Het is soms te zwaar

Ik weet niet waar te beginnen.

Maar man man, wat is die leeftijd 3 jaar soms zwaar. Luisteren. Wat is dat eigenlijk? Waar hebben de kinderen oren voor gekregen vraag ik me soms echt af. En ja ja… sprongetje of fase zoveel…

Dit zijn besef momentjes dat ik me afvraag, hoe doen jullie dat allemaal? Wij. Als moeders? Hoe kun je zo kalm en rustig mogelijk blijven als je kind élke dag keer op keer gewoon NIET luistert? Ik vind het antwoord gewoon niet. Het lijkt erop alsof hij het soms zo express aan het uitlokken is en wilt kijken hoever hij bij mij kan gaan. Logisch ook. Even kijken of hij bij mama verder dan bij papa komt.  

Ik ben nu al bijna 1 week lang elke dag aan het huilen. Ik voel me emotioneel enorm uitgeput. Zeker komt erbij kijken dat mijn pijnen van mijn zenuwziekte áltijd 24/7 aanwezig is.  Vooral als de pijn toeneemt zal ik vast al zelf een beetje op mijn tenen lopen.. Dan hoeft er waarschijnlijk maar iets te gebeuren waardoor hij me op de kast heeft.

Het is de hele dag: Wil je niet zo schreeuwen? “NEE!” Doe eens rustig met je blokken spelen en gooi ze niet door de kamer : “NEE!” Kom doe je schoenen aan, dan gaan we even steppen. “Ja leuk steppen!” Doe je schoenen dan aan: “NEE!” En kruipt dan onder de tafel. Schoenen of jas aan doen is gewoonweg verschrikkelijk. Gewoon lekker dwars doen. 

Zojuist hebben we lekker cupcakes gebakken. Wat hadden we een lol samen. Ik merk dat hij het helemaal geweldig met me vind om te bakken. Hij geeft me zo nu en dan ook kusjes en knuffels tussendoor waardoor ik voel en zie dat hij geniet. En dat doet me goed. Door mijn pijn kan ik al niet teveel of intensieve dingen met hem ondernemen en dat doet me verdriet. Dus deze momenten zijn voor mij zo dierbaar.

En dan komt het.. De discussie om dan even na het bakken even een middagdutje te doen. Het schreeuwen en huilen en tegenstrijdig zijn. Ik heb er soms gewoon geen puf meer voor. Zowel hij als ik, huilend omgekleed, proberen rustig te blijven wat o zo moeilijk was. Dan moet hij nog even drinken, dan moet hij nog even op het potje poepen. Wat allemaal niet waar is, maar gewoon tijd trekken.

Met ruzie is hij dan toch naar bed gegaan. En nu zit deze mama op de bank. Huilend dit te schrijven.

Er zal ooit zeker een eind aan komen.

Maar o wat is dit onwijs lastig en verdrietig😢