Anorexia en zwangerschap

Ik kijk toe hoe Finn zijn laatste hap lasagna naar binnen werkt en zie tegelijk hoe Mieke naar haar bijna volle bord zit te staren.

Eet je nog wat meid? Je pauze zit er al bijna weer op zeg ik.

Tergend langzaam verdwijnen er nog wat hapjes haar mond in.

Mieke is mijn nichtje en sinds een paar weken werkt ze bij een groot bedrijf hier om de hoek.

Ze overbrugt haar luchpauze's bij ons thuis zodat ze niet tussen haar etende collega's hoeft te zitten.

Mieke heeft namelijk sinds haar 14e anorexia en komt daar openlijk voor uit, wij als familie kennen haar ook niet anders.

Mieke weet altijd net binnen de grens te blijven zodat een eventuele opname altijd uitgesloten is geweest.

Eten in het openbaar is haar nooit gelukt, bij familie lukt het mondjesmaat.

Waar Mieke een tijdje terug ook voor uit is gekomen is haar kinderwens, zij en manlief willen graag een baby.

Helaas heeft Mieke in geen jaren een menstruatie gehad en is het hele ding van zwanger worden een groot probleem.

De artsen hebben allemaal een simpele manier aan Mieke voorgelegd: Eten! Zo vaak en zo veel als je kan.

Vandaar dat Mieke elke pauze hier zit, restjes van de vorige dag, verse broodjes en pannenkoeken er staat elke dag iets voor haar klaar.

Maar eten is makkelijker gezegd dan gedaan, het gaat moeizaam en langzaam.

We praten vaak over een zwangerschap en probeer haar een geweldig leven met man en kind voor te schetsen,

ik pak de babyboeken van de jongens erbij en maak mijn eigen ervaringen en bevallingen leuker en rooskleuriger dan ze werkelijk zijn geweest.

Want hoe meer Mieke het einddoel scherp krijgt, hoe sterker ze tegen haar ziekte zal vechten, zo dacht ik.

Na twee maanden vraag ik haar of ze inmiddels al een keer ongesteld is geweest, maar helaas.

Ze is al wel bijna 1,5 kilo aangekomen, dat is toch wat vooruitgang, fijn!

Om Mieke haar doel te laten "voelen" neem ik haar mee naar een vriendin die is bevallen, Mieke heeft de newborn het hele bezoek in haar armen gehad!

In de auto op weg naar huis verteld ze dat ze een tandje bij zal zetten.

1e kerstdag tijdens het familie-diner vraagt Mieke de aandacht, en wat een geweldig nieuws! Ze is zwanger!

Trots laat ze haar echo zien, het is haar gelukt.

Door haar gezondheids-geschiedenis staat Mieke onder strenge controle, ze moet elke twee weken komen om de groei van de baby bij te houden.

Mieke vind het pittig, ze is verre van gelukkig met haar groeiende lichaam en is dagelijks aan het worstelen met een streng dieet dat haar is voorgeschreven.

Ze heeft het zichbaar zwaar, al dat verplichte eten, Mieke's liefde voor haar baby is gelukkig groter en ze voldraagt de zwangerschap helemaal.

Aan het einde van de rit ziet Mieke er super uit, ze is energiek en heeft een mooi figuur en een blos op haar wangen, ze lijkt in niets op het magere bleke meisje dat altijd doodmoe was aan het begin van de zwangerschap.

Een dag na de uitgerekende datum word er een prachtig klein meisje geboren: Sofie.

Sofie is in vergelijking met mijn jongens een mini-mensje en weegt 2720 gram, dat is nog meer dan we verwacht hadden.

Mieke was maar 5 kilo aangekomen tijdens haar hele periode dat ze in verwachting was.

In al die maanden heb ik het zo knap gevonden dat Mieke haar kinderwens voor haar ziekte wist te plaatsen.

Dat continue vechten, worstelen en iets doen wat totaal tegen je zin is en volhouden! Super!

Dit is inmiddels al 3 jaar geleden gebeurd. Hoe ik hier bij kom? Vanochtend kregen we een kaartje door de bus.

Op de kaart stond een foto van Sofie met als onderschrift: Ik word grote zus!