Doodziek: deel 2

Dit is deel 2 van de blog over Sef zijn opname. Mocht je deel 1 nog niet gelezen hebben, doe dat dan eerst! 

Na het ritje met de ambulance stond de trauma-arts klaar om ons op te vangen. Ook de kinderarts was opgeroepen. Na een aantal snelle onderzoeken kwamen de artsen met een eerste vermoeden: virale hersenvliesontsteking. BAM: daar was het dan… Waar we zelf ook al aan dachten overdag, werd nu uitgesproken. Ik raakte hem bijna kwijt in de auto, maar het was nog niet voorbij, ik kon hem nog steeds kwijtraken. De artsen stelden voor om meteen een lumbaalpunctie uit te voeren en te starten met antivirale medicatie. ‘DOEN!’, was onze reactie. 

Allereerst werd een infuus geprikt voor de medicatie. Sef zijn handje bloedde als een rund, maar hij gaf nauwelijks een kik. Eenmaal een infuusje, begonnen ze met de voorbereidingen voor de lumbaalpunctie. Ik weet niet hoe wij eruit zagen, maar ik geloof dat er wel 10 keer gecheckt is of het met ons ging. Het ging, we moesten door. Poging 1: geen hersenvocht. Sef reageerde nauwelijks, alleen bij het aanprikken werd hij even wakker en huilde kort. De kinderarts besloot nog een poging te wagen. Ik moest naar het toilet en kon het even niet meer, Robert nam mij over. Vanaf het toilet hoorde ik een korte gil, waarna het weer stil werd. Weer mis… Ze gunden hem rust en besloten niet verder door te gaan. Morgen een nieuwe dag. Er werd nog snel een test gedaan voor corona en andere virussen, het eerste zakje medicatie aangehangen en we mochten slapen. 

Ik sliep nauwelijks ‘s nachts. Teveel angst, bang dat ik een kistje voor m’n kind moest gaan uitzoeken. Bewust liet ik Google dicht, al vroeg ik een vriendin wel om een aantal symptomen op te zoeken, meer om mezelf gerust te kunnen stellen zonder de boodschap dat ‘ie dood zou gaan. 

‘s Ochtends na het ontbijt kwam een nieuw plan van aanpak van de artsen. Onze eigen kinderarts kwam binnenlopen, een zucht van opluchting ging door ons heen. Ze wilde advies vragen aan haar collega’s van het WKZ, ze wisten het even niet meer en daar was meer expertise. Het zou een uur of twee duren voor we antwoord zouden krijgen, het duurde bijna 6 uur. Het antwoord: een nieuwe poging voor de lumbaalpunctie, dit keer zittend. Sef was iets meer bij kennis, dus we kregen ondersteuning van de MPZ en de QWIEK. Hij doorstond het als een held. De arts had opnieuw moeite met het vinden van het hersenvocht, maar eenmaal raak klonk er een zucht van opluchting door de ruimte en zakte de spanning weg: duidelijkheid was onderweg. 

Een aantal uur later volgde de uitslag: de PCR test was negatief, het leek erop dat er toch geen hersenvliesontsteking was, al moest er nog uitgebreid onderzoek plaatsvinden en zou tot die uitslag bekend was wel de behandeling doorgezet worden. De uitslag was dubbel, we waren dolblij met het feit dat er waarschijnlijk geen sprake van hersenvliesontsteking was, maar voelden ook nieuwe onzekerheid opkomen: waarom was Sef zo ziek?

Nieuwe antwoorden kwamen er voorlopig niet, de avond viel en we besloten weer te gaan slapen. 

Sef leek de volgende ochtend iets opgeknapt en hij wilde graag spelen. Toch zat hij nog altijd onder de zware pijnmedicatie en sliep hij het grootste deel van de dag. Wel mocht hij ‘‘s ochtends even in bad en spetterde hij de vloer van de kamer nat: fijn om weer wat leven in hem terug te zien komen. 

In de loop van de dag kwamen de nieuwe uitslagen binnen. Sef testte positief op covid en het enterovirus. Waarschijnlijk was hij vooral van dit laatste virus zo ziek, al hebben we vorig jaar april ook ervaren dat hij erg ziek kan zijn van covid. Het enterovirus en andere virussen bleken niet in zijn hersenvocht te zitten, een hersenvliesontsteking is was dus definitief uitgesloten. Ons kindje werd weer beter!!! 

Uiteindelijk hebben we nog 1,5 dag in het ziekenhuis gewoond. Deels omdat hij nog niet opknapte, maar ook omdat we als gezin opnieuw moesten ervaren dat zijn lijfje aan het vechten was tegen dit virus en hij er zelf bovenop zou komen. Eenmaal thuis is dit vertrouwen nog altijd lastig. Sef heeft flink ingeleverd, in gewicht en kracht, en is heel bang om alleen te zijn. De eerste nacht thuis was een pittige, vol met nachtmerries en hongerpauzes. 

Maar hij leeft nog! Ons kind leeft!