Jij, wij en sprong 9♡

Waar jouw nuchter mama vorig jaar nogal sceptisch was over de welbekende sprongetjes, kunnen we hier in huis nu ruim een jaar later zeggen dat ze echt bestaan.

Wat is er toch aan de hand? Verveel jij je? Heb je misschien pijn? Is het te warm op je kamer? Tegenwoordig gaat er een lampje branden, het zou zomaar een sprongetje kunnen zijn. Tot we de app openen en jawel hoor, we zitten middenin sprongetje 9. Laat dat tje maar weg, wat ons betreft is het gewoon een sprong. Eentje die Joe uiteindelijk iets oplevert, maar ons allemaal raakt nu. Want wat is dit een pittig zeg.

Van blij naar verdrietig, dan weer boos en zomaar uit het niets weer ontzettend lief in nog geen uur tijd. Gedragen willen worden, wanneer we je even neerzetten is het huilen, pakken we je op wordt je weer boos. En zodra papa dan binnenkomt na een dag werk ben je weer de vrolijkste dreumes die er maar is, alsof er niks aan de hand was. Het is wat al die emoties, zeker wanneer je zelf niet eens weet wat je wilt of voelt.

En dan die ondeugd, dingen doen waarvan je weet dat ze niet mogen, en even over je schouder kijken of dat papa en mama het wel zien. Wat uitloopt in drambuien omdat het gewoon nogsteeds niet mag. Gelukkig duurt het maar even, weglopen en lekker laten uitrazen doet al wonderen hier. Of met spullen gaan gooien, omdat je er klaar mee bent of iets niet lukt. Nou wil het best 1 keer voor je oprapen, oké vooruit 2 keer dan, maar geloof mij zonder lukt het je zeker niet.

Daar waar je normaal een echt slaapkop bent, wordt je tijdens de sprontjes standaard een paar keer wakker, om vervolgens weer prinsheerlijk in slaap te vallen. Maar vannacht wat een paniek zeg, alles was je teveel en niks was goed. Huilen ging over in gillen, volgens mij heeft heel de buurt je gehoord. Even lekker knuffelen, nog wat warme melk, een boekje voorlezen. Alles werkte voor heel even. Mama wist zich geen raad meer, slaapzak uit en dan maar bij ons in bed. Maar ook hier had je eisen en was je lastig, op het kussen liggen, je armen niet onder het dekbed, en vooral heel heel dicht tegen mama aan. Stiekem vond mama het ook wel heel fijn, lekker samen in slaap vallen, jouw kleine lichaam tegen mij aan, heerlijk. Vandaag wat extra concealer onder de ogen en we doen net of er niks gebeurd is.

Zullen we wel afspreken het hierbij te laten, en dit vannacht niet nog eens overdoen?

Mama weet dat het maar een fase is, samen kunnen wij die sprongetjes aan. Voor we het weten is het ook weer voorbij, en staan we weer paraat voor sprong 10♡