Werken werken werken

Ik weet dat het eigenlijk iets is van vroeger, de vrouw zat thuis en zorgde voor de kinderen en de man moest 40 uur per week werken. Dit is al lang niet altijd meer zo en als dit wel zo is is dit vaak een bewuste keuze.

Ook bij ons is dit niet perse de situatie. Mijn vriend werkt 40 uur, maar zou graag 32 uur gaan werken om zo meer bij ons zoontje te zijn. Ik werkte 28 uur maar om het financieel haalbaar te maken dat mijn vriend minder gaat werken werk ik sinds 2 maanden ook 32 uur. Maar toch heb ik het idee dat de situatie nog steeds zo is dat de vrouw in het nadeel is.. Ik zal proberen uit te leggen waarom... 

Ik ben nu alweer 9 maanden aan het werk na mijn zwangerschapsverlof. Ik werk in de gehandicaptenzorg, wat inhoud dat 28 of 32 uur werken alleen te halen is als je er minimaal 6 dagen in de week werkt. Je hebt namelijk geen 8 uur diensten van 9.00 tot 17.00. Iets waar ik uiteraard zelf voor gekozen heb en wat zijn voor en nadelen heeft.

Een van de voordelen is dat ik dus wisselend werk. Wat inhoud dat ik 6 dagen weg ben maar werk dan ook vaak in de weekenden en in de middag/avond terwijl mijn vriend van 7.30 tot 1730 van huis weg is. Vaak kan ons zoontje de hele ochtend bij mij zijn, breng ik hem om 14.00 naar de opvang en haalt zijn vader hem al rond 17.30 op. 1x per week werk ik van 6.30 tot 15.00 en die dag is hij bij zijn oma, omdat ik dan toch het gevoel heb dat hij even meer aandacht heeft als op een kinderdagverblijf. Voor hem nu dus ideaal tot hij naar school moet.

Nadelen zijn dat ik veel van huis moet zijn om 32 uur te kunnen werken. Hierdoor ben ik vaak moe, en als ik dan dus thuis ben heb ik weinig energie om iets met mijn zoontje te gaan doen. Daarnaast merk ik dat het steeds moeilijker wordt om een rooster te maken, dat maken doen wij namelijk zelf met het hele team. Ik heb geregeld dat ik altijd op de maandag vrij ben. Super fijn voor mijn zoontje en mij zodat we elkaar in ieder geval 1x per week een hele dag zien, maar dat houd in dat ik wel heel vaak in de weekenden moet werken om toch mijn uren te halen. Fijn voor de kleine dat hij dan bij papa kan zijn. Minder fijn voor papa en mama dat ze elkaar nu met een beetje geluk een uurtje per dag zien. Daarnaast komt nog dat de uren nu ideaal zijn voor mijn zoontje, maar dat als hij straks naar school moet ik hem alleen zie voor mijn werk uit. Hij zal al slapen als ik terug kom om 21.00 en hij zal 4 dagen naar de BSO moeten omdat zijn vader elke dag tot 17.00 werkt. Dit zie ik niet zitten omdat hij dan hele dagen niet thuis kan zijn, iets waarvan ik heb gezegd dat ik dat mijn kind niet wil bieden. Dus ik kwam tot de conclusie dat ik binnen nu en 3 jaar andere werktijden zou willen gaan werken.

Ik ben dus een beetje om mij heen gaan kijken. Als ik geen wisselende diensten meer wil moet ik uit de zorg. Er zijn in de zorg wel 9-17 banen, maar dan verdien je een stuk minder (doordat je geen ORT krijgt) wat financieel niet gaat. Maar om ergens anders te kunnen werken moet je wel eerst een opleiding hebben hiervoor. Heb al een aantal sollicitaties gedaan maar steeds bleek dat je naast de 28/32 uur werk dan nog 24 uur naar school moest. Dit maakt de situatie natuurlijk niet beter als dat hij al is.

Daar ligt nog ten grondslag dat ik graag een 2de kindje zou willen. Mijn vriend is hier nog iets minder van overtuigd, maar heeft aangegeven dat als ik dat graag wil hij hierin mee wilt gaan. Dit maakt weggaan bij een werkgever waar je een vast contract hebt minder aantrekkelijk..  Aangezien ik net iets te vaak gehoord heb dat mensen hun contact niet verlengd is als ze verlof hebben. Ook is het starten van een opleiding dan niet echt handig want midden in je opleiding zwangerschapsverlof opnemen is vast niet de bedoeling.

