze minder voelt was mij verteld bij een informatie avond. 21 december was ze na een dutje toch gedraaid en lag zij in haar favo houding. Op zondag 22 december na een dagje klussen en verven in huis bleef het stil in mijn buik. Zo stil dat ik zei tegen mijn man Martijn, schat ik ga douchen en dan gaan we even bellen. Als ik terug thuis kom dan kook ik ons eten wel.

We mochten komen, hadden onze eigen arts. Maar thuis komen om te koken deed ik niet meer...........

Liefs Sandra