Naar groep 1: dat valt me zwaar

Augustus. 2023

De meeste kindjes hebben zomervakantie. Nouja zomer…. Laten we zeggen gewoon vakantie, want die zon… die is er niet!

Toen Díaz 1 jaar werd en ik gediagnosticeerd werd met een zenuwziekte heb ik hem ochtenden naar de opvang moeten laten gaan.

Dit vanwege mijn revalidatie traject.

Ik vond dit heel erg, het was anders dan ik me voorgesteld had.

Met mijn werk en de oma’s en opa’s redde wij het prima om hem niet naar de opvang te laten gaan.

Maar het moest.

Het revalidatie traject was ontzettend intensief voor me waardoor ik minder goed voor hem kon zorgen.

En dat wil je als moeder ook niet.

Vanaf dag 1 toen hij naar de opvang ging, heeft hij letterlijk 2 jaar lang élke ochtend gehuild.

Ik ging kapot.

Owhhhh mijn moederhart.

Dit is mijn eerste kindje, dus alles wat ik mee maakte was natuurlijk voor het eerst.

Het was in de corona periode toen hij naar de opvang ging. Dus ik mocht hem sowieso maar aan de deur afgeven. En elke keer als een juffrouw hem van me overnam was het aan me trekken, schreeuwen en huilen.

“NEEEEEE MAMAA!! Mammmmmahaaa!!”

🥹

Zelfs nu terwijl ik dit weer schrijf, zie ik het weer helemaal voor me. Tranen in mijn ogen.

Ik had zo graag tegen hem willen zeggen, mijn lieve schat, ik heb je het liefste elke dag 24/7 bij me! Maar mama is chronisch ziek en het gaat nu even niet.

ZIEK.

Ja dat snapt een kind niet.

Een kuchje of verkoudheid is het niet, erger nog, mijn zenuwziekte is gewoon niet aan de buitenkant te zien.

Dus dit kun je je kind helemaal niet goed uitleggen, logisch ook, maar wilde het zo graag.

Ik heb ook aantal keren een gesprek gehad met een juffrouw om te bekijken wat het beste was voor Díaz met afscheid nemen. Toen corona voorbij was mocht ik voor het eerst Díaz binnen in het lokaal afzetten.

Nouuuuuu… hoe dat er aan toe ging…

Het was nog erger. Hij klom als een aapje in mijn nek.

Nee.

Dit was het ook niet.

Ik heb toen ervoor gekozen om hem blijven af te geven aan de deur. Weken, maanden gingen voorbij, en na 2,5 jaar stopte het huilen bij het afscheid.

Dit was dus afgelopen januari. Ik ging met een veel fijner gevoel weg. Wetende dat het oke was.

8 september wordt Díaz 4 jaar.

Deze maand augustus is dus de laatste maand dat hij naar de opvang gaat.

En oh.. wat vind ik het moeilijk.

Ik vind het zo ontzettend spannend!!

Misschien vind ik het nog wel spannender dan Díaz zelf!🙈

Zeker ben ik weer bang dat hij moet gaan huilen bij afscheid. Hij zal daar echt niet het enige kindje zijn die dat een moeilijk moment blijft vinden.

Maar hij wordt zo snel groot, die 4 jaren zijn zo snel voorbij gegaan! En nu gaat hij al gewoon naar een grote school met heel veel kindjes! Krijgt hij vriendjes, kinderfeestjes en uitnodigingen om samen te spelen.

Een hele nieuwe fase, niet alleen voor hem, maar ook voor ons als ouders.

Ik ben zo benieuwd hoe het hem gaat bevallen.

En wat school met hem als kind gaat doen. Hij zal wat vaker moe zijn als hij uit school komt, hij leert super veel, doet zijn eigen kleren aan, zelf tanden poetsen etc etc.

Het is een heel leuk vooruitzicht, maar toch.

Waar is mijn kleine baby naartoe🥹