Ieder zijn verdriet

Vanochtend was weer zo'n moment. We hebben de afspraak dat de kinderen in hun kamer blijven tot hun beerwekker(slaaptrainer) wakker is. Helaas is dit iets wat nooit heel soepel is gegaan. En ik weet waar hem dat in zit, ik slaap een verdieping hoger en krijg het te laat mee als ze wat uitspoken, en voorheen sliep papa weliswaar op dezelfde verdieping, maar die sliep er nogal flink doorheen vaak. Dus er werd altijd pas ingegrepen als ze al een tijdje bezig waren, dan ben je dus veel te laat. En de consequenties waren er ook niet, behalve boze papa of mama. 

Zodra mijn ex zijn werkkamer heeft leeggehaald kan ik daar mijn slaapkamer maken, en kan ik hier verandering in gaan brengen. Maar tot die tijd zit ik met de frustratie. 

Vanochtend was weer zo'n ochtend, kinderen telkens terug sturen naar de kamer, niet boos proberen te worden. En mijn jongste komt opnieuw met zijn mededeling dat hij bij papa wil wonen. Hij voelt zich duidelijk het meest afgewezen door de scheiding en lijkt erg bang te zijn dat papa uit zijn leven zal verdwijnen. Hij probeert mij ook af te stoten, door te zeggen dat hij niet bij mij wil wonen, dat hij niet meer van mij houdt(het arme kereltje is 4). Ik blijf hem gewoon elke keer vertellen en probeer hem re laten zien, dat wat er ook gebeurd, ik altijd van hem zal houden en altijd zijn mama zal zijn, en dat datzelfde geld voor z'n papa. Maar oh wat breekt het mijn hart om mijn baby zo in conflict te zien. Vanochtend leverde dit ook flink wat tranen op voor ons beide. 

Ik gun mijn jongens een rustige kindertijd, met niet al te veel zorgen, maar eerst mijn ziekte en nu de scheiding... ik maak me best wel een beetje zorgen om mijn schatjes. 

Nu weer t koppie omhoog en doorgaan! En mijn jongens alle liefde geven die ik te bieden heb!