“Oh!”

Er zijn zoveel mijlpalen in het begin van het leven van een kind. En eigenlijk zijn dat de dingen waar iedereen naar vraagt - ach ja, je moet toch wat.

Heb je het eerste lachje al gezien?

Rolt hij al om?

Heeft -ie al zijn groentehapje gehad?

Kruipt hij al een beetje?

Kan hij al lopen?

Zegt -ie al “papa” en “mama”?

En al die dingen zijn leuk en bijzonder en worden gedeeld met de familie en vrienden. Maar eerlijk: de échte mijlpalen, die jou bijblijven, trots doen schaterlachen en misschien een traantje doen wegpinken, die zijn misschien nog wel meer iets binnen je gezin - misschien zelfs tussen jou en je kleintje. Omdat de rest denkt: wat? 

Ik kwam er laatst achter dat ik het woordje “oh” vind getuigen van zoveel ontwikkeling en persoonlijkheid in mijn lieve net-2-jarige. 

Als de stift ineens een platte punt heeft: verwonderd maar teleurgesteld “oh.”

Als er een flats pap op schoot valt, kijkt naar lepel, dan omlaag, enigszins vertraagd: “oh.” 

Als hij een vliegtuig “tie-tui” over hoort komen en het lukt ‘m te spotten: “oh!”

Als per-ongeluk expres van alles van tafel op de vloer belandt of hij zijn blokkentorens met een hoop geraas allemaal omgaan: guitige blik, handen voor zijn mond: “ooooooooh!”

Misschien is het wel het woordje wat het meeste zegt over onze lieve, brave, maar ook eigengereide en slimme krullenbol. Maar een lijstje? Nee, daar staat dat dus niet op ;)