Je kan niet altijd sterk zijn, ik in ieder geval

Ik word vanochtend wakker, en ineens grijpt het me aan... ik sta er alleen voor met de kinderen, er is in basis niemand om me te helpen als er wat is, niemand om dingen mee te delen, geen volwassene om mee te praten, om mee te sparren als het om de kinderen gaat, geen adempauze als ik even het geduld niet kan vinden. Waar ik hiervoor nog wel eens even half 'uit' kon staan omdat papa in huis was, moet ik nu letterlijk 24/7 aanstaan. En ik moet heftig zoeken hoe ik dit ga doen zonder eraan onderdoor te gaan.

Ik moet een manier gaan vinden om het financieel allemaal rond te boksen, ik moet een baan gaan vinden met spoed, die genoeg betaald, maar waarbij ik alleen onder schooltijd kan werken. En zeker tot het moment dat ik financieel alles stabiel heb en we alles wettelijk goed geregeld hebben, zal ik ook nog er alles aan moeten doen om te zorgen dat ik mijn ex man niet opgefokt krijg waardoor hij vanuit emotie gaat handelen, ik ben bang dat ik dan nog wel eens in de problemen kan komen met de kinderen.

Ik moet ineens 100 ballen tegelijk hooghouden in m'n eentje. En dat terwijl ik nog in de ziektewet zit omdat ik net borstkanker heb gehad. Mijn haar is inmiddels weer bijna lang genoeg dat dat ik er een staartje in kan doen, mijn lichaam is weer grotendeels hersteld, de littekens beginnen lichtelijk te vervagen en ik was toe aan het goede leven, maar in plaats daarvan ben ik opnieuw naast de berg gegooid en moet ik weer helemaal opnieuw beginnen met klimmen. Ik weet dat ik het kan, maar oh mijn god wat ik vind ik het verschrikkelijk om dit te moeten doen.

Ik heb een hele hoop mensen die aangeboden hebben dat ze me willen helpen wanneer nodig. En dat wil ik ook zeker aannemen, ondanks dat ik anderen ook niet tot last wil zijn. Maar voor nu, op een zondagochtend dat ik helemaal alleen ben met de kinderen en ik niks gepland heb en niemand anders zal zien, vind ik het even heel erg zwaar en voel ik me ontzettend eenzaam.