Ik heb mij ingeschreven bij een niet nader te noemen detacheringsbureau. Er stond in de vacature dat je binnen 24 uur teruggebeld zou worden voor een gesprek en dat ze dan samen zouden kijken hoe zij mij aan een nieuwe baan konden helpen. Ook daar twijfelde ik weer want als je gedetacheerd bent en je raakt zwanger wat zijn dan je rechten, maar dacht ik kan dit eventueel bespreekbaar maken. Na 3 dagen niet gebeld te zijn en een paar keer zelf bellen (maar degene die erover ging was er steeds niet), kreeg ik een mail, waarin stond dat ik niet geschikt ben om daar ingeschreven te staan, zelfs dus zonder dat zij dit verhaal wisten. Ook weer een enorme domper, want hoezo ben ik met een HBO opleiding en 6 jaar relevante werkervaring niet geschikt voor welke baan dan ook in de wereld. Dit gaf mij niet echt vertrouwen dat ik nog ergens aan de bak kon als ik mijn baan op zou willen zeggen.

Ondertussen vind ik mijn baan echt niet leuk meer. Er is allemaal gezeur onderling bij collega's, de roosters worden steeds onwerkbaarder waardoor ik geregeld 10 van de 11 dagen moet werken en omdat ik nu verdeeld ben over 2 leefgroepen verwachten 2 teams dat ik mij inzet voor alleen hun rooster waardoor ik in spagaat sta. Als ik dit aangeef bij mijn leidinggevenden wordt er gezegd dat we nou eenmaal zelfsturende teams zijn en dat ik het dus ook zelf moet oplossen.

Ik merk dat ik nu echt van dag tot dag aan het overleven ben. Het klinkt nu allemaal erg negatief en er zitten heus ook leuke dagen tussen waarin ik wel weer denk waarom zou ik switchen want het is allemaal ook wel erg dankbaar als je de cliënten ziet groeien... Maar over het algemeen merk ik dat ik steeds negatiever word, ook op mijn vrije dagen omdat je dan ook appjes krijgt of je diensten kan ruilen, extra kan werken of je opeens te horen krijgt dat je 5 december een avond moet werken omdat er nou eenmaal echt niemand anders kon.. Gaat je leuke eerste echte sinterklaasavond met je kindje... Dit reflecteert zowel op mijn energie niveau waardoor ik weinig meer doe naast mijn werk, als op mijn relatie met mijn vriend die bestaat uit een uurtje alles afzeiken en daarna naar bed. Super lief dat hij dit allemaal toelaat maar natuurlijk niet echt de bedoeling in een relatie..

Eigenlijk moet ik dus kiezen... of ik werk nog een aantal jaar ergens waar ik het niet naar mijn zin heb waardoor ik steeds moeier en depressiever word en mijn relatie onder leid, maar heb wel de zekerheid dat ik een baan hou als ik zwanger ben en kan mijn kind (en evt toekomstige kind) vaker zien, en zoek pas een andere baan als ze op school zitten. Of ik zoek nu een andere baan en loop het risico lopen dat ik over 1,5 jaar zwanger maar ook werkloos op de bank zit en niet zeker weet of ik dan aan een goede baan kom.

Mijn vriend is hierin wel heel supportive, maar ook reëel. Als ik dit met hem bespreek vind hij het prima om het risico te nemen en te kijken of ik een andere baan kan vinden, maar is ook heel duidelijk dat ik niet minder kan gaan verdienen als dat ik nu doe, aangezien hij dan niet minder kan gaan werken en ik vind dat hij net zo veel recht heeft om zijn kindje meer te kunnen zien en weet ook zeker dat mijn zoontje hier onwijs van gaat genieten.

Om mijn eerste punt weer aan te halen, dit is een probleem dat mannen nooit hebben. Natuurlijk hebben zij ook wel eens een baan waar ze weg willen en dat is niet zomaar geregeld. Maar zij hoeven geen rekening te houden met het feit dat ze nog een kindje willen. Die week verlof die zij krijgen vind een werkgever wel overkomelijk en hier gaan ze je contract echt niet op af laten lopen. Terwijl ik nu moet kiezen tussen een groter gezin of een andere baan..