MM~RIP (deel 3)

‘Dus terwijl jij in de keuken was, bij de enige andere deur, is Elke naar de woonkamer gegaan?’ Luuk neemt een grote hap van zijn speculaasje. Hij kauwt als een professional en slikt snel door. ‘En je hebt overal goed gekeken?’

Eelco knikt. Hij speelt onrustig met de grote sleutelbos. De sleutelbos die iedere nacht in de deur zit nadat ze hem op het nachtslot draaien. Pas wanneer Elke naar haar werk gaat haalt ze hem eruit en legt de bos op het kleine kastje in de gang. Hij schuift heen en weer op zijn stoel. “Eh, toen wij vanmorgen beneden kwamen,’ Eelco kijkt even vluchtig naar buiten en weer naar Luuk, ‘toen zagen wij dat wij er eentje in de woonkamer hadden.’ De laatste woorden fluistert hij bijna onhoorbaar. Luuk staat op en kiept de inhoud van de koektrommel leeg op tafel. ‘Snel je mobiel,’ fluistert hij terug. Eelco kijkt hem verward aan. ‘Wat?’

‘Dit is aluminium, stop hem erin.’ Hij houdt het blik onder de neus van Eelco. Met een plof belandt de nieuwste IPhone tussen de resten koekkruimels.

Luuk leunt achterover en vouwt zijn handen over zijn buik. Hij kruist zijn voeten. ‘Dus ze bestaan echt…’ merkt hij retorisch op. De zon werpt vierkante schaduwen op de tafel door de drie poster die op het raam geplakt zitten. “Stop de overheid” , “No more Mind control” en “Wordt Wakker Mens!” hangen al een aantal weken stil de straat in te schreeuwen. Elke kan het niet laten er steeds wanneer ze er met Eelco langsloopt er een opmerking over te maken. De laatste keer vroeg ze aan hem of hij even naar binnen kon kijken of Luuk misschien met een aluminium hoedje op de bank zat. Opeens denkt Eelco eraan en met een blik op de koektrommel waar zijn telefoon inzit schiet hij in de lach. Hij lacht zo hard dat hij tranen van zijn wangen moet vegen en zich verslikt in de speculaas.

‘Dat is spanning,’ zegt Luuk en kijkt hem onderzoekend aan.

‘Wat?’

‘Dat hysterische lachen van je.’

Eelco voelt de lach wegebben en een vermoeidheid ervoor in de plaats komen. Even lijkt het nu of de tranen van het lachen over willen gaan in echte tranen maar hij is bang dat Luuk hem zal gaan knuffelen.

‘Sorry,’ zegt hij en pakt nog een koekje van de tafel.

‘Niet nodig. Het is nogal wat. Moeten we anders samen even gaan kijken? Is dat wat?’ Luuk staat op, pakt zijn jas van de stoelleuning en trekt hem aan. ‘Kom op!’ Hij geeft Eelco een bemoedigende klap op zijn schouder.

In plaats van gewoon de voordeur achter zich dichtrekken, draait Luuk zich om en draait zijn deur met twee sloten op slot.

Eelco kijkt naar de grote, gerimpelde handen van zijn buurman en leest het naambordje naast de brievenbus: D. Langeweg. Hij wijst ernaar: ‘Je heet toch Zelsman?’

Luuk knikt. ‘Vorige bewoners,’ verklaard hij.

‘Ik dacht dat…’ begint Eelco en stopt dan abrupt.

‘Wat dacht jij?’

Hij dacht dat Luuk de eerste bewoner was van het huis, hij weet het bijna wel zeker maar zijn ogen blijven gefixeerd op de overkant van de straat. Zijn huis met de geopende gordijnen staat nog precies waar hij net stond. Hij knijpt zijn ogen samen en schermt met een hand de zon eruit weg. Dan rent hij naar de overkant, steekt drie keer mis met de sleutel en opent bij de vierde keer de deur en stormt de gang en daarna de woonkamer binnen.

‘Waarom heb je mijn schoenen aan?’ lachend wijst Elke naar de voeten van haar man.

‘Wat?’

‘Mijn schoenen,’ ze wijst nog eens en kijkt hem vragend aan. Dan schiet haar blik naar de open deur van de hal. ‘Hoi?’ zegt ze vragend.

‘Ja, hoi terug.’ Luuk stapt de woonkamer in en gaat naast Eelco staan. Hij prikt met zijn ellenboog even in de zij van zijn overbuurman. ‘Ze is terug,’ zegt hij dan ter observatie. Eelco knikt zonder iets te zeggen.

‘Terug?’ vraagt Elke.

Eelco knikt weer en slikt.

Elke kijkt afwisselend naar haar man en overbuurman. ‘Ik was niet weg hoor,’ zegt ze en er schiet een seconde twijfel in haar blik. Een lichte steek in haar slapen en zwaar gevoel in haar achterhoofd zijn het enige wat haar opvalt.

‘Je was weg,’ zegt Eelco met zachte stem. ‘Je was weg. Ik kwam de keuken uit en je was weg. Je was erdoor gegaan.’ Hij wijst naar het kamerscherm waarachter de RIP zijn sierlijke, zachte geluiden de kamer in laat zijpelen.

‘Weet je zeker dat je haar niet over het hoofd gezien heb?’ vraagt Luuk en hij kijkt met een hunkerende blik naar het kamerscherm. ‘Mag ik trouwens even…’ vraagt hij, wijst en doet al een stap in de richting van waar de RIP is.

‘Nee.’ Elke kijkt hem nors aan. ‘Zou je misschien naar huis kunnen gaan, ik voel mij niet zo lekker en wil even op de bank liggen.’ Ze vouwt haar armen over elkaar en blijft hem aankijken. Luuk druipt af.

OM tien over drie ’s nachts schiet Elke overeind, ademt snel en schudt Eelco aan zijn schouder.

‘Eel! Wordt wakker. Ik was wel weg!’ zegt ze tegen de slaapdronken Eelco die zich half omhoog hijst in bed. Ze droomde, ze werd wakker en bleef tussen droom en waken liggen en ze wist het weer. Ze zag weer even het moment voor zich dat ze eerst haar rechterhand uitstak richting de RIP. Dat haar wijsvinger het eerste was dat het zwart probeerde aan te raken. En hoe ,in een fractie van een milliseconde en toch zo duidelijk zichtbaar dat het slow motion leek, het zwart haar vanaf het puntje van die vinger tot aan de laatste vezel van haar kleding compleet verzwolg.

‘Eel ik was weg…’ zegt ze en kijkt hem geschrokken aan.

Eelco deinst even achteruit. ‘El, je ogen,’ fluistert hij en kijkt met ingehouden adem naar de ogen van zijn vrouw.