"Mama, ik ben bang voor de kinderlokker..."

Een onderwerp dat ineens heel erg speelt bij ons in de wijk blijkbaar. 

Noah was na het avondeten nog even aan het buiten spelen als we hem aan zien komen lopen. Hij staat met ongeveer 8 kinderen voor de deur en wij grappen nog: 'oh, ze komen even een snoepje halen hoor!' 

Wanneer René de deur open doet, begint Noah al te huilen. Hij zegt dat er kinderen zijn die zeggen dat er een kinderlokker is en hij nu niet meer buiten durft te spelen. Zijn vriendje is ook bang en zegt niet meer alleen naar huis te durven fietsen.

Maar wat vertel je nou aan je kind in zo'n situatie? We hebben een beetje uitgelegd aan hen allemaal (zo ver dat kan hè) waarom er geen kinderlokkers in de speeltuin zullen zijn. Ze zeiden namelijk dat hij daar was. Ook hebben we gezegd dat als iemand vraagt of ze met diegene mee willen voor een snoepje of om een hondje te aaien, dat je altijd moet zeggen dat je dat eerst aan je vader en/of moeder moet vragen, of dat je weg moet gaan naar iemand in de buurt die je kent.

Noah en Luca hebben buiten altijd een belhorloge van one2track om, toevallig iets waar ik vorige week nog een discussie over had met anderen. Waarom zou je dat doen, vroeger lieten zij de kinderen toch ook 'los'? Wij vinden het heel erg fijn. De jongens spelen ontzettend veel buiten en zijn hierdoor juist vrijer om wat verder weg te mogen. We kunnen zien waar ze zijn en we kunnen elkaar bellen. Ook in situaties waarin zij zich misschien niet fijn of veilig voelen.

Later die avond, toen Noah naar bed ging zei zei hij: 'Ik weet toch niet of ik het geloof hoor, ik heb zelf eigenlijk nog nooit iemand gezien die zoiets doet.' Hij speelt gewoon weer lekker buiten, met zijn horloge. 

Ik ben benieuwd... Hebben jullie ook wel eens iets vergelijkbaars meegemaakt en hoe bespreken jullie dit met je kind? Zijn jullie kinderen ook 'bereikbaar' tijdens het buiten spelen? 

Liefs, Laura