"Hij gaat heus niet dood hoor.."

Díaz is nu 3,5 jaar. Een knap, stoer, energievol mannetje. Hij komt van ver…

Hij is geboren bij een zwangerschap van 30 weken. Door een infectie in mijn placenta. Hoe die er kwam? Geen idee, enorme dikke pech was het gewoon.

Díaz heeft daardoor 7,5 weken op de neonatologie afdeling gelegen in het mumc+ Maastricht. Dit was een stressvolle periode, vol onmacht, verdriet, boosheid en teleurstelling. Elke dag, was het leven of dood. Hij hoefde maar een infectie of virus te krijgen en het zou gedaan zijn.

Of ik deze periode helemaal verwerkt heb na 3.5 jaar? Hmm nee. Vast niet. Maar dat is niet erg. Ik heb genoeg hulp aangeboden gekregen en heb ook genoeg hulp aangenomen. En daar schaam ik me niet voor.

Dat ik het niet volledig verwerkt heb, komt zo nu en dan wel erg duidelijk naar voren in bepaalde situaties. Ik wil namelijk niet dat Díaz zijn hele mond volpropt met eten. Nee. Dat wil ik gewoon niet. Sowieso denk ik, he gadver. Dat kan toch niet lekker zijn, of lekker smaken als je je hele mond vol duwt met eten?

En dat wil ik niet voor niets. Ik heb het idee dat als hij zo een volle mond heeft er een snellere kans bestaat dat hij zicht verslikt. Stikt. En niet meer ademt. Zo, dat is er uit. 

Denk dat ik het nog nooit zo letterlijk heb omschreven als dat ik nu gedaan heb. Dat eten proppen in de mond gebeurt wekelijks, Díaz wéét dat ik er panisch van word en kijkt dan ook nog eens lachend naar zijn vader.  Je begrijpt natuurlijk wel dat ik dan nog bozer wordt.

En hou maar op over etentjes met familie of vrienden. Niemand weet hoe ik me voel. Waarom ik zo denk, waarom ik zo hysterisch doe als dit gebeurd en wat voor een flashbacks bij mij terugkomen.

Díaz lag op de mediumcare, laatste stop om naar huis te gaan. Hij lag hier het langste. Wat was ik trots dat hij al uit de borst kon drinken terwijl hij vier weken oud was, hij was in de zwangerschap 34 weken. Hij deed het zo goed, zo knap! 

Tijdens mijn zwangerschap had ik besloten geen borstvoeding te willen geven. Maar dit had ik losgelaten op het moment dat Díaz te vroeg geboren werd. Ik heb natuurlijk meteen gekolfd toen hij geboren was en ging hier ook mee door. Tussendoor als ik bij hem op het ziekenhuis was, probeerden we hem aan te leggen.

Op een avond ging het mis. Terwijl de verpleegkundige Díaz aangelegde bij mij, deed mijn man de gordijntjes dicht. Hij was goed aan het drinken. Na 5 minuten ging het alarm af van zijn monitor. Ik schrik. Ik kijk naar hem. Zijn lippen werden blauw, paars, hij reageerde niet meer.

PANIEK!

Ik haal hem van mijn borst af en ik schreeuw door de afdeling. "HELP! HELP!" En ik begin te huilen. De verpleegkundige kwam eraan en pakte Díaz gelijk over van me. Wat ze toen gedaan heeft, weet ik even niet meer. Ik had een black out. Dat stukje ben ik helemaal kwijt. Het alarm stopte.

Oke... hij is er weer. Rustig in en uitademen. Op dat moment wordt alles je te veel. De hele situatie is al zo onwerkelijk  en dan gebeurt er ook nog zoiets...

Naast het verdriet, werd ik ook nog eens heel erg boos. Waarom komt er zoveel melk uit mijn borsten? En waarom drinkt hij zo gulzig? Dat moet hij niet meer doen! Het was de schrik van mijn leven. Ik zal dit never nooit meer uit mijn geheugen krijgen.

Daarom. Daarom wil ik dat hij zijn mond niet volpropt met eten. Altijd ook die domme reacties van anderen... "Doe eens normaal" "Doe eens niet zo dramatisch" "Hij gaat heus niet dood of zo hoor!" 😪

Eindelijk weer een goede nachtrust

Is jouw kind een slechte slaper en schrikt hij snel wakker? Ouders zweren bij het gebruik van white noise apparaten! 

> Bekijk hier