Op pad met een dreumes

Het zit hem in de kleine dingen. Neem nou boodschappen doen. Als ik alleen naar de winkel ga en ik heb een kratje bier in mijn wagentje,  dan moet ik mij standaard legitimeren (ik ben 24). Ben ik met mijn dochter, dan klikt de cassière standaard de melding  dat ze naar mijn leeftijd moet vragen weg. 

Ook hebben mensen ineens veel meer de neiging om je random aan te spreken. Nu is mijn dochter sowieso een kleine charmeur, ze zwaait en lacht echt naar ie-der-een! Dit geeft voor sommigen dan ook meteen een reden om een heel gesprek, of meestal een monoloog, aan te gaan. Hele familieverhalen, zomaar in de rij bij de Kruidvat. Of in haar geval beginnen ze er vaak over dat ze loenst. 'Dat heeft die van mij ook gehad, zie je na een operatie niets meer van'. Fijn, dat wilde ik nou echt weten ;)

Van die vage kennissen die ineens wél op je afkomen. Ze willen dan ineens wél weten hoe het met je gaat. Lees: 'kan die van jou het zelfde als die van mij?' (Goh, had jij ook een kind?)

Heerlijk! Ik neem haar zo vaak mogelijk mee! ;)