Papa/opa met dementie.

Dan ben je 66 jaar en dan hoor je nog in de middelpunt van je leven te staan, door zo'n ziektewordt je alles ontnomen. afgelopen maanden ging het redelijk tot afgelopen maand, hij moest ineens weer inleveren. Het is heftig. Mijn moeder geeft aan dat het teveel werd, van alles proberen te regelen en toen kwam de casemanger en die hakte de knoop door en hij zal in een verpleeghuis opgenomen worden.Er gaat zoveel door je heen want je wil graag je zoontje je lieve vader laten leren, maar die is er niet meer. Je bent eigenlijk al bezig met een rouwproces 'klinkt raar'. Wat wel een heel mooi lichtpuntje was dat we nog met het hele gezin + aanhang en mijn zoontje ook naar ameland zijn geweest met de wensambulance, wat hebben we hier van genoten. Het leven is zo oneerlijk & je hoort op deze leeftijd van je pensioen te gaan genieten.

Hoe ik hier onder ben? Ik voel me enorm machteloos, je hebt gewoon geen grip op deze ziekte. Ik zal me toch meer in willen zetten zodat dementie te genezen is of dat ze de ziekte kunnen remmen.Er komt een zware tijd aan maar we gaan hier het beste van maken. 

Nog meer lieve mensen die dit herkennen in de familie?