Beter te vaak, dan te laat.

JIJ 🧚‍♂️

Je bent een dame met pit en super dapper. Nadat zaterdag haar arm een nare klik maakte hebben we meerdere doktersbezoeken gehad, want ze ontzag haar arm compleet. Normaal als ze valt, staat ze op, lacht en loopt door. Nu was het krijsen, brullen en we mochten er absoluut niet aan zitten.

Er is genoeg gebeurd tijdens de doktersbezoekjes en vooral veel pogingen gedaan om haar pijn weg proberen te halen. De laatste (4e) arts zei 'negeer het en kijk wat er gebeurd'.

Dit is zo'n tegenstrijdig bericht en ik was voor mijn gevoel weer 'naar huis gestuurd'.

Diezelfde ochtend stopte ze een strijkkraal in haar neus. Was dit dan het medicijn? Haar aandacht ging compleet naar iets anders.

De dokter zat niet aan haar arm, maar met een pincet in haar neus. En die dokter kon het neusprobleem direct oplossen.

In de middag moest ik de meisjes afzetten bij de oppas, want wij hadden een crematie. En toen kreeg ik een foto - swipe naar rechts - vanuit de speeltuin.

Huh, hoe dan? Tuurlijk ben je opgelucht, maar ook voelt het een soort gênant. Mijn vriend zei gelijk.. wellicht is er vanmorgen ook iets gebeurd waardoor ze minder last heeft. Wij zijn er beide van overtuigd dat er iets echt niet goed heeft gezeten. Maar toch voel ik mij een soort verplicht mij te verdedigen, waar al die ophef dan voor nodig was. Was ik dan te bezorgd?? Hadden we meer moeten afwachten?

Ik denk heel herkenbaar voor alle ouders die ofwel een ziek kind, ofwel een kind met mogelijk iets aan letsel.. je staat met de telefoon in je handen om de hap te bellen en je vraagt je af of je niet te snel belt.

Lieve mensen.. het is echt moeilijk en ik moet dit altijd tegen mijzelf zeggen en gelukkig herhaalt mijn eigen huisarts (fijne vent) het vaak genoeg voor mij: 'beter te vaak, dan te laat'. ❤