Help ons meisje valt tussen wal en schip!

Mijn hoofd tolt en op sommige momenten zou ik in tranen uit kunnen barsten..en nu dat ik probeer om de eerste woorden voor mijn blog hier neer te zetten voel ik die, ondertussen welbekende, brok in mijn keel...

Ons meisje kan aan de buitenwereld moeilijk laten weten wat ze denkt of voelt, ze is 7 jaar en heeft een algehele ontwikkelingsachterstand en praat alleen thuis als ze daar behoefte aan heeft, anders komt er niks uit dan een hoop gebrabbel en geluidjes...

Haar favoriete bezigheden zijn spelen met haar treintjes en tv kijken, het liefst 100x dezelfde tekenfilm of YouTube op de ipad, meer wil ze niet (of kan ze niet)

Nu zit ze al jaren op het ODC, en daar ging het in het verleden (lees vóór de zomervakantie van jongstleden!) niet goed, ze was veel ziek, boos, verdrietig, at en dronk slecht, soms agressief en bovenal erg koppig. (Nou moet ik er wel bij vertellen dat de eerste 2 jaar wel goed gingen maar toen zat ze op een andere locatie van dezelfde ODC!)

We kregen ongeveer een jaar geleden te horen dat de orthopedagoog vond dat ons dochtertje klaar was voor het ZMLK onderwijs en toen we vroegen waarom ze dat dacht kregen we het antwoord dat "ze zo goed was in plaatjes matchen" maar een echt duidelijk antwoord kregen en krijgen we niet, de antwoorden blijven vaag van "ieder kind heeft recht op passend onderwijs" tot ze is nu 7 jaar....

Toen ons meisje te horen kreeg dat ze naar "school" moest ging het echt mis, de details zou ik maar even besparen, maar ze gingen zo ver dat we er serieus aan dachten om haar uit huis te laten plaatsen, we konden haar gedrag gewoon weg niet meer aan...toch hebben we haar niet opgegeven en ben ik uiteindelijk bij de GGZE beland die haar nu op een heel breed vlak gaan onderzoeken.

Maar de druk blijft en ik weet niet hoe lang ik nog weerstand kan bieden, ben soms zo moe...

Ons dochtertje heeft op haar manier aangeven dat ze niet naar "school" wil, ze wil op het ODC blijven. Wij als ouders vinden haar ook nog niet klaar, ze kan amper praten, beheerst geen gebarentaal, een potlood kan ze amper vast houden en stil zitten kan ze hélémaal niet, ze stuitert door het leven, en vertrouwen in haar "omgeving" heeft ze niet of heel weinig en haar geheugen is een "gaten kaas" wat ze 5 minuten geleden aan het doen was weet ze nu al niet meer (en ja het klinkt hard, maar is gewoon de waarheid). Maar de orthopedagoog vind het allemaal niet belangrijk genoeg en blijft bij haar advies.

Ik ben 3x op de enigste ZMLK school bij ons wezen kijken, en ook al ken ik al enige kindjes daar die ook op het ODC hebben gezeten, ons meisje haalt het niveau niet die hun hebben...en dat is niet makkelijk om toe te geven, want als moeder zijnde wil je juist dat je kindje vooruit gaat, maar ons meisje staat (even) stil...en dat vinden wij als ouders ook prima hoor, misschien komt het nog, misschien blijft ze voor eeuwig met treintjes spelen, ons om het even...

Maar de orthopedagoog vind dat ze naar school moet ondanks al onze eerlijke tegen argumenten.

We hebben 5 jaar onder toezicht gestaan van jeugdzorg (daar schaam ik me niet voor) en onze gezinsvoogd heeft zelf gezegd dat ze ons meisje nooit naar school zag gaan, en in het begin was ik daar boos over, totdat ik inzag dat ons meisje zonder de druk van het "moeten" leren zo ook heel gelukkig was en wie was ik om haar dat af te pakken?

Nu zit ons meisje nog op het ODC omdat ik weiger om haar in te schrijven op een ZMLK school voordat ze is onderzocht...en geloof het of niet maar ze is zó gelukkig, net zoals de eerste 2 jaar toen ze daar begon. Ze kan het zelf niet zeggen maar het lijkt alsof ze wil laten merken van: "Dit is wat ik wil!"

Ze gaat weer met zoveel plezier en kan niet wachten tot ze weer mag gaan. Als ouders zijnde zijn we daar zo gelukkig mee, maar de druk blijft vanuit de orthopedagoog, ze moet van haar weg.

Ik heb op dit moment alles uit de kast gehaald wat er in mijn ogen mogelijk is, maar o wat hoor ik graag tips van ouders..want zoals ik begon, mijn hart huilt omdat ik weet dat het geluk van ons dochtertje van korte duur is tenzij er een wonder gebeurt.

Ps ik kreeg gisteren nog even na het gesprek dat ik had met de orthopedagoog te horen dat ze zelf nu ook weg gaat en we worden door geschoven naar de volgende....