Omhels mij zonder woorden, fluister mij de dag

Het gezinsleven is iets om te koesteren, evenals een goed boek, een romcom of een goed kop koffie in alle vroegte van de ochtend. - nog net voor de feestelijke chaos van start gaat. Een gezin is eigenlijk ook een soort vuurtoren waarvan je altijd weer dat lichtsignaal terug kan vinden; waar je ook gaat. Het is thuis komen bij jezelf maar ook herinneringen koesteren en maken. Ik weet nog goed dat ik vroeger graag keek naar series als Growing Pains, 7th Heaven maar zeker ook Full House. Misschien fungeerde het toen al als een klein waakvlammetje dat altijd zou blijven branden. Ik genoot oprecht van al deze grote gezinnen. Het was een ideaalbeeld voor hoe ik mijn leven ooit zou willen vormgeven. Ik hield van de ongefundeerde choas, de één op één gesprekken tussen vader en kind maar zeker ook het luchtige waarin dit alles verpakt werd, hoe groot een probleem ook mocht zijn. Gelukkig voor mij verstreken de jaren en werd ik uiteindelijk zelf vader. - niet van één maar vier kinderen. Even alle gekheid op een stokje… het is wel heel andere koek dan de acteerprestaties uit de jaren tachtig. Dit hoeft ik geen enkele ouder uit te leggen. Toch valt voor mij het belangrijkste helemaal samen op één plek; namelijk de liefde voor elkaar.

Toen ik mijn vrouw leerde kennen was onze eerste date bij de Hema. Ik weet het, veel Hollandser kan je het niet krijgen. Wij zaten samen aan de warme chocolademelk en zagen elkaar voor het eerst in het echt, los van messenger en de webcam. Wat ik toen direct zeker wist was dat dit de vrouw was waar ik oud mee wilde worden. - dat wij samen ooit zoveel kinderen zouden krijgen is als kijken in een glazen bol. De jongedame waar ik verliefd op ben geworden ken ik nu al vijftien jaar, waarvan wij al bijna tien jaar getrouwd zijn. Ons eerste kindje was gelijk het spannendste, vond ik zelf. Elke vader kan beamen dat dit een majestueus gevoel is, maar tegelijkertijd voel je ook de verantwoordelijkheid. Zo’n heel klein kindje dat jou nodig heeft om daar te komen waar het ooit wil zijn. - dit is niet niets. Ik moest wel even wat tranen laten toen onze dochter er was. Wat een rijkdom is dit. Tuurlijk hadden wij het nog niet over een derde of vierde kindje, de tweede kwam nog geeneens ter sprake. Wat ik wel wist is dat wij in het hier en nu intens genoten van ons eerste wondertje. Zelfs zo intens dat ik tijdens het afval weg brengen per ongeluk twee zakken liet staan en mijn allereerste boete ooit kreeg. (daarna nooit meer). Zodoende wist ik wel wat de gezegde “op een roze wolk zitten” betekende.

“Omhels mij zonder woorden, fluister mij de dag” is een zinnetje dat ik voor mijzelf gecreëerd hebt toen ik vader ben geworden. Je bent beiden vaak zo druk dat een omhelzing al volstaat, een enkele oogopslag of fluistering voldoet om elkaar te begrijpen in alle hectiek van de dag. Samen kan je immers hele bergen verzetten en elke dag zinvol maken. Als ouders zijnde bouw je aan het warme nest waarin je kinderen zich kunnen nestelen. Op een dag vliegen zij uit en weet je vanzelf dat je het goed hebt gedaan. Nog steeds vind ik het belangrijk om al bouwend aan ons nest te werken. Met elke fase heeft een kind weer wat anders nodig, ontwikkeling is de sleutel naar een zelfstandige puber. Ik geniet er dan ook intens van om hun te zien groeien in dit alles. Vaak vraag ik hun ook; “wat heb jij op dit moment nodig of wat mis je nog om verder te kunnen gaan?” Vervolgens krijg je een opsomming van spullen waar zij op uitgekeken raken, maar zeker ook hun volgende stappen naar een veelzijdig leven. Hoeveel mooier kan het ouderschap zijn!?

Artwork van ons gezin: Mausefotografie